Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σταγόνα στον ωκεανό της ελληνικής ποίησης αποτελεί η συνοπτική αυτή ανθολογία, που περιλαμβάνει έργα πενήντα σημαντικών δημιουργών του αιώνα μας. Με ποικίλους εκφραστικούς τρόπους, διάφορες οπτικές και από διαφορετικές αφετηρίες, τόσο η δημοτική όσο και η λόγια ποίησή μας προσέγγισε και εξακολουθεί να προσεγγίζει τη θάλασσα, από τη βαθύτατη αρχαιότητα έως τις μέρες μας. Είτε ως άμεση προσλαμβάνουσα παράσταση είτε ως βίωμα προσωπικό, είτε ακόμη ως οικείο μέσον μεταφορικής και συμβολικής χρήσης, έχει σημαδέψει τον ελληνικό λόγο, χαρίζοντάς του κορυφαία επιτεύγματα.

Τα διηγήματα αυτής της συλλογής εκδόθηκαν για πρώτη φορά στην αγγλική γλώσσα, σε λογοτεχνικά περιοδικά στην Αμερική και στον Καναδά ("Quarry", "Indiana Review", "Antietam Review", "Paralos"). Περιλαμβάνονται τα διηγήματα: "Δέκα βήματα το πολύ για να ραγίσεις μια καρδιά", "Ο άλλος Λιούμπιτς", "Πώς μαθαίνει ο Χένρυ" (How Henry learns), "Βόρεια του Τορόντο" (North of Barrie), "Όλο το γιασεμί του κόσμου" (All the jasmine in the world), "Ο φύλακας του ζωολογικού κήπου της Βαγδάτης" (The zookeeper of Baghdad), "Είναι η παραφορά, άραγε, που εξηγεί την αρμονία αυτή;", "Τα κόκκινα κ...

"Τα κείμενά μου γενικώς, όπως έχουν αποφανθεί οι ειδικοί, τα χαρακτηρίζει, όπως και τη στάση μου στη ζωή, ένας θυμός, μια οργή. Έτσι λένε και έτσι είναι. Κατηγορούμαι μάλιστα γι' αυτό. Χαριτωμένα μεν, αλλά κατηγορούμαι... Όχι μόνο αποδέχομαι τη "μομφή", όχι μόνο οργίζομαι και θυμώνω για ό,τι συμβαίνει γύρω μου, αλλά μου είναι αδιανόητο να υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι θυμωμένοι. Να συμφωνούν στο ελάχιστο με το συνειδησιακό ξεπούλημα που οδηγεί στην ντροπή, αφού για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να περάσει για τα καλά μέσα από συμβιβασμούς, υπολογισμούς, φιλήματα κατουρημένων...

"Εγώ προτιμώ την πόλη μου που ζω όπως είναι. Γιατί στην πόλη δημιουργείται ο πολιτισμός. Μέσα σ' αυτή την πόλη, όσο ελεεινή και να είναι, δημιουργούμε. Εγώ, άμα δεν είχα περιπλανηθεί στους δρόμους της πόλης, δεν θα είχα αναπτυχθεί πνευματικά. Περιπλανιόμουν στην Πανεπιστημίου, κοιτούσα φωτογραφίες των κινηματογράφων, πήγαινα στο Σινεάκ, στο Ροζικλέρ και στην Αλάσκα, στο Πεδίον του Άρεως, στο Γκρήν Πάρκ, στο Αρχαιολογικό Μουσείο, στα θέατρα Περοκέ και Σαμαρτζή, στη Βικτώρια και στο Αλκαζάρ, τα δύο σινεμά στο σταθμό Λαρίσης, στο Άστρα, με τα νέα ταλέντα που γαλουχήθηκαν εκεί....

"Η τέχνη δε χρειάζεται εξηγητές. Η μοναδικότητά της έγκειται στο ότι χρησιμοποιεί το πρωτογενές υλικό της ύπαρξης. Σ' αυτό απευθύνεται κι αυτό ενεργοποιεί μέσα στον άνθρωπο. Όσο πιο δεμένος είναι κανείς με τις ανάγκες του, όσο λιγότερο είναι μπερδεμένος μέσα στις περικοκλάδες του νου, τόσο πιο μαγευτική και συγκλονιστική είναι η επαφή του με την τέχνη. Κι αυτό συμβαίνει πιο καθαρά στο θέατρο. Ο κώδικας της υποκριτικής τέχνης είναι ο πιο κοινός, ο πιο κατανοητός κώδικας της ανθρώπινης επικοινωνίας. Χρησιμοποιήθηκε από τον άνθρωπο πριν ακόμα εφευρεθεί ο λόγος. Δε χρειάζεται μ...

