Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η ευρωπαϊκή διαδικασία χρειάζεται να διακηρύξει την πρωτοκαθεδρία της πολιτικής. Πρέπει, λοιπόν, να αναπτύξουμε τη δημοκρατική διάσταση, ώστε να επιτύχουμε την απαραίτητη "δημιουργική ένταση" ανάμεσα στη δημοκρατική και την τεχνοκρατική διάσταση της Ευρώπης. Εδώ είναι σημαντικός ο ρόλος του κοινοβουλευτισμού και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπως ορίζεται από τις Συνθήκες, αλλά και ο ρόλος των άλλων κοινοβουλίων. Προσωπικά αμφιβάλλω για τη σκοπιμότητα ίδρυσης μιας Γερουσίας, αν και αυτό ασφαλώς θα συζητηθεί. Ένα σύστημα δύο νομοθετικών σωμάτων θα μπορούσε να έχει κάποιο νόημ...

Η ευρωπαϊκή διαδικασία χρειάζεται να διακηρύξει την πρωτοκαθεδρία της πολιτικής. Πρέπει, λοιπόν, να αναπτύξουμε τη δημοκρατική διάσταση, ώστε να επιτύχουμε την απαραίτητη "δημιουργική ένταση" ανάμεσα στη δημοκρατική και την τεχνοκρατική διάσταση της Ευρώπης. Εδώ είναι σημαντικός ο ρόλος του κοινοβουλευτισμού και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπως ορίζεται από τις Συνθήκες, αλλά και ο ρόλος των άλλων κοινοβουλίων. Προσωπικά αμφιβάλλω για τη σκοπιμότητα ίδρυσης μιας Γερουσίας, αν και αυτό ασφαλώς θα συζητηθεί. Ένα σύστημα δύο νομοθετικών σωμάτων θα μπορούσε να έχει κάποιο νόημ...

Ο ανά χείρας τόμος προσφέρει μία ιδιαίτερα κατατοπιστική και χρήσιμη ενημέρωση για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα. Στις σελίδες του αναδεικνύονται οι συντελούμενες αλλαγές και επισημαίνονται οι βασικές επιλογές που θα προσδιορίζουν το νέο ενωσιακό θεσμικό οικοδόμημα. Οι βασικές επιλογές του Συντάγματος οργανώνονται σε μια απλή, συνεκτική και καλά αρθρωμένη δομή, ενώ τα παραρτήματα που προσαρτώνται διευκολύνουν την εποπτεία της διάρθωσής του και επιτρέπουν την παρακολούθηση των βασικών στιγμών για την παραγωγή του. [...]

Όταν ο Ρούσο συνέγραψε το "Σχέδιο συντάγματος για την Κορσική" ή τις "Σκέψεις για τη διακυβέρνηση της Πολωνίας" και ο Κάνη το "Σχέδιο για τη Διαρκή Ειρήνη", εγκαινιαζόταν μια μακρά φιλοσοφική παράδοση, η οποία επιτάσσει ο φιλόσοφος να καταπιάνεται με τα προβλήματα της πολιτείας και να εξετάζει από πιο κοντά την οικονομική, νομική και κοινωνική πραγματικότητα. Ακολουθώντας την ίδια παράδοση, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου των Βρυξελλών Σαν-Μαρξ Φέρυ επανεξετάζει υπό μία νέα οπτική το ζήτημα του ευρωπαϊκού κράτους. Στη σημερινή πραγματικότητα, η οικοδόμηση ενός τέτοιου κ...

Το Κυπριακό αποτελεί παράδοξο. Δεν έχει μέχρι σήμερα επιλυθεί ενώ οι μορφές ειρηνικής επίλυσης είναι πασιφανείς, τουλάχιστον από το 1968. Το βιβλίο αυτό μελετά την κυπριακή αυτή ιδιομορφία από τέσσερις οπτικές γωνίες. Πρώτον, εξετάζεται η ιστορική τροχιά του προβλήματος από το 1948 και έπειτα, με το σκεπτικό ότι όσο περισσότερο φως υπάρχει σε σχέση με τα λάθη και τις χαμένες ευκαιρίες, θα διαφανεί και η περίμετρος των ειρηνικών και βιώσιμων λύσεων. Δεύτερον, τονίζεται ο εθνικισμός και η άρνηση του "Άλλου", των οποίων ο ρόλος υπήρξε καίριος στη σύγκρουση και στη μη επίλυση....

