Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σταγόνα στον ωκεανό της ελληνικής ποίησης αποτελεί η συνοπτική αυτή ανθολογία, που περιλαμβάνει έργα πενήντα σημαντικών δημιουργών του αιώνα μας. Με ποικίλους εκφραστικούς τρόπους, διάφορες οπτικές και από διαφορετικές αφετηρίες, τόσο η δημοτική όσο και η λόγια ποίησή μας προσέγγισε και εξακολουθεί να προσεγγίζει τη θάλασσα, από τη βαθύτατη αρχαιότητα έως τις μέρες μας. Είτε ως άμεση προσλαμβάνουσα παράσταση είτε ως βίωμα προσωπικό, είτε ακόμη ως οικείο μέσον μεταφορικής και συμβολικής χρήσης, έχει σημαδέψει τον ελληνικό λόγο, χαρίζοντάς του κορυφαία επιτεύγματα.

Το θέατρο έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής των νεοελλήνων. Το ίδιο η ζωή και η εργασία των σκηνοθετών. Είτε συζητάμε για μεγαλοφυείς και αριστουργηματικές παραστάσεις είτε για παταγώδεις αποτυχίες, ο σκηνοθέτης θεωρείται ο κατ’ εξοχήν πρωταγωνιστής και ο σχεδόν αποκλειστικά υπεύθυνος για την επιτυχία ή την αποτυχία. Θα έλεγε κανείς ότι η "μοίρα" του θεάτρου στην Ελλάδα του 20ού αιώνα, είναι συνδεδεμένη με την ύπαρξη των σκηνοθετών. Πασίγνωστοι, απλώς γνωστοί ή άγνωστοι στο ευρύ κοινό, σπουδαγμένοι, με καριέρες συχνά ακαδημαϊκές, ή εμπειροτέχνες, άλλοτε ηθοποιοί που μ...

[...] Με διαλείμματα που κρατούν χιλιετηρίδες, η γη δέχεται ένα τράνταγμα, το ίδιο αυτό τράνταγμα που διαπιστώνουμε συχνά όταν παρατηρούμε το μηχανισμό του ατόμου που είναι μια άλλη μορφή της απόστασης, μορφή άγνωστη. Και που μας υποχρεώνει να πιστέψουμε στο άπειρα μικρό που είναι το ίδιο ανύπαρκτο όσο το άπειρα μεγάλο. Καθένα απ' αυτά τα πράγματα αλλάζει τον άξονα των πόλων και την εξωτερική μορφή των εδαφών και των θαλασσών. Οι άνθρωποι τα χάνουν απ' τις αλλαγές αυτές και τις εκλαμβάνουν για το τέλος του κόσμου. Ξαναρχίζουν απ' το μηδέν τις πενιχρές τους προσπάθειες. Πολύ...

Ο τόμος αυτός συγκεντρώνει για πρώτη φορά όλες τις ομιλίες των συγγραφέων που έχουν βραβευτεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, κατά τη διάρκεια της τελετής απονομής του βραβείου στη Στοκχόλμη. Ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να εντρυφήσει στη γραφή και τη σκέψη μερικών από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα, οι οποίοι από το 1901 (χρονιά κατά την οποία βραβεύτηκε ο Ρενέ Σιλί Πριντόμ) μέχρι το 1999 (βραβείο στον Γκίντερ Γκρας) τιμήθηκαν με το εγκυρότερο βραβείο του κόσμου. Την έκδοση συμπληρώνουν τα βιογραφικά όλων των συγγραφέων -ακόμα και όσων δεν το αποδέχτηκαν- που τιμή...

Ο Κώστας ο Ταχτσής χαρακτηρίζεται, πέρα βέβαια από τα λογοτεχνικά του προσόντα, που τα συνάγουμε από τη μελέτη των βιβλίων του, από μεγάλη εξυπνάδα. Είναι πανθομολογουμένως ένας εύστροφος άνθρωπος, τολμηρός, με ιδιαίτερη παρρησία. Όταν βλέπει το στραβό, αυτό με το οποίο δεν συμφωνεί, το λέει κατάμουτρα κι ας γίνει ό,τι θέλει. Υπάρχουν πολλά ανέκδοτα για την παρρησία του. Αλλά θα ήθελα κάπως ιστορικότερα να μιλήσω για το πρόσωπό του. Με τον Ταχτσή έχουμε πολλά κοινά σημεία. Είχαμε, προτού γνωριστούμε, πολλά κοινά σημεία. Πρώτα πρώτα είμαστε γεννημένοι και οι δυο στη Θεσσαλον...

