Ιατρίδη Ιουλία
Iatrídi Ioulía
Ιουλία Ιατρίδη (1914 - 1996). Η Ιουλία Ιατρίδη γεννήθηκε στην Αθήνα, κόρη του Ιωσήφ Μπουστίντουι, ισπανού αρχιμουσικού που διετέλεσε διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών για πολλά χρόνια. Σπούδασε ισπανική γλώσσα και λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης και βιολί στο Ωδείο Αθηνών. Εργάστηκε ως καθηγήτρια ισπανικών στο διδασκαλείο ξένων γλωσσών του πανεπιστημίου Αθηνών και ως δασκάλα βιολιού στο Ωδείο του Πειραϊκού Συνδέσμου για δεκαπέντε χρόνια · παράλληλα σταδιοδρόμησε ως σολίστ σε ευρωπαϊκές ορχήστρες. Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε γύρω στα 1950 με δημοσιεύσεις διηγημάτων της στη Νέα Εστία. Δυο χρόνια αργότερα τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο στο Διεθνή Διαγωνισμό Διηγήματος της εφημερίδας Herald Tribune της Νέας Υόρκης για το διήγημά της Όλη νύχτα μαζί (εκδόθηκε με τίτλο Η νύχτα του Μιχάλη) και εξέδωσε το βιβλίο Τρία Πρόσωπα (τρεις νουβέλες). Τιμήθηκε επίσης με το βραβείο Κώστα Ουράνη (1959 για το μυθιστόρημα Καβαλλάρης στον άνεμο), το Κρατικό βραβείο Πεζογραφίας (1964 για το μυθιστόρημα Τα πέτρινα λιοντάρια), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορηματικής Βιογραφίας (1978 για τη μυθιστορηματική βιογραφία του Λόπε ντε Βέγκα με τίτλο Πυρίγονος), το βραβείο Μάθιους (1995 για το σύνολο του έργου της). Ασχολήθηκε επίσης με τη λογοτεχνική και θεατρική μετάφραση (Θερβάντες, Λόπε ντε Βέγκα, Βάλιε Ινκλάν, Τίρσο ντε Μολίνα, Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα κ.α.) και τις διασκευές λογοτεχνικών έργων για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση (Κάφκα, Τσέχωφ, Ζιρωντού κ.α.). Συνεργάστηκε με το περιοδικό Ευθύνη, από τις στήλες του οποίου ασχολήθηκε τα τελευταία χρόνια της ζωής της με το ζήτημα της ελληνικής γλώσσας. Υπήρξε αντιπρόεδρος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας, καθώς επίσης μέλος του Πεν-Κλαμπ και της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Πέθανε στην Αθήνα. Στο λογοτεχνικό έργο της Ιουλίας Ιατρίδη κυριαρχεί η θεματική γύρω από την προσπάθεια του ανθρώπου να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του και το παράλογο της φθαρτής ζωής και να επικοινωνήσει με τους γύρω του. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία της Ιουλίας Ιατρίδη βλ. Αφρουδάκης Άγγελος, «Ιουλία Ιατρίδη», Η μεταπολεμική πεζογραφία· Από τον πόλεμο του ’40 ως τη δικτατορία του ’67Γ΄, σ.116-125. Αθήνα, Σοκόλης, 1988 και Πετρής Τάσος Ν., «Ιατρίδη Ιουλία», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 7. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Η αγωνία του χριστιανισμού
Unamuno Miguel de 1864-1936
Εκδόσεις των Φίλων (1970)
[...] Σε ύφος απέριττα λογοτεχνικό μεριμνώντας για την ωραιότητα του λόγου, φθάνει σε έξαρση ποιητική του πάθους αυτού στην "Αγωνία του Χριστιανισμού", για να εκφράσει τον αγώνα, την αγωνία του καθενός με τον εαυτό του για μια πίστη, την αγωνία, το φοβερό αγώνα τον δικό του, της δικής του αντιλογίας, προσπαθώντας να σώσει το πνεύμα του στη ζωή των άλλων, που τους θέλει να πάλλωνται και ν' αγωνιούν όταν θα τον διαβάζουν. Που τους θέλει ν' ανησυχούν. Ο Ουναμούνο δε διδάσκει. Εκφράζει το ανίκητο πάθος της ζωής, ένα ισπανικότατο και συνάμα παγκόσμιο πάθος για επιβίωση, για αθαν...