Τι θα πρέπει να γίνει με το Κυπριακό; Πως θα πρέπει να αντιμετωπισθεί το Κυπριακό πρόβλημα; Ποια λύση θα πρέπει να επιδιωχθεί; Αυτά είναι ορισμένα από τα ερωτήματα που απασχολούν τον Πόλυ Πολυβίου στην παρούσα μελέτη. Ο συγγραφέας, μεταξύ άλλων, σημειώνει τα πιο κάτω: "Τώρα όμως είμαστε στο 2010, με συνεχιζόμενη την τουρκική κατοχή μεγάλου μέρους της Κύπρου και προβλεπόμενη επιδείνωση της κατάστασης. Ουδείς διεθνής οργανισμός αντιμετωπίζει πλέον το πρόβλημα της Κύπρου ως θέμα "εισβολής και κατοχής" και "παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων". Αντίθετα, ακόμη και το Ευρωπαϊκό Δ...

Στις 29 Οκτωβρίου 2004 οι αρχηγοί των κυβερνήσεων των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ή αρχηγοί κρατών, όπως οι Πρόεδροι της Γαλλικής και της Κυπριακής Δημοκρατίας) υπέγραψαν στη Ρώμη το κείμενο της "Συνθήκης για τη θέσπιση Συντάγματος της Ευρώπης". Ο όρος "Σύνταγμα" βέβαια χρησιμοποιούνταν ενίοτε και κατά το παρελθόν στη θεωρία με την ουσιαστική του έννοια, για να υποδηλώσει την ύπαρξη ενός συνόλου κανόνων που ρυθμίζουν την συγκρότηση και οργάνωση της εξουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Κοινοτήτων της. Εξάλλου και το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ) έκανε...

Τις τελευταίες ημέρες αρνήθηκα επανειλημμένα, όταν μου ζητήθηκε να σχολιάσω δημόσια τη "Διακήρυξη" και το "Κοινό ανακοινωθέν" με τα οποία έκλεισε η σύνοδος του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον. Αρνήθηκα γιατί δεν είχα μπροστά μου τα κείμενα, αλλά μόνο δημοσιογραφικές πληροφορίες και αυτές κάπως συγκεχυμένες. Όταν τελικά διάβασα τα κείμενα, είδα πόσο άδικο είχα! Και πόσο δικαιολογημένοι ήταν οι δημοσιογράφοι, όταν έδιναν με τις ειδήσεις και τα σχόλιά τους μια εικόνα αρκετά αόριστη για το τι αποφασίστηκε ή διακηρύχθηκε στη συνάντηση κορυφής. Διαβάζοντας τη δισέλιδη "Διακήρυξη" διερωτώμαι...

"Πώς θα πρέπει να ενεργήσουμε αυτήν την ώρα της απαράμιλλης δύναμης του κινδύνου; Μπορούμε να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τη σκληρή και την ήπια δύναμή μας σε δημιουργικό συνδυασμό, ώστε να μην υπερνικήσουμε μόνο την τρομοκρατία, αλλά και να χειριστούμε τα άλλα ζητήματα της εποχής της παγκόσμιας πληροφορίας; Πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε συνετά το ηγεμονικό προβάδισμά μας κατά τη διάρκεια αυτών των πρώτων χρόνων του αιώνα, ώστε να οικοδομήσουμε ένα σύνολο αρχών; Μπορούμε να προαγάγουμε και να διασφαλίσουμε τις βασικές μας αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας; Είναι οι...

[...] Το ότι γράφονται οι σελίδες αυτές σε μια περίοδο όπου ο "ανθρωπιστικός πόλεμος" στο Κόσοβο βρίσκεται πολύ κοντά μας -χρονικά και γεωγραφικά- είναι απλώς συμπτωματικό. Τα γεγονότα στο Κόσοβο, η εθνική κάθαρση που από "πατριωτισμό" επιδίωξε ο Μιλόσεβιτς από τη μία και από την άλλη οι "ανθρωπιστικοί" λόγοι που οδήγησαν στις καταστροφές στην Σερβία και στη μαζική προσφυγιά των Κοσοβάρων αλλά και των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου, απλώς επιβεβαίωσαν την πεποίθησή μου πως το στοιχείο του παραλόγου κυριαρχεί τόσα έντονα και μόνιμα στην διεθνή ζωή που δεν μπορεί να είναι ένα τυχα...

