Κανέλλης Γιώργος Π.
Kanéllis Giórgos P.
Ο Γιώργος Κανέλλης γεννήθηκε στην Καβάλα το 1951, όπου έζησε τα μαθητικά και γυμνασιακά του χρόνια. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης και Πολεοδομία στο Μιλάνο. Από το 1983 ζει μόνιμα και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη ως αναστηλωτής μνημείων στο Άγιον Όρος. Στον επιστημονικό του τομέα έχει δημοσιεύσει πολλές εργασίες. Είναι παντρεμένος και έχει δύο κόρες. Γράφει ποιήματα αλλά και πεζό λόγο από την εφηβική του ηλικία. Το 1977 κυκλοφόρησε τη συλλογή με τίτλο "Και ναι, και όχι" με έργα πεζά και ποιήματα από τις εκδόσεις "Παρατηρητής". Το 2000 το μυθιστόρημα "Κοζάνη-Σύρος... οδικώς" από τις εκδόσεις University Studio Press. Συμμετείχε στα ποιητικά φεστιβάλ στον Β΄ και Δ΄ Ερωτικό Μάιο Θεσσαλονίκης. Έργα του δημοσιεύτηκαν σε στήλες εφημερίδων και λογοτεχνικά περιοδικά. Για την προσφορά του στα γράμματα τιμήθηκε το 2004 από τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας.
Το καλύτερο το κρατούσε για το τέλος
Κανέλλης Γιώργος Π.
University Studio Press (2007)
Η γυναίκα, σε όλο της το μεγαλείο. Το ωραιότερο, αλλά και τελειότερο πλάσμα της φύσης. Σε όλες της τις ηλικίες ή μορφές σαν κοριτσάκι, κοπέλα ή γυναίκα... Με τα μάτια ενός άνδρα η μάνα, η αδελφή, η συμμαθήτρια στο σχολείο, η φίλη, ο πρώτος έρωτας, η ερωμένη, η σύντροφος, η σύζυγος, η άλλη ή οι άλλες, η κόρη. Σε όλους της τους ρόλους και πρόσωπα, πάντα όμως ξεχωριστή και επώνυμη, κυρίαρχος και ορόσημο στη ζωή ενός ανώνυμου από τη γέννηση του και ολόκληρη την ύπαρξη του. Μόνος αυτός ουσιαστικά σε έναν κόσμο που αφθονούν οι γυναίκες, που όλες τους με τον τρόπο τους καθορίζουν...
Κοζάνη-Σύρος οδικώς
Κανέλλης Γιώργος Π.
University Studio Press (2000)
Καθισμένος στο παγκάκι, στην πρύμνη, έβλεπε τη Σύρο του να χάνεται σιγά σιγά στο γκρίζο, μες στη γαλάζια ομίχλη του απέραντου, και δίπλα του το νεαρό ζευγαράκι με τις πλάτες προκλητικά στραμμένες στο παρελθόν έβαζε πλώρη κατάπρυμα με πυξίδα τον έρωτά τους. Εκείνη, μια υπέροχη γλυκιά κοπελίτσα, να τον κοιτά στα μάτια με λατρεία και να λαμποκοπά κι εκείνος, παλικαράκι αμούστακο σχεδόν, να της λέει και να της λέει και να μην την χορταίνει κι ο Γρηγόρης να νιώθει σαν να 'τανε μόλις χθες στη θέση του και να συνειδητοποιεί περίτρανα πάνω στο πετσί του τη σκληρή πραγματικότητα του...