Επανεκτίμηση του Μ. Καραγάτση
Συλλογικό έργο
Ευθύνη (1981)
Καθώς συμπληρώθηκαν είκοσι κιόλας χρόνια από την αδόκητη, πικρή θανή του Μ. Καραγάτση, η "Ευθύνη" αισθάνθηκε ως χρέος της να του προσφέρει ένα της "Τετράδιο". Η τιμητική αυτή πράξη του ανήκει δικαιωματικά. Πρώτο, γιατί ο Καραγάτσης υπήρξε ένα από τα εκθαμβωτικά ισχυρότερα ταλέντα της Γενιάς του Τριάντα. Δεύτερο, γιατί η υγιής και λεβέντικη εθνική του συνείδηση τον κράτησε όρθιο, ψηλά, σ' όλες τις κρίσιμες στιγμές του σύντομου βίου του. Τρίτο, γιατί μέσα στην συμφωνία της Γενιάς του, ο Καραγάτσης κρατεί κι αναπέμπει έναν ξεχωριστό, εντελώς δικό του τόνο, γεγονός που καταδ...
Εκστρατεία των Καταλανών και Αραγωνέζων κατά Τούρκων και Ελλήνων
Moncada Francisco de
Βιβλιοπωλείον της Εστίας (2000)
Ο Φρανθίσκο ντε Μονκάδα, Ισπανός ευγενής και επιφανής πολιτικός του 16ου αιώνα, γράφει την ιστορία της εκστρατείας των προγόνων του που αρχίζει το 1303 και τελειώνει το 1311 με τη δημιουργία του Δουκάτου της Αθήνας. Το ειδικό ενδιαφέρον που έχει το γλαφυρό αυτό αφήγημα του Μονκάδα είναι ότι παρουσιάζει μιαν άλλη, διαφορετική μαρτυρία για τα γεγονότα της σκοτεινής εκείνης εποχής της παρακμής του Βυζαντινού Κράτους. Μια νέα όψη από την άλλη, την αντίθετη πλευρά.
Δον Χουάν Τενόριο
Molina Tirso de
Εκδόσεις των Φίλων (1972)
[...] Όταν ωστόσο από τον XVIII αιώνα έως σήμερα αναφέρεται ο δον Χουάν, πάντα θα προβάλλει στη φαντασία μας ο τύπος του γόη, του απατεώνα των γυναικών, του ανέμελου νεαρού που, τουλάχιστον φαινομενικά, αντιπροσωπεύει μιαν έξαρση του ανδρικού φύλου. Η μορφή αυτή πάντα κεντρίζει την περιέργεια, παρασύρει σε σκέψεις, σε μελέτες και συμπεράσματα. Από τα μέσα του XIX αιώνα ο ρομαντικός θρύλος του δον Χουάν αρχίζει να γίνεται πρόβλημα σεξουαλικής βιολογικής μελέτης. Το 1886, με τον Χάγεν, παρουσιάζεται η λέξη "δονζουανισμός" κι επιβάλλεται, όπως επεβλήθη ο "δονκιχωτισμός" (και ο...
