Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σ' αυτόν που τάχθηκε στη διακονία μιας τέχνης, η πρόσβαση στους χώρους και των άλλων αδελφών τεχνών είναι θεμιτή, φθάνει να του είναι δυνατή, πολύ περισσότερο όταν ο χρόνος που ως τώρα έχει διανύσει στη ζωή, του έχει δώσει τόσο την ευκαιρία να συναντήσει πολλά στο κύλημά του, όσο και την ανάλογη πείρα, εκείνη που του επιτρέπει κατά το δυνατό να τα αξιοποιήσει. Πάντα κυριαρχούσε μέσα μου η ανάγκη να προστρέχω σε προτροπές ή συστάσεις τέχνης για τη διατύπωση κάθε σκέψης μου, ή και, το κυριώτερο, αντίστροφα, να ωθούμαι από κάποια σκέψη για τη δημιουργία της τέχνης μου. Δηλα...

Οι σκέψεις, οι συλλογισμοί, οι διαπιστώσεις, με κάθε τρόπο δοσμένες, δεν σταματούν. Είναι τόσα πολλά τα θέματα της ζωής, ιδιαίτερα όπως εξελίχτηκε στα χρόνια μας, ώστε να μην περνά ημέρα δίχως κάποια παρατήρηση, κάποιαν επισήμανση, κάποιο ξάφνιασμα, κάποιαν ακόμα πληγή. Δίνει αφορμές η ζωή, αλλά και η εποχή που ζούμε. Αφορμές, όχι μόνο για εξέταση του νέου τρόπου της σκέψης, στην τροχιά που ακολουθεί με τα σύγχρονα δεδομένα, αλλά και για μια βαθύτερη διείσδυση στο εσωτερικό του σημερινού ανθρώπου. Το βιβλίο αυτό που κρατάτε στα χέρια σας, απλά γραμμένο, όπως απλή είναι κ...

Λίγα λόγια πριν... Μετρώ τα χρόνια που πέρασαν, γυρνώντας προς τα πίσω. Η απόσταση μού μικραίνει πρόσωπα και πράγματα, όπως άλλωστε είναι φυσικό. Τα μικραίνει, αλλά και τα κάνει πιο καθαρά, πιο ευδιάκριτα. Είναι άραγε η νεαρή τους τότε όψη που συμβάλλει σ' αυτό; Είναι το νεττάρισμα που γίνεται με τη διορθωτική κίνηση του φακού της μνήμης; Ποιος ξέρει... Ένα είναι γεγονός, πως ο δρόμος που ενώνει το τότε με το τώρα, ή και αντίστροφα, είναι φωτεινός. Μπορεί η μνήμη να κινηθεί άνετα απάνω του, χωρίς να σκοντάψει πουθενά. Μπορεί ακόμα σε κάθε σημείο του να ξαναφέρει γεγονό...

Ίσως να είναι για τον αναγνώστη "...κάποια βοήθεια αυτά τα γραφόμενα..." στις επόμενες σελίδες. Όχι με την έννοια της διδασκαλίας, αλλά περισσότερο του εναύσματος, που είναι δυνατόν να του προκαλούν, για να τον οδηγήσουν στη δική του τοποθέτηση, που δεν αποκλείεται να συμπέσει με αυτά που διάβασε. Με τη σκέψη αυτή χρησιμοποιήθηκε ως τίτλος η φράση από τον "Παρμενίδη" του Πλάτωνος "...βοήθειά τις ταύτα τα γράμματα...". Και εδώ, όπως και στα προηγηθέντα παρόμοιου περιεχομένου βιβλία μου, παρουσιάζονται σαν προτάσεις για συζήτηση με τον αναγνώστη σκέψεις σκόρπιες, διάφορες,...

Με τον προεδρικό μου λόγο της 13ης Ιανουαρίου 1977 έκαμα έναν απολογισμό, που ήταν καρπός επίπονης έρευνας στους πενήντα πολυσέλιδους τόμους των Πρακτικών της Ακαδημίας Αθηνών. Ο απολογισμός προσπάθησε να δείξει ποια ήταν η προσφορά των λογοτεχνών Ακαδημαϊκών στα πρώτα πενήντα χρόνια της Ακαδημίας, αλλά και πόσο άγνωστη έμεινε η προσφορά αυτή, σκορπισμένη στους τόμους των Πρακτικών της. Κ' επρόσθετα ότι τα κείμενα αυτά αποτελούν μια πολύ σημαντική κριτική σελίδα της Ελληνικής Γραμματείας και ότι θα είναι μια ζωηρότατη έκπληξη για τους νέους μας, όταν τα γνωρίσουν και με προ...

