Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σκηνή. Γράφω περισσότερο από σαράντα χρόνια στις εφημερίδες. "Κάνω σκηνή" στη σκηνή, γράφω, θυμώνω. Δεν έχω οδηγηθεί στο έγκλημα. Σωφρονίζω. Φρονηματίζομαι. Φρονώ πολλά. Κρύβω τα περισσότερα. Πολλοί φίλοι, πολλά γάντια για το φόβο της ψώρας. (Μπωντλαίρ) Σκηνή. Κυριολεκτώ και μεταφέρω στη σκηνή την αντοχή μου. Κυρίως το αυτονόητο: ότι ζω. Ξαναρχίζω αυτό που δίχως να τελειώνει, τελειώνει. Ξαναγράφω αυτό που τελείωσε και δεν ξαναρχίζει. Προτείνω και αποδίδω όπως ο διεστραμμένος του Κλοσσοφσκί στον ξένο (τον αναγνώστη) το αγαθό μου: απαλλοτριώνοντάς το, το αφήνω αναπαλλ...

όνειρο με Σινόπουλο - όνειρο με Ρούσσο - όνειρο με Μ. - όνειρο με Ψυχοπαίδη - όνειρο με γιο - όνειρο με Κ. και Μ. - όνειρο με γιάφκα - όνειρο με Χειμωνά - όνειρο με Ράπτη - όνειρο με Πετσόπουλο - όνειρο με μάνα - όνειρο με εκμαγείο και φέρετρο - όνειρο με φίδι - όνειρο με Μπότσογλου - όνειρο με Παρθένο Μαρία - όνειρο με Ντελόπουλο - όνειρο με Μπακουνάκη - όνειρο με Ελευθερία - όνειρο με Κ. - όνειρο με Βοζίκη - όνειρο με Μαρωνίτη - όνειρο με εξεταστή - όνειρο με Κεχαγιά - όνειρο με πατέρα - όνειρο με Σταυρίδη - όνειρο με Διαμαντοπούλου - όνειρο με πανσέληνο - όνειρο με...

O Γιώργος Βέλτσος γράφει για το έναυσμα που τον οδήγησε στη συγγραφή του νέου του βιβλίου "Πομπές" με τα δύο εξαιρετικά έργα του Γιάννη Μόραλη (προσχέδια του αγαπημένου του έργου "Η Ωραία", 1992) στο εξώφυλλο και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Παράξενο, αλλά με ακολουθεί συνεχώς αυτή η σημείωση στο περιθώριο ενός προσχέδιου των Πομπών: "Δεν απασφαλίζεται η φωνή σου. Και ό,τι προσεκτικά μου εγχείρισες κάτω από τις γραμμές μου, δεν παίζεται". Έχω την αίσθηση πως αυτός στον οποίο απευθύνομαι είναι ο θάνατος και πως ό,τι έγραψα, ο θάνατος μου το υποβάλλει, υπό τας γραμμά...

Προσφεύγοντας σε έναν ενδεικτικό και ταυτόχρονα πραξιολογικό ορισμό, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η επικουρία της Πολιτικής Μεθοδολογίας συνίσταται στη χορήγηση και κριτική αξιολόγηση εννοιολογικών κατηγοριών οργανωμένων σε "πρότυπα" με τα οποία προσεγγίζουμε την πραγματική πολιτική ύλη με πρόθεση την ακριβέστερη δυνατή αιτιακή γνώση των φαινομένων που τη συγκροτούν. Τα πρότυπα αυτά αποτελούν δευτερογενείς κατασκευές, οι οποίες ανεξάρτητα από άλλες παραμέτρους που τα επικαθορίζουν στηρίζονται συνήθως σε δυο πρωτεύουσες παραστατικές αρχές: τη "μεταφορική" και την "προβολική".

Mε την συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του από την "Ίνδικτο", ο Γιώργος Bέλτσος μετριέται με τον χρόνο και τον αναγνώστη, χαρίζοντάς μας την ειλικρίνεια της αυτοβιογραφίας του. "Eδώ και έτη πολλά ο Γιώργος Bέλτσος ασφυκτιά όταν φοράει τον μανδύα του καθηγητή Kοινωνιολογίας. Παρά την ασφυξία, εξακολουθεί να τον φορά, φαίνεται ότι όσο τον πνίγει τόσο μεγαλώνει η επιθυμία διαφυγής. H ποίηση και τα θεατρικά τα οποία υπογράφει, πρέπει να αντιμετωπιστούν ως δικλείδες ασφαλείας από το κλειστό περιβάλλον της επιστήμης στο ανοιχτό της έκφρασης της τέχνης. Λυρικός από ιδιοσυγκρ...

Η μεγάλη τέχνη αυτού του θεάτρου προσλαμβάνεται, περιλαμβάνεται, συλλαμβάνεται πάντα εγκιβωτισμένη μέσα στο σώμα άλλων τεχνών, όπως για παράδειγμα της αρχιτεκτονικής και της ζωγραφικής. Και για να μην χαθεί κανείς μέσα στου υπολογισμούς, υπάρχει πάντα ένας πρωτομάστορας. Ένας αρχιτέκτονας. Ο διοργανωτής (ας τον ονομάσουμε Βέλτσο) που δεν ξεχνάει καμία λεπτομέρεια. Είναι λιγότερο ο συγγραφέας, για άλλη μία φορά, και περισσότερο η θεατρική φιγούρα, το πρόσωπο του συγγραφέα (που και ο ίδιος είναι ένα πρόσωπο του έργου, και τι πρόσωπο!), αυτός που φροντίζει τα πάντα, που υπολογ...