"Οι ακραιφνώς υποκειμενικοί λόγοι που οδήγησαν στη συγκρότηση αυτής της ανθολογίας ελπίζουμε να μην της αφαιρούν -όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν- την πληρότητα και την αντικειμενικότητά της. Αναρωτιόταν κάποτε ο Παντελής Μπουκάλας πώς είναι δυνατόν ο σημερινός κόσμος με την ασυνειδησία του να προεξοφλεί τη μορφή του μέλλοντος, "αφού τα παιδιά μας είμαστε εμείς". Ο λόγος αυτός μαζί με εκείνον του Γ.Π. Σαββίδη, σε φίλο που θλιβόταν για το θάνατο του πατέρα του, "μην κλαις, σε λίγο καιρό θα καταλάβεις πως ο πατέρας σου είσαι εσύ", φώτισαν την έννοια και τη μορφή του "Πατέρα" μ'...

Το βιβλίο ενός καλλιτέχνη που για εξήντα χρόνια κυριάρχησε στη σκηνή του θεάτρου ως πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης εκατοντάδων έργων του κλασικού και του σύγχρονου δραματολογίου. Πλάι στα υποκριτικά και σκηνοθετικά του προσόντα, ο Δημήτρης Μυράτ κατείχε θαυμαστά την τέχνη του λόγου και της συγγραφής, έτσι ώστε δίκαια να λογαριάζεται ένας φωτισμένος παιδαγωγός. Η καλλιέργεια και η ευρυμάθειά του, ασυναγώνιστες ακόμη και από επιστήμονες φιλολόγους, μετουσιώθηκαν σε λαμπρές και ακριβείς μαρτυρίες για θέματα και πρόσωπα του θεάτρου και γενικότερα της πνευματικής ζωής. Το πιστοποι...

Ο αναγνώστης που θα εντρυφήσει, θα μελετήσει προσεκτικά, εις βάθος, τα δοκίμια του Λέοντος Κουκούλα που βρίσκονται συγκεντρωμένα σ' αυτό τον τόμο είναι σίγουρο ότι θα βγει απόλυτα κερδισμένος και γοητευμένος από τον υψηλό λόγο, τις ουσιαστικές αναλύσεις, τα ουσιώδη νοήματα και τις απίστευτες, για το εύρος και το βάθος τους, γνώσεις του συγγραφέα τους. Ο Λέων Κουκούλας, ξεχασμένος από πολλούς μετά το θάνατό του, αναδεικνύεται, μέσα από την παρούσα έκδοση, σε μια πολύ σημαντική και εξέχουσα προσωπικότητα των ελληνικών γραμμάτων και τεχνών του 20ού αιώνα. Ένας καθ' όλα βαθυ...

Ο ερωδιός είναι εμβληματικός. Στέκεται στο ένα του πόδι. Ανάμεσα στη γη και στο νερό. Στην άκρη των βάλτων. Και μπορεί να πετάξει. Ο σκηνογράφος, σαν τον ερωδιό, στέκεται κι αυτός στην άκρη του βάλτου, προμηθεύεται την τροφή του από τα βάθη των νερών, στέκεται στο ένα του πόδι και καμιά φορά πετάει. Στο "Ο σκηνογράφος και ο ερωδιός" ο Γιάννης Κόκκος εκφράζει την αγάπη του για το θέατρο. Ξεδιπλώνει τα μυστικά του, τα μυστικά ενός μεγάλου τεχνίτη της σκηνής, με γνώση, θέρμη και μεράκι. Γι’ αυτό και με τον τρόπο που μας δείχνει τη σκηνή ανοίγει ταυτόχρονα και τη σκηνή του...

* Ήταν... ένας ηθοποιός Συνέβη στην τηλεόραση. Εκατομμύρια μάτια κι αυτιά το είδαν και το άκουσαν. Τηλεοπτικό παιχνίδι γνώσεων. Παρουσιαστής της εκπομπής ηθοποιός. Διαβάζει την ερώτηση: "Ποιός ήταν ο Αιμίλιος Βεάκης;" Περνάει το τρίλεπτο. Ο ερωτηθείς δεν ξέρει. Αναλαμβάνει να μας... διαφωτίσει ο παρουσιαστής. Αποφαίνεται με... σιγουριά: "Ένας ηθοποιός!" Και πάει παρακάτω. Ένα περιστατικό με δύο ανατριχιαστικές όψεις: τον τηλεθεατή που δεν είχε ακούσει ποτέ τι ήταν ο Βεάκης. Και -τραγικότερο- τον... ηθοποιό που ισχυρίζεται ανύποπτος -μπροστά σ' εκατομμύρια αυτιά και μάτια-...

Το θεατρικό «μπουλούκι» δεσπόζει στην προπολεμική αλλά και τη μεταπολεμική Ελλάδα ως ο κατεξοχήν φορέας της ψυχαγωγίας της. Οφείλουμε να λογαριαζόμαστε τυχεροί που ένας από τους αριστείς του είδους και τους πρωτομάστορες του μπουλουκιού στην Ελλάδα, ο Λουκάς Χρέλιας, μας άφησε πεθαίνοντας την αυτοβιογραφία του. Μια αυτοβιογραφία που κατά εκπληκτικό τρόπο μάς γνωρίζει, μαζί με τις περιπέτειες ενός θιάσου που οδεύει με ξεροβόρια και λιοπύρια μέσα από τα δύσβατα μονοπάτια των επαρχιακών, κυρίως, κωμοπόλεων, τα κοινωνικά ήθη πολλών διακεκαυμένων εποχών της ελληνικής ζωής. Ο Λου...

