Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Με το τέλος της δεκαετίας του '60, η νέα διασπορά του ελληνισμού έχει ολοκληρωθεί. Αρχιερέας της, ο Στέλιος Καζαντζίδης, η Βουγιουκλάκη να παίζει για μισό αιώνα τη γατούλα, ο Ξανθόπουλος κληρονόμος της "μοίρας" ενός λαού, γνήσιο ή νόθο παιδί του και ο Βέγγος, ο Θανάσης, ο άνθρωπος της σφαλιάρας, ο λάθρα βιών Ρωμιός, τρέχει ασταμάτητα να προλάβει το όνειρο μα και ένα καρβέλι ψωμί. Ο εμπορικός κινηματογράφος βαδίζει προς τη χρεοκοπία του. Ο Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος γεννιέται και παλεύει για μια θέση στον ήλιο και στο κοινό. [...] (από τη σελ. 7 του βιβλίου)

Ένα ερωτικό τρίγωνο διαγράφει την πορεία του στα όρια του ρεαλισμού και του υπερρεαλισμού, σε χρόνο και χώρο φανταστικό που, όμως, είναι η χώρα μας στο σήμερα. Ένας άνδρας και δυο γυναίκες αλληλοσπαράσσονται σε μια κυκλική σχέση. Τρία σώματα μετατρέπονται σε υποκείμενα των νόμων του σεξουαλικού πάθους, για να καταλήξουν σε υποκείμενα των νόμων του εμπορίου. Ο Ροδόλφος μεταφέρει φαγητά στα σπίτια, μεταφέρει στους δρόμους το πάθος του για την Ελεωνόρα, τη διευθύντρια της εφορίας του Νέου Κόσμου, μιας εφορίας που επιλέχθηκε ως πρότυπο ανασυγκρότησης για την οικονομία της χώρας...

Το Ικίρου (1952), που στα ιαπωνικά σημαίνει Να ζεις (ελληνικός τίτλος Ο καταδικασμένος), πραγματεύεται ένα θέμα πολύ κοινό στην ευρωπαϊκή και, κυρίως, τη ρωσική λογοτεχνία, που ο Κουροσάβα την ξέρει πολύ καλά: τι ακριβώς σημαίνει το να είσαι ζωντανός έξω και πέρα απ' τον ανεπαρκή βιολογικό ορισμό που δεν αναφέρεται μόνο στον άνθρωπο; Ο ήρωας της ταινίας είναι ένας από εικοσιπενταετία υπάλληλος στο Δημαρχείο, από εικοσιπενταετία χήρος, μ' έναν γιο παντρεμένο και λίγες οικονομίες στην Τράπεζα. Κάποτε, αυτή η ζωντανή προς το παρόν μούμια, μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο του σ...

Ένας σαραντάρης, μόνος, παρέα με τσιγάρα, μπίρες, χάπια και τον Μπελαφόντε, το καναρίνι του. Με πειραγμένη υγεία, σκάρτη ζωή κι ένα σωρό μπάτσους στην πλάτη του. Σ' έναν δεκαεννιάχρονο πιτσιρικά συναντάει ένα σύντροφο. Στο δρόμο τους πέφτουν πάνω σε παρακμιακά μπαρ, βρόμικα στριπτιζάδικα, παράνομους, μπάτσους, ναρκωτικά, κυνηγητά και φόνους. Μαζί με την Έλσα, το Βατόμουρο και τη Μαυρούκα, αποφασίζουν να «τα πιάσουν χοντρά» και να φύγουν για την Πάιτα, ένα νησάκι έξω απ' τις ακτές του Περού. Με μόνα όπλα τους την αγάπη τους και δύο περίστροφα, ξεκινάνε το ταξίδι για τον Παρά...

Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ είναι ο διασημότερος σκηνοθέτης που έβγαλε ο κλασικός κινηματογράφος, και γιατί όχι ο καλύτερος. Το έργο που μας άφησε (συνολικά 53 ταινίες μεγάλου μήκους), μας επιτρέπει ως ένας μαγικός καθρέφτης να διεισδύσουμε μέσα στους μηχανισμούς του κλασικού κινηματογράφου και να δούμε την ενδότερη λειτουργία και λογική του. Πίσω από την σχετικά ανάλαφρη και ψυχαγωγική ίντριγκα των ταινιών του, κρύβεται ένα περίπλοκο δομικό πλέγμα, μια σειρά από σχέσεις και σημάνσεις που διατρέχουν το χιτσκοκικό κείμενο και το κάνουν ένα από τα πιο ηδονικά και πλούσια σ΄ερμηνείες κε...

