Σταυρόπουλος Στάθης Δ.
Stavrópoulos Státhis D.
Ο Στάθης (Στάθης Διονυσίου Σταυρόπουλος) γεννήθηκε το 1955 στον Πύργο της Ηλείας. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες και σκηνοθεσία κινηματογράφου. Εργάστηκε ως γελοιογράφος στις εφημερίδες "Ριζοσπάστης", "Τα Νέα" και "Ελευθεροτυπία", όπου θα τον συναντήσετε και σήμερα στην καθημερινή του στήλη "Ναυτίλος", και σε γελοιογραφίες. Συνεργάζεται με τα περιοδικά "Μετρό", "4 Τροχοί", "Μέτοχος", "Νέμεσις", "Άλφα"κ.ά. Εικονογραφεί βιβλία, φτιάχνει αφίσες, κόμικς, κινούμενα σχέδια και διαφημίσεις. Έχει δημιουργήσει αφίσες για κοινωνικά θέματα όπως για: τα ναρκωτικά, εργατικά, καλλιτεχνικά και άλλα σε συνεργασία με σωματεία, ιδρύματα, καλλιτεχνικές ομάδες. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις κι έχει βραβευτεί με διεθνή και εθνικά βραβεία. Έχει επίσης κάνει πλήθος ατομικών εκθέσεων στην επαρχία και στην Αθήνα, στις γκαλερί "Αστρολάβος" και "Αγκάθι". Έχει εκδώσει 22 άλμπουμ με γελοιογραφίες, τρία με σκίτσα χωρίς λόγια, ένα με μονοσέλιδα πολιτικά κόμικς, ένα με ιστορίες απ' τους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες κι ένα με εικονογραφημένα τραγούδια.
Αθάνατη ιδέα
Συλλογικό έργο
Άγκυρα (1996)
Μία συλλογή διηγήματος για παιδιά είναι πάντα μία επικίνδυνη υπόθεση -πολύ πιο επικίνδυνη απ' ό,τι μία οποιαδήποτε άλλη συλλογή. Και τούτο γιατί οι συγγραφείς αναλαμβάνουν τη μεγάλη ευθύνη ν΄αντικρίσουν τον κόσμο όπως θα τον έβλεπε ένα παιδί, δηλαδή με την αλήθεια και την εντιμότητα της παιδικής ματιάς. Ένα πελώριο συνειδησιακό πρόβλημα προκύπτει έτσι μπροστά μας: από τη στιγμή που δεν γράφουμε πια μόνο για να εκφράσουμε τον εαυτό μας στέλνοντας από εκεί και πέρα αυτό μας το μήνυμα στον όποιο άγνωστο αναγνώστη, αλλά οριοθετούμε από πριν την πρόθεσή μας να είμαστε "κατάλλη...
Επιλεγμένα θέματα ιστορίας πανελλαδικών για υποψήφιους Γ΄ και Δ΄ δέσμης
Ξιφαράς Δημήτρης Χ.
Δαρδανός Χρήστος Ε. (1996)
Το θηλυκό πρόσωπο της εξουσίας
Δαμανάκη Μαρία 1952-
Εκδόσεις Καστανιώτη (1995)
Γυναίκες στην κορυφή. Υπάρχουν, είναι μια πραγματικότητα πια. Όμως γιατί αυτή η πραγματικότητα είναι τόσο εύθραυστη; Το βιβλίο καταγράφει την πορεία της γυναίκας στη δημόσια ζωή στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Τη συνάντηση με τα κόμματα και την πολιτική, την εχθρότητα των ανδρικών μηχανισμών, τη σχιζοφρένεια της ταλάντευσης ανάμεσα στο δημόσιο και τον ιδιωτικό χώρο. Αλλά και την πορεία από την υποτίμηση και την αμφισβήτηση μέχρι την αυτοσυνείδηση, την αυτοπεποίθηση και τη συμφιλίωση με την εξουσία.