Οι "Φιλολογικοί περίπατοι", προτού συγκεντρωθούν εδώ, έστω και κατά ένα μέρος, έχουν ήδη πραγματοποιήσει τη δική τους διαδρομή στις φιλολογικές σπουδές που ασχολήθηκαν με τον πρώιμο Μεσοπόλεμο. Εδώ και αρκετές δεκαετίες είναι αδύνατον να διατρέξει ο μελετητής τη λογοτεχνία των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα χωρίς να προσφύγει ο φιλολογικός και κριτικός του οπλισμός στις πληροφορίες που του παρέχονται από τις περιδιαβάσεις του Μπαστιά. Κάτι που αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σπουδαιότητα σήμερα, σε μια χρονική στιγμή όπου αρχίζει, αν όχι να κάμπτεται, τουλάχιστον να μετριάζεται το...

Το δραματουργικό έργο του Δημήτρη Χόρν αποτελείται από ένα φαινομενικά ανόμοιο δίπτυχο, τον "Ανθρωπάκο" (1962) και την "Καλή καρδιά της Ελεωνόρας" (1969). Και τα δύο αυτά έργα παρουσιάστηκαν από το θίασο Δημήτρη Χόρν με ψευδώνυμο. Ο ίδιος δεν ομολόγησε ποτέ δημοσίως την πατρότητα των έργων αυτών, γνωστή σε λιγοστούς μόνο φίλους και συνεργάτες. Δεν είχε την παραμικρή φιλοδοξία να δρέψει δάφνες δραματουργού. Η συγγραφή αποτέλεσε γι' αυτόν έναν ακόμα τρόπο θεατρικής έκφρασης. Τα έργα του Χόρν είναι έργα χτισμένα από ηθοποιό για ηθοποιούς. Οι χαρακτήρες του έχουν την καταγω...

Τα κείμενα του ανά χείρας τόμου είναι αυτό που περιγράφει ο τίτλος τους: οδόσημα για τον προσανατολισμό του αναγνώστη στο τοπίο της νεοελληνικής λογοτεχνίας - από τον Σολωμό, τον Παλαιολόγο, τον Βικέλα, τον Καλλιγά, τον Μητσάκη, τον Παλαμά, τον Εγγονόπουλο, τον Ελύτη και τον Σεφέρη ώς τον Αλεξάνδρου, τον Κάσδαγλη, τον Κοτζιά, τον Μπακόλα, τον Φραγκιά, τον Χατζή, τον Χειμωνά, τον Βαλτινό, τον Μηλιώνη και τον Παπαδημητρακόπουλο. Το οδόσημο, ωστόσο, είναι πάντα μια ένδειξη κι όχι ένας εξαντλητικός χάρτης ή πίνακας με σεσημασμένες όλες του τις λεπτομέρειες. Κι έτσι φιλοδοξώ να...

Οι "καθυστερήσεις του ημιχρόνου" είναι το διάστημα ανάμεσα στην κατακλείδα της νεότητας και την ουβερτούρα του γήρατος, ανάμεσα σ' έναν αιώνα που έληξε πρόωρα κι έναν άλλο που ίσως αργήσει ν' αρχίσει. Σ' αυτό τον καθόλου νεκρό χρόνο γεννήθηκαν δοκίμια για τη λογοτεχνία, το σεξ, τα graffiti στους τοίχους της Αθήνας, αφηγήματα, αφορισμοί ενός παιδιού της εποχής του, που προσπαθεί να κόψει τον ομφάλιο λώρο. Ένα μέρος τους χώρεσε σ' αυτό το βιβλίο.

Από τα νεανικά μου χρόνια σημείωνα σ' ένα σχολικό τετράδιο αγαπημένες στιγμές που άστραφταν και σβήνανε σαν τ' άστρα στο στερέωμα, για πρόσωπα που αγαπούσα παρά πολύ και ζέσταιναν τη ζωή γύρω μου. Έτρεμα πάντα τη Λήθη, που σημαίνει θάνατο, και διάλεξα τη Μνημοσύνη που τον καταργεί. Η λειτουργία της θεατρικής ζωής μ' έκανε να νιώθω ως προεξάρχουσα μιας πομπής από τα χρόνια του Θέσπη, που διηγείται τα πάθη του Διονύσου και άλλων ηρώων, μπροστά σ' ένα Κοινό έτοιμο να συγκινηθεί από άγνωστες λυπητερές και χαρούμενες ιστορίες για να μάθει πως ζει ο κόσμος πέρα από το δικό του κα...