Ένα βιβλίο με τις θέσεις του Βασίλη Ραφαηλίδη για τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Όταν ένας φίλος καλείται να μιλήσει για έναν άλλο φίλο, ένας κριτικός καλείται να μιλήσει για έναν κινηματογραφιστή και τυχαίνει αυτοί οι δύο να είναι φίλοι, το πράγμα γίνεται εξ υπαρχής ύποπτο μεροληψίας, εκτός κι αν αυτός ο φίλος είναι ο Αγγελόπουλος, οπότε δεν μπαίνει πρόβλημα, βέβαια, καχυποψίας τέτοιας· για ό,τι και να κάνει ο φίλος δε θα ήταν δυνατόν να τον κολακεύσει, γιατί ήδη το γεγονός καθεαυτό υπάρχει, η ποιότητα καθεαυτή υπάρχει, δε θα τη βάλω εγώ, δε θα τη βάλει ο άλλος, δε...

Το να επιχειρήσει κανείς σε μια μονογραφία-μελέτη ν' ασχοληθεί με τις πολλαπλές όψεις της δημιουργικής μεγαλοφυΐας του Σεργκέι Αϊζενστάιν, είναι τόλμημα μάλλον πολύ δύσκολο και προπαντός ριψοκίνδυνο. Βασικός λόγος: ο ίδιος ο Αϊζενστάιν έχει αναλύσει διεξοδικά και με τόση οξύνοια και διαύγεια το έργο του, ώστε ο μελετητής είναι αναπόφευκτα "υποχρεωμένος" ν' αναφερθεί πρωτίστως και βασικά στα δικά του κείμενα. Οι μελετητές είναι πλήθος και δεν έχει μείνει ανεξερεύνητη, ή έστω στο ημίφως, η παραμικρή γωνιά που να αναφέρεται στη μορφολογία, τη θεματική, την τεχνική, την αισθητι...

[...] Ο Φελίνι δημιούργησε ένα απολύτως προσωπικό ύφος κι αποτέλεσε ένα άστρο που έλαμψε σε όλους τους ουρανούς κι όλους τους χρόνους. Ήταν δημοφιλής εξίσου στην Ιαπωνία, στην Αμερική και την Ευρώπη. Κι αυτό ήταν το σπουδαίο στο έργο του. Κατάφερε να ταξιδεύει σε όλα τα κινηματογραφικά τοπία και να είναι πάντα πρωτότυπος κι αξιοθέατος. Ακόμα και οι φειδωλοί στις εκτιμήσεις τους για ευρωπαίους σκηνοθέτες αμερικανοί, τον τίμησαν με ένα ασυνήθιστα μεγάλο αριθμό βραβείων Όσκαρ. [...]

[...] Ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν ήταν γιος λουθηρανού πάστορα. Το θρησκευτικό αυτό περιβάλλον επέδρασε βαθιά μέσα του. Οι άνθρωποι της εκκλησίας είναι συχνά παρόντες στις ταινίες του: καθαρά αντιπαθής ("Βρέχει στον έρωτά μας"), νεοφώτιστος που κινδυνεύει ("Χαμόγελο καλοκαιρινής νυχτας"), αχρείος ιεροσπουδαστής ή ιεροκήρυκας του φόβου ("Η έβδομη σφραγίδα"), υπερφίαλος κερατάς ("Το μάτι του διαβόλου"), άχρηστος πάστορας που ζει το θάνατο του Θεού του ("Οι κοινωνούντες"), ασταθής κληρικός ("Φθινοπωρινή σονάτα") και κυρίως εκπρόσωπος του κακού με τον τρομερό επίσκοπο Βέργκερους ("Φάνι...

Προς τα μέσα της δεκαετίας του '70, ο ελληνικός κινηματογράφος ευτύχησε να έχει τρεις σκηνοθέτες, όχι μόνο διεθνούς βεληνεκούς, αλλά και με αυτόνομη, νεωτερική και ξεχωριστή γραφή. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Παντελής Βούλγαρης και ο Νίκος Παναγιωτόπουλος δεν συνδέονται ως προς την ομοιογένεια και την επικοινωνία των αισθητικών επιλογών, ενώ ξεχωρίζουν από την διαφορετικότητα των δημιουργικών κινηματογραφικών τους προτάσεων. Το μόνο κοινό, ενοποιητικό στοιχείο τους είναι η γενναία, ρηξικέλευθη και αποτελεσματική αναθεώρηση των θεματικών και αισθητικών επιλογών του παλιού εμπο...

Προς τα μέσα της δεκαετίας του '70, ο ελληνικός κινηματογράφος ευτύχησε να έχει τρεις σκηνοθέτες, όχι μόνο διεθνούς βεληνεκούς, αλλά και με αυτόνομη, νεωτερική και ξεχωριστή γραφή. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Παντελής Βούλγαρης και ο Νίκος Παναγιωτόπουλος δεν συνδέονται ως προς την ομοιογένεια και την επικοινωνία των αισθητικών επιλογών, ενώ ξεχωρίζουν από την διαφορετικότητα των δημιουργικών κινηματογραφικών τους προτάσεων. Το μόνο κοινό, ενοποιητικό στοιχείο τους είναι η γενναία, ρηξικέλευθη και αποτελεσματική αναθεώρηση των θεματικών και αισθητικών επιλογών του παλιού εμπο...