Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Οι Σχεδίες αποκαλύπτουν από την πρώτη στιγμή την ωριμότητα της συγγραφέως". (Βάσος Βαρίκας, Τα Νέα, 1969) "Το Θέατρο περνά παγκόσμια κρίση. Μέσα σ' αυτά τα σκοτάδια του καιρού μας, το έργο αυτό αποτελεί ένα φωτεινό μήνυμα". (Οι Σχεδίες) (Δημήτρης Χορν, Απογευματινή, 1969) "...Μια έξοχη δραματοποιημένη ποίηση... Δύο ανθρώπινες συνειδήσεις, συμπαντικής υφής, αιωρούμενες μέσα σ' ένα εφιαλτικό κενό". (Σ' αποχαιρετώ...) (Μαρίκα Θωμαδάκη, Η Εβδόμη, 1987) "Διάβασα το έργο σας με μεγάλο ενδιαφέρον και το έστειλα στον J.L. Barauld». (Γυάλινο κιβώτιο) (Samuel Beckett,...

"Τέσσερα θεατρικά έργα που δεν έχουν παιχτεί. Όμως ο χρόνος της ζωής μου έγινε εύθραυστος και θέλω να τους δώσω μια 'στέγη', μην τα σκορπίσει ο άνεμος μια μέρα. Το καθένα είναι και ένα κομμάτι από τη ζωή μου. Εκφράζει το πάθος που ζούσα όταν το έγραφα. Το θέατρο υπάρχει μόνο ως πάθος. Ως ποιητική του πάθους, σε μια σχέση μυστηρίου με την ποιητική της ψυχής μας. Θα ήθελα να είχα γράψει μόνο θέατρο. Όμως εκείνο που μου απόμεινε ήταν να δώσω ‘‘θεατρικά’’ τα πρόσωπα και τις καταστάσεις των μυθιστορημάτων μου. Ελπίζω μια μέρα να έρθουν νέοι άνθρωποι που θα σέβονται τον Έ...

Σ' εσένα επιστρέφω μία μία τις αστροφεγγιές που αξιώθηκα κι εκείνα τα δωρεάν φθινόπωρα τα πρωτοβρόχια της αγάπης τη θέα του Αμίλητου σ' εσένα, τη Μαρία από χρόνο ερειπωμένο που τον κατάφαγαν τα δάκρυα και τους παλιούς φεγγίζει παραδείσους. "Η ποίηση ήταν πάντα για μένα η πρώτη "ύλη", η ακατέργαστη, των βιβλίων μου, το μεταφυσικό στοιχείο της όρασής μου". Αυτό είχα γράψει στον συγκεντρωτικό της ποίησής μου τόμο Μαζεύω τα υπάρχοντά μου. Και είπα ακόμα πως "η ποίηση είναι το αρχέγονο υλικό της χαμένης μνήμης, ή αλλιώς, το περπάτημα της ψυχής πάνω στην άβυσσο...

Σήμερα λέω, είμαστε πλάσματα ελλιπή, πλάσματα της στέρησης. Η αγάπη είναι στέρηση, λέω κάπου στο "Ξύλινο Τείχος". Ο πόθος μας να βρούμε την τελειότητα σε αυτό που κάνουμε είναι στέρηση - ή, αλλιώς, ο πόνος για το ελλιπές πρόσωπό μας. Είμαι ένα πλάσμα που ζητώ να γνωριστώ με αυτό που μου στέρησαν. Αυτό που κάποτε λάμπει μέσα μου. Λάμπει σκοτεινό και απρόσιτο, σαν "νύχτα από τις άλλες μου ζωές".

"Παγιδευμένος στο μυστηριακό και στο αθέατο, ο ήρωάς μου μοιάζει να ζει σε μια κρυστάλλινη πραγματικότητα, σαν τα πλάσματα εκείνα τα εφήμερα, τα προορισμένα για ένα μόνο καλοκαίρι που ξέμειναν και ζούνε το φθινόπωρο που δεν είναι γι’ αυτά. Είναι η ομορφιά ενός εξαγνιστικού έρωτα που θα τον οδηγήσει στο μαρτύριο της γνώσης. Και είναι ο νεκρός στρατιώτης που θα του δώσει την επίγνωση της ασημαντότητάς του. Εκείνος είναι μόνος. Να σημαδεύει τη σταυρική περιπέτεια του ανθρώπου πάνω στη γη. Τίμημα της απαγορευμένης γνώσης. Με πλοηγό τα όνειρα, προσπάθησα να φτάσω στ...

Ναταλία και Χριστίνα είναι δυο ξεχωριστές ερωτικές ιστορίες που διαγράφουν την ψυχολογία της σύγχρονης γυναίκας και τη βαθιά υποστασιακή αλλαγή του προσώπου της. Γραμμένες με τη γνωστή ποιητική γραφή της συγγραφέως, αυτή της αναλυτικής σκέψης, μας δίνουν το στίγμα της σύγχρονης γυναίκας, που στο βάθος είναι η ανάγκη της για απόλυτη προσφορά, αλλά και η μοναξιά της αξιοπρέπειάς της -οι χαμένοι όροι της θυσίας της.

Από τη μια, ο τόπος των ψυχών, η αόρατη πολιτεία με τα μονοπάτια της καταχνιάς. Από την άλλη, πρόσωπα παρόντα, καθημερινά, ανυποψίαστα. Ανάμεσα στους δυο κόσμους Εκείνος. Αθώος και μυημένος θα βιώσει τη μοναξιά, την ύβρι, την απόρριψη, αλλά και την περιπέτεια της ευφυϊας του που θα τον οδηγήσει σε μία αρχετυπική αυτογνωσία. Περιπλανιέται ανάμεσα στον χρόνο και στην αιωνιότητα, ώσπου να γίνει άγγελος, ο λυπημένος "Άγγελος της στάχτης".

Ο "Άγγελος της στάχτης" συνεχίζει το "Τραγούδι του Νεκρού Αδερφού", δηµιουργώντας έναν καινούριο µύθο που φτάνει ως το άδυτο της ψυχής να βρει το µακρύ ταξίδι της στη Νέκυια. Ένας νέος άνδρας χίλιων χρόνων, ένας σύγχρονος Ορφέας, καταργεί το άβατο του Άδη και συγκρούεται µε τον Σκοτεινό Θεό για να πάρει πίσω την αγαπηµένη του. Είναι ο Κωνσταντίνος, ένα πλάσµα µαγικό και τρυφερό, αλλά και παντοδύναµο, που θα ζήσει τον απαγορευµένο έρωτα του θνητού στη µουσική του Φοίβου. Θα συναντηθούν στο λυκόφως των δύο κόσµων. Από τη µια, ο τόπος των Ψυχών µε τις εντολές του χάου...

"H βροχή δεν έλεγε να σταματήσει, είχα μουλιάσει, έτρεμα, όμως δεν έκανα βήμα. Στεκόμουν εκεί, ακίνητος, και κοίταζα το σάκο με τα οστά που κροταλούσαν περίεργα. Μικροί χείμαρροι πάνω στη γη παράσερναν δέντρα και θάμνους, κι εγώ σκεφτόμουν το χρησμό, "θα τα βρεις τη μέρα που θα βρέχει"..." "Ο Ιερός Ποταμός" είναι η ανεξιχνίαστη διαδρομή της ψυχής από τις πηγές του μύθου ως τις μέρες μας. Η διαδρομή της μυθικής, συνεχιζόμενης Περσεφόνης, με τη θαμπή μνήμη του Άδη, που θα συναντήσει στο δρόμο της τον άγιο με το ματωμένο ράσο. Ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα και για το θάν...