Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Επτά φορές θα πονέσει η ίδια ιερή μήτρα. Επτά ζωές θα δεθούν σε ένα πρωτόγνωρο ταξίδι που η ανάσα γίνεται όνειρο και το όνειρο σκυτάλη που αλλάζει χέρια. Οι Μοίρες γνέθουν, ψέλνουν, προφητεύουν την μοίρα του καθενός. Τους δίνουν οδηγίες για να μη χαθούν. Μα εγώ ως ψυχή πετώ από κορμί σε κορμί, εισχωρώ σε υπάρξεις και αφήνω μάτια για να αντικρύσω νέα. Αυτό είναι το ταξίδι μου. Να αγγίξω χέρια και να κατοικήσω σε άλλους εαυτούς. Να προσκυνήσω διαφορετικούς Θεούς και να ενωθώ με διαφορετικά μισά. Μια ιστορία που από την πένα της γεννιούνται βασιλιάδες και δούλοι, ποιήτ...

Mια φορά κι έναν καιρό, στη χώρα των παραμυθιών, έζησαν τρεις δράκοι διαφορετικοί μεταξύ τους. Αξιαγάπητοι, μοναδικοί, δράκοι κυριολεκτικά για υιοθέτηση. Κι αυτό, γιατί πέρα από την τρομερή τους κορμοστασιά και την ασυναγώνιστη δύναμή τους, είχαν και άλλες χάρες που άργησαν να τις ανακαλύψουν. Άλλωστε, ο καθένας μας δικαιούται να έχει και έναν κρυμμένο εαυτό. Μια πλευρά που μόνο η αγάπη, η φιλία και η ανάγκη για μοιρασιά σε κάνει να φέρεις στην επιφάνεια. Τότε βλέπεις πως ο κόσμος είναι ένα βιβλίο γεμάτο σπουδαία μυστικά που αξίζει να το ξεφυλλίσεις, για να νιώσεις μέσα από...

Το βλέμμα εστιάζει κι ο φακός γίνεται καθρέφτης ψυχών, μια λίμνη που στην επιφάνειά της αναγνωρίζουμε στιγμές από την καθημερινότητά μας, αυτή που αδιάφοροι ή αδύναμοι προσπερνούμε, γιατί το βήμα βιάζεται, γιατί η μοναξιά βιάζει, γιατί έχουμε ξεχάσει τα φώτα της αλήθειας μας σβηστά. Όμως η ζωή σπαρταρά στο δρόμο. Κι οι δρόμοι κόβουν σαν το χαρτί... Ένα παιδικό δάκρυ ταράζει την ψυχρή στασιμότητα της λίμνης κι από τα νερά της ξεπηδούν πλάσματα υπέροχα, μοναδικά, που αψηφούν το φόβο και περνούν απέναντι, που γδύνονται το χρώμα, την ταυτότητα και κάθε τους διακριτικό, για να...

O Προοδευτικός Σύλλογος "Τα Καστέλλια", η εφημερίδα Καστελλιώτικα Νέα, το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης και το Literature.gr διοργάνωσαν από κοινού τον E’ Διαγωνισμό Διηγήματος "Στέλιος Ξεφλούδας" με θέμα "Το Σχολείο".

Το σκηνικό έχει στηθεί Απαιτητικός ο ρόλος Παρατηρείς, παίζεις Στέκεις στο πεζούλι και θαυμάζεις σιωπηλά πόσο μεγάλωσαν τα παιδιά, που χτες γέμιζαν τις αλάνες Δίχως μιλιά, αποχαιρετάς αυτό που τελειώνει, σαν τον ορίζοντα που δέχεται τον ήλιο στη δύση του Πίνεις καφέ με τον εαυτό σου και μετράς χωρίς λόγια τα λάθη σου και τα σωστά Τα πικρά σου μάτια κονταροχτυπιούνται με μια πραγματικότητα που αφήνει αιμόφυρτα τα όνειρά σου Αχ, να μπορούσαν, σκέφτεσαι, τα μικρά σου τα χέρια να φτιάξουν έναν κόσμο καλύτερο... Δαγκώνεις αμίλητος μια μπουκιά του νόστου σου Κι η σκ...