Από τα ονόματα/σύμβολα μέσα στην ιστορία τον Νεοελληνικού Πολιτισμού, η "θεία Κούλα" δεν υπήρξε μονάχα, με τον γενναιόκαρδο, ελληνοτραφή, τίμιο, ευθύ, γεμάτον οραματισμούς υψηλούς και δημιουργική θετική βούληση χαρακτήρα της η "θεία", η συγγένισσα και φίλη όλων μας. Υπήρξε και "θεία" με μια μυστηριώδη, "θεολογική" υποδήλωση: μια μορφή καθαρή και έξω από τα συνηθισμένα του πνευματικού μας καθόλου βίου, μορφή που έφερε μέσα της ως μεγάλη δωρεά ένα αυτοτελές, αυτογενές και αυστηρά προσωπικό θεϊκό θραύσμα, μια χαρισματική δύναμη δημιουργίας, φως εκ φωτός, παρακαταθήκη αείζωη το...

Το καλοκαίρι του 1990 ο αγαπητός συνάδελφος Vincenzo Rotolo, σε μια συζήτησή μας για τον κοινό μας φίλο ποιητή Νικηφόρο Βρεττάκο, παρατήρησε πως ήταν πια καιρός να προχωρήσουμε στην έκδοση ενός τιμητικού αφιερώματος με πρωτότυπες εργασίες ειδικών μελετητών για τον ποιητή και το έργο του, στις οποίες θα γινόταν για πρώτη φορά μια πολλαπλή και συνολική θεώρηση της προσφοράς του στα νεοελληνικά γράμματα. Ο τόμος αυτός θα ήταν εορταστήριος και θα επιδιδόταν στον Βρεττάκο όταν θα συμπλήρωνε τα ογδοντάχρονά του (1992). Ανακοινώσαμε την πρόθεσή μας στον ποιητή και κατόπιν απευθυνθ...

Το βιβλίο αυτό που κρατάτε στα χέρια σας, είναι το τρίτο -και τελευταίο ελπίζω- του είδους που προηγήθηκε με τα "Ατάκτως ερριμμένα" και τα "Απλά εστί της αληθείας έπη". Και στα τρία αυτά βιβλία, οι σκέψεις που εκτίθενται είναι "σκέψεις έξω από συναισθηματισμούς, απλωμένες σκόρπια στις σελίδες, συστάσεις κυρίως προς τον εαυτόν μου, θέματα "ατάκτως ερριμμένα", με μόνο συνδετικό κρίκο την πατρότητά τους" καθώς έγραφα στην αρχή του πρώτου βιβλίου. Ο τίτλος δεν είναι πρωτότυπος. Θα μπορούσε να έχει συναντηθεί και ως συμπληρωματική φράση σε οποιοδήποτε γραπτό, σε όποια σκέψη, στ...

Με την προσπάθεια οι σκέψεις; που ακολουθούν να έχουν διατυπωθεί και αιτιολογηθεί σύμφωνα με την Σοφόκλεια ρήση: "Ορθή μεν η γλώσσ' εστίν ασφαλής δ' ο νους", παρουσιάζεται και αυτός ο νέος μικρός τόμος, πέμπτος στη σειρά του είδους που προηγήθηκε, με προλεγόμενα σχετικά με το περιεχόμενο του βιβλίου, ώστε να μην χρειάζεται να επαναληφθούν εδώ, ως παρόμοιου χαρακτήρα με εκείνα. Ένα μόνο θα προστεθεί: η διατύπωση των σκέψεων αυτών, που βγαίνουν από την καθημερινή εμπειρία της ζωής, (ίσως και όχι μόνο...), αποτελεί το έναυσμα προς τον κάθε αναγνώστη, για να τις διασταυρώσει μ...