Είκοσι πέντε προσωπικότητες της διανόησης, φιλόσοφοι, επιστήμονες και καλλιτέχνες διεθνούς κύρους, καταθέτουν τις σκέψεις τους αποκαλύπτοντας το έργο τους, τους προβληματισμούς τους και πτυχές της προσωπικής ζωής τους. Κομμάτια της αρχαίας και σύγχρονης ιστορίας, η πολυπλοκότητα της πολιτικής, οι απαρχές της τρομοκρατίας, η ομορφιά της αρχαιολογικής σκαπάνης και των μύθων, η ασκητική της μουσικής, τα όρια της λογοτεχνίας, η γοητεία του θεάτρου, του κινηματογράφου και των εικαστικών τεχνών, έννοιες υπαρξιακές και αξίες διαχρονικές ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια του αναγνώ...

H φιγούρα του Απάνθρωπου που καταλύει τελεσίδικα κάθε θνητό έργο κυριαρχεί στον ποιητικό κόσμο του Βέλτσου. Εμβαθύνοντας ακόμη περισσότερο την "εικονοκλαστική" ματιά του πάνω στην ύπαρξη και εντοπίζοντας το γκροτέσκο υπόστρωμα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ο ποιητής επεκτείνει τις δυνατότητες της ζωής ως το νοητό τους τέρμα, το οποίο εκθέτει υιοθετώντας μια ψυχρή συχνά στάση, έτσι που να μην ξέρει κανείς αν συμπάσχει με το ον ή αφήνεται σε μια αδιάφορη θέαση των ίδιων του των παθών.

Εικαστικά έργα: Αλέξης Βερούκας, Μανώλης Γρηγορέας, Στέφανος Δασκαλάκης, Δημήτρης Ζουρούδης, Ειρήνη Ηλιοπούλου, Χρίστος Καράς, Κυριάκος Κατζουράκης, Αφροδίτη Λήτη, Ζάφος Ξαγοράρης, Βάνα Ξένου, Γιώργος Ρόρρης, Χρόνης Μπότσογλου, Εδουάρδος Σακαγιάν, Κώστας Τσόκλης, Αλέκος Φασιανός. Ίσως μια γυναίκα που έγινε μάνα να μπορούσε να μας μιλήσει πιο ουσιαστικά για το θέμα - αν και τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον αυτή είναι η μόνη που δεν θα μπορούσε να το κάνει, γιατί μιλά με περισσότερο φως όποιος ζει στο σκοτάδι. Για μένα, αλλά και για αρκετούς άλλους -που γνωρίζω και πίνουν νερό...

Έγραψα τη "Μεταγωγή" για τον "λαό των νεκρών" εμψυχώνοντας κι εγώ με τα κατάλοιπα της ζωής μου το λεγόμενο "θέατρο του θανάτου", ώστε να μπορώ να συνεχίσω να οικτίρω το θέατρο μιας ψυχαγωγημένης ζωής που μου πασάρουν οι περισσότερες Σκηνές. Όμως ο μόνος φόρος τιμής που μπορεί κανείς να αποδώσει σήμερα σε αυτό το "θέατρο του θανάτου" είναι παραδόξως ένα εγκώμιο της μαρτυρικής ζωής. Θα έπρεπε να πω: της μαρτυρικής θεατρικής γραφής, μάρτυρα αδιάψευστο του θανάτου. Και θα το έλεγα, εάν δεν ήξερα πως αυτός ο καταναγκασμός -η γραφή- είναι ήδη πάντα μια μεταγωγή του μετά θάνατο...

Στο νέο θεατρικό έργο του Γιώργου Βέλτσου, πρωταγωνιστεί η Μάγκντα Γκαίμπελς, η γυναίκα του διαβόητου υπουργού προπαγάνδας του Χίτλερ Γιόζεφ Γκαίμπελς, εξιδανικευμένο πρότυπο συζύγου και μητέρας στη ναζιστική Γερμανία, που σκότωσε τα έξι παιδιά της πριν αυτοκτονήσουν με τον άντρα της στο μπούνκερ το 1945.

Όλα τα έργα του Βέλτσου (ποίηση, θέατρο, δοκίμιο, αρθρογραφία) είναι, σε διαφορετικό βαθμό, φροντισμένα αποσπάσματα μιας έν προόδω αυτο-βιο-γραφίας. Ο Βέλτσος θέτει ακατάπαυστα και αξεδιάλυτα τη γραφή στην υπηρεσία του βίου και τον βίο στην υπηρεσία της γραφής. Έτσι και στον "Θάλαμο", ένα γράμμα από την προσωπική αλληλογραφία του συγγραφέα βάζει σε λειτουργία τη μηχανή και τη μηχανορραφία της γραφής. Ένα γράμμα πού, ένοφθαλμισμένο στο λογοτεχνικό έργο, διασαλεύει τα όρια ανάμεσα σε δημόσιο και ιδιωτικό, αλλά και ανάμεσα σε πραγματικότητα και μυθοπλασία. Ένα γράμμα που θ...

[Παλαιότερα, έξω και μέσα στο νοσοκομείο υπήρχε, κάτω από έναν κυανού σταυρό, η ένδειξη: ΗΣΥΧΙΑ] * ΗΣΥΧΙΑ, διότι η ακρόαση της μουσικής εδώ είναι ανυπεράσπιστη. [...] Όχι τόσο τα λευκά αιμοσφαίρια, όσο τα λευκά σου μαλλιά. [...] Όλες οι παθήσεις είναι ανίατες σαν τα ποιήματα. [...]