Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια ιστορία τρυφερή και αληθινή. Μια ιστορία που μπήκε αιφνίδια στη ζωή μου και άνοιξε δρόμους πάμφωτους όχι μόνο στη σκέψη του έφηβου ήρωά μου, αλλά και σ’ εμένα την ίδια, έτσι που να αναζητώ κι εγώ το θαύμα και τη μαγεία που κρύβουν κάποια απρόσμενα γεγονότα. Άφησα τον μικρό Νικόλα να αφηγηθεί ο ίδιος την ιστορία αυτή, έτσι απλά, όπως την έζησε με τον Μπίλμπο ή Μεσανυχτούλη, το μικρό θαυματουργό κουτάβι που ένα χειμωνιάτικο βράδυ το βρήκαν να κλαίει πάνω σ’ έναν μαντρότοιχο.

Ο πρώτος, ο αρχηγός, είναι ο Τοτό Άλφα. Ο δεύτερος, που υπακούει στον πρώτο, είναι ο Τοτό Βήτα. Ο τρίτος, που είναι κι ο αφηγητής, είναι ο Τοτό ο Τοσούλης Τοσοδούλης. Φορά ένα καρό βρακί κι ένα µακρύ ως τον αστράγαλο αδιάβροχο, γιατί στο Τοτοδιάστηµα όπου τριγυρίζουν υπάρχει µια φεγγαρόσκονη και πασπαλίζεσαι, ζαλίζεσαι, στροβιλίζεσαι... Τρία ταξίδια µε τον ουρανοκουβά, το µαγικό διαστηµόπλοιό τους που τρίζει, που τριζοβολά. Τρεις µαγικές περιπέτειες σε τρεις πλανήτες για παιδιά που είναι έτοιµα για απρόσµενα ταξίδια φανταστικά! Εκεί θα γνωρίσουν πράγµατα τόσο σηµαντικ...

"H βροχή δεν έλεγε να σταματήσει, είχα μουλιάσει, έτρεμα, όμως δεν έκανα βήμα. Στεκόμουν εκεί, ακίνητος, και κοίταζα το σάκο με τα οστά που κροταλούσαν περίεργα. Μικροί χείμαρροι πάνω στη γη παράσερναν δέντρα και θάμνους, κι εγώ σκεφτόμουν το χρησμό, "θα τα βρεις τη μέρα που θα βρέχει"..." "Ο Ιερός Ποταμός" είναι η ανεξιχνίαστη διαδρομή της ψυχής από τις πηγές του μύθου ως τις μέρες μας. Η διαδρομή της μυθικής, συνεχιζόμενης Περσεφόνης, με τη θαμπή μνήμη του Άδη, που θα συναντήσει στο δρόμο της τον άγιο με το ματωμένο ράσο. Ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα και για το θάν...

Από τη μια, ο τόπος των ψυχών, η αόρατη πολιτεία με τα μονοπάτια της καταχνιάς. Από την άλλη, πρόσωπα παρόντα, καθημερινά, ανυποψίαστα. Ανάμεσα στους δυο κόσμους Εκείνος. Αθώος και μυημένος θα βιώσει τη μοναξιά, την ύβρι, την απόρριψη, αλλά και την περιπέτεια της ευφυϊας του που θα τον οδηγήσει σε μία αρχετυπική αυτογνωσία. Περιπλανιέται ανάμεσα στον χρόνο και στην αιωνιότητα, ώσπου να γίνει άγγελος, ο λυπημένος "Άγγελος της στάχτης".

Ο "Άγγελος της στάχτης" συνεχίζει το "Τραγούδι του Νεκρού Αδερφού", δηµιουργώντας έναν καινούριο µύθο που φτάνει ως το άδυτο της ψυχής να βρει το µακρύ ταξίδι της στη Νέκυια. Ένας νέος άνδρας χίλιων χρόνων, ένας σύγχρονος Ορφέας, καταργεί το άβατο του Άδη και συγκρούεται µε τον Σκοτεινό Θεό για να πάρει πίσω την αγαπηµένη του. Είναι ο Κωνσταντίνος, ένα πλάσµα µαγικό και τρυφερό, αλλά και παντοδύναµο, που θα ζήσει τον απαγορευµένο έρωτα του θνητού στη µουσική του Φοίβου. Θα συναντηθούν στο λυκόφως των δύο κόσµων. Από τη µια, ο τόπος των Ψυχών µε τις εντολές του χάου...

Ναταλία και Χριστίνα είναι δυο ξεχωριστές ερωτικές ιστορίες που διαγράφουν την ψυχολογία της σύγχρονης γυναίκας και τη βαθιά υποστασιακή αλλαγή του προσώπου της. Γραμμένες με τη γνωστή ποιητική γραφή της συγγραφέως, αυτή της αναλυτικής σκέψης, μας δίνουν το στίγμα της σύγχρονης γυναίκας, που στο βάθος είναι η ανάγκη της για απόλυτη προσφορά, αλλά και η μοναξιά της αξιοπρέπειάς της -οι χαμένοι όροι της θυσίας της.

"Παγιδευμένος στο μυστηριακό και στο αθέατο, ο ήρωάς μου μοιάζει να ζει σε μια κρυστάλλινη πραγματικότητα, σαν τα πλάσματα εκείνα τα εφήμερα, τα προορισμένα για ένα μόνο καλοκαίρι που ξέμειναν και ζούνε το φθινόπωρο που δεν είναι γι’ αυτά. Είναι η ομορφιά ενός εξαγνιστικού έρωτα που θα τον οδηγήσει στο μαρτύριο της γνώσης. Και είναι ο νεκρός στρατιώτης που θα του δώσει την επίγνωση της ασημαντότητάς του. Εκείνος είναι μόνος. Να σημαδεύει τη σταυρική περιπέτεια του ανθρώπου πάνω στη γη. Τίμημα της απαγορευμένης γνώσης. Με πλοηγό τα όνειρα, προσπάθησα να φτάσω στ...

Σήμερα λέω, είμαστε πλάσματα ελλιπή, πλάσματα της στέρησης. Η αγάπη είναι στέρηση, λέω κάπου στο "Ξύλινο Τείχος". Ο πόθος μας να βρούμε την τελειότητα σε αυτό που κάνουμε είναι στέρηση - ή, αλλιώς, ο πόνος για το ελλιπές πρόσωπό μας. Είμαι ένα πλάσμα που ζητώ να γνωριστώ με αυτό που μου στέρησαν. Αυτό που κάποτε λάμπει μέσα μου. Λάμπει σκοτεινό και απρόσιτο, σαν "νύχτα από τις άλλες μου ζωές".

Σ' εσένα επιστρέφω μία μία τις αστροφεγγιές που αξιώθηκα κι εκείνα τα δωρεάν φθινόπωρα τα πρωτοβρόχια της αγάπης τη θέα του Αμίλητου σ' εσένα, τη Μαρία από χρόνο ερειπωμένο που τον κατάφαγαν τα δάκρυα και τους παλιούς φεγγίζει παραδείσους. "Η ποίηση ήταν πάντα για μένα η πρώτη "ύλη", η ακατέργαστη, των βιβλίων μου, το μεταφυσικό στοιχείο της όρασής μου". Αυτό είχα γράψει στον συγκεντρωτικό της ποίησής μου τόμο Μαζεύω τα υπάρχοντά μου. Και είπα ακόμα πως "η ποίηση είναι το αρχέγονο υλικό της χαμένης μνήμης, ή αλλιώς, το περπάτημα της ψυχής πάνω στην άβυσσο...