Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το Ικίρου (1952), που στα ιαπωνικά σημαίνει Να ζεις (ελληνικός τίτλος Ο καταδικασμένος), πραγματεύεται ένα θέμα πολύ κοινό στην ευρωπαϊκή και, κυρίως, τη ρωσική λογοτεχνία, που ο Κουροσάβα την ξέρει πολύ καλά: τι ακριβώς σημαίνει το να είσαι ζωντανός έξω και πέρα απ' τον ανεπαρκή βιολογικό ορισμό που δεν αναφέρεται μόνο στον άνθρωπο; Ο ήρωας της ταινίας είναι ένας από εικοσιπενταετία υπάλληλος στο Δημαρχείο, από εικοσιπενταετία χήρος, μ' έναν γιο παντρεμένο και λίγες οικονομίες στην Τράπεζα. Κάποτε, αυτή η ζωντανή προς το παρόν μούμια, μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο του σ...

"Ο κανόνας του παιχνιδιού", φιλμ επικίνδυνο, καταραμένο, αναρχικό στην ιδεολογία του, δεν γεννήθηκε ξαφνικά, αλλά σαν όλα τα μεγάλα έργα τέχνης θερίζει σπορά αιώνων. Αν οι κλασικοί δημιουργοί χαράζουν το γενικό περίγραμμα μες στο οποίο κινείται το δίπτυχο της τέχνης έρωτας-θάνατος, οι νεότεροι, ακούγοντας τα αιτήματα της εποχής, εκφράζουν την ευαισθησία τους γι' αυτά, χωρίς να χάνουν την επαφή τους με έργα που άφησε ανέπαφα ο χρόνος. Ανάλογα με τις εποχές και μέσα από πολλές νοοτροπίες, φωτίζουν λεπτομέρειες που βοηθούν κι επεξηγούν τα μνημειώδη έργα τέχνης. Έτσι ο Ρενουάρ...

Το έργο διαδραματίζεται σήμερα, στο Παρίσι, το Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη. Το τελικό κείμενο της παράστασης έχει προκύψει από δραματουργική επεξεργασία και συνάδει με τη διαδικασία των προβών. Σε κάποια σημεία αποκλίνει από την οικονομία του πρωτότυπου και ενσωματώνει στοιχεία από άλλα θεατρικά κείμενα ή γραπτά του Νόελ Κάουαρντ.

Σε εποχές κρίσης της τέχνης και της δημιουργίας, όχι σπάνια αυτές τρέφονται από τη σάρκα τους. Εδώ ο συγγραφέας, αδυνατώντας να εξελίξει το θέμα του, μετατρέπει σε θέμα αυτή την αδυναμία του. Χρησιμοποιεί, σαν ήρωές του, τα πρόσωπα του περιβάλλοντός του, αυτά που εμπλέκονται στο ανέβασμα ενός θεατρικού έργου, με αποτέλεσμα να εμπλακεί η καθημερινότητα τού υπό σύνθεση θιάσου με τη φανταστική αφήγηση του συγγραφέα και ο ίδιος μετατρέπεται σε δημιουργό και της ίδιας της καθημερινότητας. Βιάζοντας τις σχέσεις των ηρώων της αφήγησής του, βιάζει και τις καθημερινές σχέσεις των π...

Το πιο γνωστό από τα προχιτλερικά φιλμ ήταν το Der Blaue Engel (Ο Γαλάζιος Άγγελος, 1930), το μόνο που γύρισε ο Στέρνμπεργκ στη Γερμανία, μετά το προσωρινό πέρασμά του από την MGM/Παραμάουντ στην UFA. Η ταινία σημείωσε το τέλος μιας καριέρας και την αρχή μιας άλλης: Ο Εμίλ Γιάνινγκς στο ρόλο του αυταρχικού καθηγητή, που καταστρέφει τη ζωή του εξαιτίας μιας τραγουδίστριας καμπαρέ και η Μάρλεν Ντίτριχ στον πρώτο μεγάλο της ρόλο. Ο Στέρνμπεργκ είχε επιμείνει να δώσει το ρόλο στην Ντίτριχ, παρά τις συμβουλές των συνεργατών του και το αποτέλεσμα ήταν να γεννηθεί ένας από τους κι...

Προς τα μέσα της δεκαετίας του '70, ο ελληνικός κινηματογράφος ευτύχησε να έχει τρεις σκηνοθέτες, όχι μόνο διεθνούς βεληνεκούς, αλλά και με αυτόνομη, νεωτερική και ξεχωριστή γραφή. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Παντελής Βούλγαρης και ο Νίκος Παναγιωτόπουλος δεν συνδέονται ως προς την ομοιογένεια και την επικοινωνία των αισθητικών επιλογών, ενώ ξεχωρίζουν από την διαφορετικότητα των δημιουργικών κινηματογραφικών τους προτάσεων. Το μόνο κοινό, ενοποιητικό στοιχείο τους είναι η γενναία, ρηξικέλευθη και αποτελεσματική αναθεώρηση των θεματικών και αισθητικών επιλογών του παλιού εμπο...

Προς τα μέσα της δεκαετίας του '70, ο ελληνικός κινηματογράφος ευτύχησε να έχει τρεις σκηνοθέτες, όχι μόνο διεθνούς βεληνεκούς, αλλά και με αυτόνομη, νεωτερική και ξεχωριστή γραφή. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Παντελής Βούλγαρης και ο Νίκος Παναγιωτόπουλος δεν συνδέονται ως προς την ομοιογένεια και την επικοινωνία των αισθητικών επιλογών, ενώ ξεχωρίζουν από την διαφορετικότητα των δημιουργικών κινηματογραφικών τους προτάσεων. Το μόνο κοινό, ενοποιητικό στοιχείο τους είναι η γενναία, ρηξικέλευθη και αποτελεσματική αναθεώρηση των θεματικών και αισθητικών επιλογών του παλιού εμπο...

Η αίσθηση της έκπληξης μοιάζει να ήταν ανέκαθεν συνυφασμένη με τον Νίκο Νικολαΐδη, από τη ζωοφόρο αναταραχή που έφερε με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του "Ευρυδίκη ΒΑ 2037" στο τοπίο του ελληνικού κινηματογράφου τη δεκαετία του 1970 μέχρι τον άκαιρο, σοκαριστικό θάνατό του σε ηλικία 68 χρονών τον περασμένο Σεπτέμβρη. Η αναπάντεχη αναχώρησή του για το drive in του ουρανού μοιάζει να άφησε πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό πολύ απλά, γιατί οι ταινίες του δεν θα μπορούσαν να έχουν γεννηθεί παρά μόνο από τη δική του σκέψη και την ξεχωριστή, ιδιαίτερη ματιά του. Η άποψή του...

Είναι πάντα δύσκολο να αποχαιρετάς σπουδαίους ανθρώπους, είναι, όμως, ακόμη πιο δύσκολο να λες οριστικά αντίο σε συνεργάτες και φίλους. Ο Νίκος Κολοβός υπήρξε και τα δύο: ένας εξέχοντας θεωρητικός του σινεμά, αλλά κι ένας σημαντικός συνεργάτης του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, έχοντας στο παρελθόν συνεισφέρει διεισδυτικά, ώριμα και στιβαρά κείμενα, σε μια σειρά από εκδόσεις και μονογραφίες του. Η απώλειά του είναι πλήγμα για την κριτική στην Ελλάδα, καθώς υπήρξε μια από τις πιο φωτεινές προσωπικότητές της, ένας θεωρητικός του σινεμά που όρισε με τον καλύτερο τρόπο την έννοια τη...