Με το σχεδιαζόμενο "Σύνταγμα της Ευρώπης" όχι μόνον δεν οργανώνεται μια αυτοδύναμη και ενοποιημένη πολιτική εξουσία ή πολιτική κυριαρχία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ούτε προβλέπονται διαδικασίες για τη συγκρότηση μιας δημόσιας, ευρωπαϊκής πολιτικής σφαίρας ή ενός ευρωπαϊκού Δήμου που θα αποτελεί την πηγή της εξουσίας ή το ύπατο νομιμοποιητικό θεμέλιο όλων των εξουσιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιβεβαιώνεται απλώς μια διεθνής συμφωνία συνένωσης κυρίαρχων κρατών που δεν είναι η ίδια κυρίαρχη. Η χρήση του όρου "Σύνταγμα" στην προκειμένη περίπτωση είναι και παραπλανητική, διότι δ...

Η απόφαση για τη συγγραφή αυτής της σύντομης μελέτης ήταν αποτέλεσμα των γεγονότων και εξελίξεων που σχετίζονται με την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), κυρίως μετά την καθοριστική απόφαση της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στην Κοπεγχάγη, και τις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος, ιδιαίτερα με την υποβολή, από τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ κ. Κόφι Ανάν στις 11 Νοεμβρίου 2002, Σχεδίου για ολοκληρωμένη λύση. Ακολούθησε το πρώτο Αναθεωρημένο Σχέδιο Ανάν στις 10 Δεκεμβρίου 2002, και στις 26 Φεβρουαρίου 2003 (ενώ η παρούσα μελέτη βρισκόταν υπό εκτύπωση) έγινε η...

Πότε, αλήθεια, πρωτοεμφανίστηκε το ρήγμα μεταξύ Τούρκων ισλαμιστών και κοσμικών το οποίο διέτρεξε όλες τις κοινωνικές τάξεις; Μήπως πριν από έναν περίπου αιώνα, όταν μια ομάδα νέων αξιωματικών με επικεφαλής τον Κεμάλ Ατατούρκ ονειρεύτηκε να εκσυγχρονίσει τα απομεινάρια της διαλυμένης πια Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να τα απομακρύνει πνευματικά από τον ισλαμικό, γεωγραφικό τους χώρο και να τα εντάξει, έστω και με τη βία, στην Ευρώπη; Ή ήταν μήπως το 1980, όταν οι στρατηγοί του Κενάν Εβρέν αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το ισλάμ ως όπλο κατά του τότε ισχυρού αριστερού κινήματος...

Η τοποθέτηση του Αχμέτ Νταβούτογλου στη θέση του υπουργού Εξωτερικών το 2009 ξεσήκωσε μεγάλες συζητήσεις για το ρόλο και τη θέση της Τουρκίας στη γειτονιά της Νοτιοανατολικής Ευρώπης αλλά και στον κόσμο. Σε αυτή τη συζήτηση το βιβλίο των Δ. Τριαντάφυλλου και Ε. Φωτίου δεν επιδιώκει σε καμία περίπτωση να υποκαταστήσει τα αυθεντικά κείμενα των εμπνευστών της σύγχρονης τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Προσδοκά όμως να συμβάλει στην ερμηνεία τους, δίνοντας κυρίως έμφαση σε διαστάσεις της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής του ΑΚΡ που δεν έχουν αναλυθεί εκτενώς. Εξάλλου υπάρχουν πολλ...

Το βιβλίο επιδιώκει να συμβάλει στην κατανόηση του κυπριακού ζητήματος, όπως εξελίχθηκε στην ύστερη περίοδο της Αγγλοκρατίας, μέσα από την οπτική γωνία, τα πολιτικά αιτήματα και τις διεκδικήσεις των Τουρκοκυπρίων. Η ανάπτυξη του τουρκοκυπριακού εθνικισμού υπήρξε άμεση αντίδραση στον ελληνοκυπριακό εθνικισμό, πρώτα με τη διεκδίκηση της επιστροφής της Κύπρου στον αμέσως προηγούμενο "ιδιοκτήτη" κι αργότερα, σε εναρμόνιση με την πολιτική της Τουρκίας και με βρετανική ενθάρρυνση, στη διεκδίκηση της διχοτόμησης. Αυτή η αντίδραση, κινούμενη σε μεγάλο βαθμό από το "σύνδρομο της Κρή...