Τι λέει το όνομα Χριστίνα Τσίγκου σήμερα στους Έλληνες; Επειδή το πιθανότερο είναι να μη λέει τίποτε, ενώ θα έπρεπε να συνεχίζει να λέει πάρα πολλά, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία τα γράμματά της στη ζωγράφο Νίκη Καραγάτση και στον σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη για να θυμηθούμε αυτή την αιθέρια καλλιτεχνικά ύπαρξη, ηθοποιό και σκηνοθέτιδα, που οι επιλογές της όμως ήταν συμπαγείς σαν γρανίτης. Έλκοντας την καταγωγή της από την Αίγυπτο, αντιλαμβάνεσαι αμέσως τα ενδιαφέροντά της, φτάνει να σημειωθεί ότι σύζυγός της υπήρξε ο ζωγράφος Θάνος Τσίγκος (50 χρόνια μετά τον θάνατό του...

Όπως γίνεται αντιληπτό από τους δύο αυτούς τόμους με τις επιφυλλίδες του, αλλά και από τους προηγούμενους που είχε επιμεληθεί ο ίδιος, ο Μάριος Πλωρίτης δεν υπήρξε δημοσιογράφος με την τρέχουσα σημασία της λέξης. Μολονότι τα περισσότερα βιβλία του τα συγκροτούν κείμενα που έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες, και μολονότι ο ίδιος δεν έγραψε ποτέ μυθιστόρημα, διήγημα ή θεατρικό έργο, ο Πλωρίτης ανήκει σε μια μεγάλη σχολή συγγραφέων, όπως είναι ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Άγγελος Τερζάκης, αλλά και πάμπολλοι άλλοι, που ανάλωσαν συστηματικά τις δυνάμεις τους τόσ...

Όπως γίνεται αντιληπτό από τους δύο αυτούς τόμους με τις επιφυλλίδες του, αλλά και από τους προηγούμενους που είχε επιμεληθεί ο ίδιος, ο Μάριος Πλωρίτης δεν υπήρξε δημοσιογράφος με την τρέχουσα σημασία της λέξης. Μολονότι τα περισσότερα βιβλία του τα συγκροτούν κείμενα που έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες, και μολονότι ο ίδιος δεν έγραψε ποτέ μυθιστόρημα, διήγημα ή θεατρικό έργο, ο Πλωρίτης ανήκει σε μια μεγάλη σχολή συγγραφέων, όπως είναι ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Άγγελος Τερζάκης, αλλά και πάμπολλοι άλλοι, που ανάλωσαν συστηματικά τις δυνάμεις τους τόσ...

Σε καιρούς δραματικής καθίζησης του πολιτικού ήθους και της πολιτικής πράξης –όπως οι δικοί μας–, τι νόημα μπορεί να έχει η αναδρομή στον πολιτικό λόγο άλλων εποχών, έστω και τον πιο «υψηλό»; Αποτελεί, η αναδρομή αυτή, μια ρομαντική και «φιλολογική» παρελθοντολογία, ανεδαφική και άγονη; Ή, αντίθετα, ένα ακριβό κι ανελέητο «μέτρο» για την εποχή μας και μάθημα μέγιστο πολιτικής σκέψης και δράσης; Αν δεν πίστευα το τελευταίο, δεν θα είχα επιχειρήσει, φυσικά, τη σύνθεση αυτού του βιβλίου. Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, όπου τα «σημαίνοντα» και τα «σημαινόμενά» του αποτελούν...

Η ανησυχία, ως πρωταρχικό στοιχείο της ζωής μας, δεν είναι μια έννοια με πάγιο περιεχόμενο. Μεταβάλλεται και εξελίσσεται ανάλογα με την ηλικία μας, τα ενδιαφέροντά μας, τους στόχους μας, τη μορφή κοινωνίας που μέσα της ζούμε. Ανάλογα ακόμη με τις προσωπικές ή συλλογικές μα επιδιώξεις και τα όνειρα. Χάρις αυτήν όλα τούτα θα ήταν πεθαμένα, αφού, ό,τι θα είχε τότε να πραγματοποιηθεί θα ήταν μια διαδικασία εξωτερική, χωρίς τίποτε να τα στηρίζει και να τα θερμαίνει εσωτερικά, να κρατά ένα περιθώριο για το απροσδόκητο ή την έκπληξη που να φτάνει ως την διεύρυνση τους, τη μεταλλαγ...