Το τεύχος αυτό που κρατάτε στα χέρια σας, ένα ακόμα στη σειρά του είδους του, πήρε για τίτλο μια φράση που σχετίζεται πάλι με την αλήθεια: "Ου ψεύδεϊ τέγξω λόγον". Η φράση είναι από τους "Επινίκους" του Πινδάρου, όπου στον Τέταρτο Ολυμπιακό επαινεί τον Ψαύμι τον Σικελό, που νίκησε στην 81η και 82η Ολυμπιάδες (456 και 452 π.Χ.) στο αγώνισμα της απήνης, της άμαξας δηλαδή που συρόταν από ημιόνους. "Δεν θα μολύνω με ψέμα τον λόγο" λοιπόν, υπόσχομαι και εγώ ταπεινά στα μικρά κείμενα που ακολουθούν, σεβόμενος πάντα την αλήθεια, την απαρασάλευτη, την ακλόνητη αυτή πραγματικότη...

"Δέξου το· γιατί κι' εγώ όσο και συ το έχω ανάγκη". Μια φράση από τον "Οιδίποδα επί Κολωνώ" του Σοφοκλή, ένας τίτλος-προτροπή ή παράκληση του υπογράφοντος προς τον εαυτό του και στον αναγνώστη, στον καθένα μας και στην καθεμιά, να μη λησμονούμε ή αποφεύγουμε να κάνουμε πράξη όσα απ' αυτά που περιέχονται στις ακόλουθες σελίδες γράφουμε, δείχνουμε και λέμε ότι πιστεύουμε. Μ.Π.

Φυσιογνωμίες υψηλές-κλειδιά πολύτιμα και πολύσημα για την κατανόηση και ερμηνεία του Νέου Ελληνισμού, εκάλυψαν και κατέλαμψαν με την πολυδύναμη, ασύγκριτης γνησιότητας, σοβαρότητας και βούλησης παρουσία τους το μεγαλύτερο μέρος τον εικοστού μας αιώνα η Κατίνα Παξινού και ο Αλέξης Μινωτής. Δωρηματοδέκτες καλόμοιροι της αθάνατης Γενιάς τον Τριάντα, και δωρεοδότες προς την ένδοξη αυτή Γενιά, αλλά και προς τις κατοπινές, ως τις ημέρες μας τις ταραγμένες, γενιές, επλαστούργησαν με το θεόδοτο υλικό της ύπαρξής τους δυo μορφές-σύμβολα αναγέννησης, ανανέωσης και γόνιμης προώθηση...

Μέσα στον αχανή χώρο της κάθε διερευνητικής του εξόρμησης, το πνεύμα ενός συνθέτη ζητά με τη μουσική του ιδιοσυστασία να επιλέξει τους κατάλληλους ήχους και ρυθμούς, για να δώσει μορφή και πνοή στο έργο που ετοιμάζει. Στην αναζήτησή του αυτή, είναι φυσικό η ανησυχία του -χωρίς την οποία δεν νοείται ούτε καν έφεση προς δημιουργία- να αγγίζει και κάθε άλλο τομέα, πνευματικό, καλλιτεχνικό, αισθητικό, ιστορικό κ.ά. Φαινομενικά, ο τομέας αυτός μπορεί να μη θεωρείται σχετικός με την ειδικότητα του συνθέτη, στην πραγματικότητα όμως ανήκει σε ένα από τους πολλούς εκείνους τομείς,...

Ήταν ένας ποιητής του φωτός· πλασμένος από το φως το ελληνικό, έπλαθε ποιήματα του φωτός με λέξεις που έλαμπαν, ψυχής που έλαμπε. Και ήταν ένας άνθρωπος του φωτός, ένα άνθισμα περίλαμπρο πηγαίας καλοσύνης που ανηφόριζε προς τους ουρανούς τον πνεύματος με την αυθόρμητη χαρά ενός παιδιού θαμπωμένου από τα δώρα του Θεού που του δόθηκαν. Ήταν και είναι μια ευγενέστατη, μακρόπνοη αστραψιά πάνω στο στερέωμα των Νεοελληνικών Γραμμάτων, ένα ανάστημα ποιητικής φωταύγειας ανεξάντλητης και γλώσσας συνειδητά ψυχωμένης από τις ουσίες της ελληνικής παράδοσης, του χώματος, της θάλασ...