Στυλιανού Γιάννης 1941-1996 φωτογράφος
Ο Γιάννης Στυλιανού γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1941. Σπούδασε στη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης και εργάστηκε στην οικογενειακή επιχείρηση παραγωγής υποδημάτων Αλυσίδα. Πρωτοήρθε σε επαφή με τη φωτογραφία προς τα τέλη της δεκαετίας του '50, μέσα από τη σχέση του με τον φωτογράφο Κυριάκο Αποστολίδη. Ουσιαστικά, υπήρξε αυτοδίδακτος στη φωτογραφία, με την οποία ασχολήθηκε λίγα μόνο χρόνια, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '60. Το έργο του συγκροτείται από αρκετές διαφορετικές ενότητες όπως "Το ναυπηγείο", όπου συνθέτει ένα σκηνικό δημιουργικής αταξίας φωτογραφίζοντας σκουπίδια και μηχανές, εργαλεία και πρώτες ύλες, σκελετούς και ράμπες καθέλκυσης. Πέθανε τον Φεβρουάριο του 1996, έχοντας δωρίσει το αρχείο του στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης.
Όψεις της Ελληνικής Φωτογραφίας: Ρεύματα κλασικής δημιουργίας [1923-1969]
Ιωακειμίδης Βαγγέλης
Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (2009)
Photosynkyria 2003: Ίχνη: Αντικείμενο και παρελθόν
Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (2003)
Ίχνη. Αντικείμενο και παρελθόν. Το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, συνεχίζοντας την πολυετή πετυχημένη παράδοση κάθε Φεβρουάριο των διεθνών φωτογραφικών συναντήσεων "Photosynkyria", παρουσιάζει το πρόγραμμα της 15ης επετειακής διοργάνωσης. Η περσινή, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Eric Auzoux, πραγματεύτηκε τη σύγχρονη εξέλιξη της ανθρωπιστικής φωτογραφίας στον ιστορικό απόηχο του Edward Steichen. Η φετινή κινείται σχεδόν στον αντίποδα, ερευνώντας σε μια σειρά εκθέσεων την έννοια του αντικειμένου αλλά και αυτή του χώρου, κάτω από τον γενικό τίτλο "Ίχνη: Αντικείμενο...
Γιάννης Στυλιανού: Η διαυγής όραση και η ευγενής αντινομία
Παπαϊωάννου Ηρακλής 1962-
Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (2002)
Η μονογραφία "Η διαυγής όραση και η ευγενής αντινομία" αποτελεί μια ιστορική και αισθητική αποτίμηση του έργου του Γιάννη Στυλιανού (1941-1996), Θεσσαλονικέως δημιουργού της δεκαετίας του '60, το φωτογραφικό αρχείο του οποίου έχει ευγενικά παραχωρηθεί στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης από την οικογένειά του. Ο Στυλιανού, σε διάστημα λίγο μόνο ετών, δημιούργησε ένα προσωπικό καλλιτεχνικό ύφος που συνδύαζε τη φορμαλιστική αρτιότητα με τη διεισδυτική κοινωνική ματιά.