"Είναι δυνατόν να φορολογούνται τόσο άγρια οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι, γιατί δεν μπορούν να ξεφύγουν, επειδή συμβαίνει να γνωρίζει το κράτος τα εισοδήματά τους; Γιατί ξεφεύγουν διαρκώς από την τσιμπίδα του κράτους και δεν τουν πιάνει ποτέ, αυτοί οι πολύ λίγοι στην Ελλάδα που έχουν στα χέρια τουν τον τεράστιο πλούτο; Αν δεν υπάρξει ένα παλαντζάρισμα ανάμεσα σε αυτά τα δύο, θα γίνει επανάσταση. Και δεν μιλώ για την προδοσία ολόκληρου αυτού του κόμματος, που εξακολουθεί να έχει δυστυχώς το ίδιο όνομα μι εκείνο που είχε το 1974..." Βασίλης Βασιλικός Δυστυχώ...

Ο Λιδωρίκης αντιμετωπίζει τον συνεντευξιαζόμενο σαν γιατρός, σαν ανακριτής, σαν εξεταστής, σαν δικαστής και ταυτόχρονα σαν δάσκαλος, δάσκαλος σωκρατικός, γεμάτος απορίες. Ειρωνικός με τη σωκρατική έννοια του όρου, καμώνεται τον διαπορούντα, υποκρίνεται τον αγνοούντα, στήνει παγίδες, ρίχνει στα άδεια, παραπλανά, ερεθίζει, προκαλεί και κυρίως εκμαιεύει. Η συνέντευξη είναι μια δύσκολη γέννα, χρειάζεται συχνά εμβρυουλκό. Οι συνεντευξιαζόμενοι, όταν μάλιστα είναι διάσημοι, ευγενείς, άνθρωποι αποφασισμένοι να προστατέψουν ή να προβάλουν την εικόνα τους, κρύβονται, μεταμφιέζονται,...

Η δεκαετία του '60. Δέκα χρόνια που χαράχτηκαν με ανεξίτηλα γράμματα στο "πάνθεον" του 20ού αιώνα. Γιατί άραγε; Με μιαν απάντηση αυθόρμητη και αυτοσχέδια, ο Μάνος Ελευθερίου και ο Θανάσης Νιάρχος καταγράφουν πρόσωπα και περιστατικά, όπως αναδύονται από τις δαιδαλώδεις στοές της μνήμης, γύρω από τη θρυλική αυτή περίοδο. Πρόσωπα και περιστατικά που όλοι μας γνωρίσαμε και αγαπήσαμε, αλλά και γεγονότα που ανασύρουν από μέσα μας μιαν ανεπούλωτη τύψη, γιατί δεν υπήρξαμε ιδιαίτερα προσεκτικοί στα "ψιλά" των εφημερίδων και στα "ασήμαντα" συμβάντα της ίδιας μας της ζωής. Χρειάστηκε...

Είναι δυνατόν κάποιος Χριστιανός να κάνει μια θυσία, αλλά την ώρα που θυσιάζεται να θεωρεί το κέντρο βάρους της θυσίας τον εαυτό του και να μην ενδιαφέρεται παρά μόνο για το άτομό του. Η ανδρεία του μπορεί να ταΐζει τον εγωισμό του κι η ευλάβειά του να μεγαλώνει την υπερηφάνεια του. Χωρίς αγάπη πραγματική, η αγαθοεργία γίνεται εγωισμός και το μαρτύριο πνευματική αλαζονεία.

Ο αναγνώστης αυτής της εκλογής από τις επιφυλλίδες του Θανάση Θ. Νιάρχου, θα αντιληφθεί ότι πέρα από την εβδομαδιαία παρουσία του στην εφημερίδα και την υποχρέωσή του να γεμίζει τη στήλη, βγαίνει μια καθόλου αποσπασματική εικόνα της καθημερινής εξαθλίωσης που περνά από δίπλα μας απαρατήρητη ή που θέλουμε να μην την παρατηρούμε. Με αφορμή την παράθεση μικρών στιγμιοτύπων, ο επιφυλλιδογράφος ξεδιπλώνει ένα δριμύ "κατηγορώ" τόσο για την πολιτεία όσο και για τον απλό πολίτη που νωθρά δέχεται τα όσα συμβαίνουν γύρω του. Δεν πρόκειται για ένα απλό ρεπορτάζ το οποίο ασκεί ένας...