Διαλογισμοί για το μέλλον της δημοκρατίας
Quiroga Jose Manuel Aniel
Εκδόσεις των Φίλων (1979)
Το βιβλίο αυτό περατώθηκε πριν 2 χρόνια. Δεν αποφάσιζα να το εκδώσω, αφήνοντάς το να κοιμάται σ' ένα συρτάρι, παρακινημένος από κάποιο σκεπτικισμό για τον αριθμό αναγνωστών που θα ενδιέφερε το περιεχόμενό του. (Ο Γκαίτε ζητούσε ένα εκατομμύριο αναγνώστες και πολλοί συγγραφείς, στις αναμνήσεις τους, εξέφρασαν τον φόβο πως έχασαν τον χρόνο τους με το ν' αφοσιωθούν στη συγγραφή). Μέσα στους δισταγμούς μου, ένας σπουδαίος ιστορικός με παρακίνησε να το εκδώσω, αναφερόμενος -για να με πείσει,- ούτε λίγο ούτε πολύ, στον Πλάτωνα που συμβούλευε ν' αφήνουμε να κοιμούνται τα χειρόγρα...
Αποτύπωση της Ιουλίας Ιατρίδη
Συλλογικό έργο
Ευθύνη (2007)
Από τις λίγες, αληθινά εξέχουσες γυναικείές φυσιογνωμίες της πρώτης μεταπολεμικής λογοτεχνικής γενιάς, η Ιουλία Ιατρίδη -θαυμαστά προετοιμασμένη με χάρισμα ισχυρό και με παιδεία βαθειά, ουσιώδη- κατόρθωσε με τα ψυχωμένα βιβλία της να υψωθεί επάξια στην πρώτη γραμμή των πεζογράφων της γενιάς της. Έπλασε, με γλώσσα χυμώδη και με σπάνιο οίστρο έμπνευσης, αφηγήματα, αυθεντικά κατορθώματα δημιουργικής λειτουργίας στην περιοχή της λογοτεχνίας και σμίλευσε χαρακτήρες που θα μείνουν αθάνατοι.
Ανθολογία ελληνικού διηγήματος του 20ού αιώνα
Συλλογικό έργο
Εκδόσεις Καστανιώτη (2009)
Μια ανθολογία ελληνικού διηγήματος του εικοστού αιώνα είναι, εκ των πραγμάτων, ένα εγχείρημα συνολικού χαρακτήρα. Οφείλει να αποτυπώνει μέσα από κατασταλαγμένες μορφές τόσο τις περιπέτειες της γραφής όσο και της γλώσσας αλλά και της χώρας που ανέδειξε τους επιλεγμένους διηγηματογράφους. Όσο απαραίτητοι είναι σε μια ανθολογία οι δημιουργοί-αγκωνάρια, οι δημιουργοί που σ’ αυτούς αναφερόμαστε αυθόρμητα, σχεδόν χωρίς σκέψη, άλλο τόσο ενδυναμώνουν την ανθολογία αυτή οι δημιουργοί ήσσονος σημασίας. Οι συγγραφείς δηλαδή που αποτυπώνουν «στιγμές» και «εικόνες» ταπεινές και φαινομεν...
Άβελ Σάντσεθ
Unamuno Miguel de 1864-1936
Εκδόσεις των Φίλων (1994)
[...] Στο μυθιστόρημα ο Ουναμούνο έφτασε σε μεγάλη πρωτοτυπία και βάθος. Καθώς του λείπει η εμπιστοσύνη στο λογική, η διπλή απαίτησή του για λογοτεχνική δημιουργία και γνώση του ανθρώπου, βρήκε περισσότερη ικανοποίηση στο μυθιστόρημα, όπως και στη νουβέλα. Αντίκρυ στο ρεαλιστικό ή το νατουραλιστικό μυθιστόρημα που κυριαρχούσε στην εποχή του, ο Ουναμούνο γράφει μυθιστόρημα που θα μπορούσαμε να πούμε υποκειμενικό, βασισμένο στη φαντασία και που αποτελεί μίαν επιχείρηση πρόκλησης στη ζωή και στον άνθρωπο, συνάμα όμως και προσπάθεια κατανόησης της πραγματικότητας του θανάτου κα...