Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

H ιστορία αρχίζει μέσα στη θύελλα των γεγονότων του '73, λίγο πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η Λίζα, ενταγμένη στο ΚΚΕ, είναι παντρεμένη με τον Παναγιωτάκη, άτομο φιλόδοξο, χωρίς ιδιαίτερη πολιτική ιδεολογία, με ερείσματα όμως σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Η σχέση τους βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή, αλλά η ίδια, επηρεασμένη από μια αποκάλυψη στα πρώιμα χρόνια της εφηβείας, δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει αποφασιστικά την κατάσταση. Πλάνο πλάνο, τα πρόσωπα του στενού και ευρύτερου οικογενειακού χώρου προβάλλουν το ένα μετά το άλλο και, αναδεικνύοντας τα προ...

"Το πείραμα του χαμένου χρόνου θα το κάνουμε μαζί", υπόσχεται ο Ανδρέας στη Δανάη. Συναντήθηκαν τυχαία τον Απρίλιο του 2010 στο αεροδρόμιο της Στοκχόλμης, όταν το ηφαίστειο της Ισλανδίας είχε καθηλώσει τα αεροπλάνα στο έδαφος. Εκείνος για ένα συνέδριο με θέμα το "Πείραμα του Χρόνου", εκείνη για ένα επαγγελματικό ραντεβού. Για τη Δανάη η συνάντηση αυτή θα είναι τόσο καθοριστική όσο και μοιραία. Από τη στιγμή που ο Ανδρέας της μιλά για τη μετάβαση στο μέλλον και στο παρελθόν, οι λευκές πεταλούδες που ταράζουν τα όνειρά της μπλέκονται με πυραύλους, διαστημικά ταξίδια, σκου...

Ποτέ δεν φανταζόταν ο Παύλος ότι τα λιγοστά σκαλοπάτια που τον χώριζαν από το γραφείο της Ρόδης θα ήταν ικανά να τον χωρίσουν και από την Ελένη. Ούτε ότι ένα σπασμένο κάδρο έκρυβε μυστικά και σχέσεις που έπρεπε να μείνουν στο σκοτάδι για πάντα, ούτε βέβαια ότι η επίσκεψη που δέχτηκε στο ατελιέ του εκείνη τη Μεγάλη Παρασκευή θα απέβαινε μοιραία. Ποιο ήταν, αλήθεια, το μυστικό του κάδρου και ποιος ο παράξενος επισκέπτης; Από ποιον γράφτηκε η λέξη "Άβατον" πάνω στον μισοτελειωμένο πίνακα και ποια η σημασία της; Πρόκειται για τυχαία περιστατικά ή για γεγονότα συνδεόμενα και...

H ιστορία της Λίζας και του Παναγιωτάκη αρχίζει λίγο πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το 1973. Στην εξέλιξη του μύθου εκπροσωπούνται όλες σχεδόν οι γενιές και ο αναγνώστης μετακινείται από το 1880 έως το 1993. Mέσα από τις πολλές κοινωνικοπολιτικές αναφορές προβάλλουν συγκλονιστικά ιστορικά γεγονότα του χθες, οι βαθιές αλλαγές στον κοινωνικό ιστό, καθώς και οι μοναδικές ομορφιές δύο πολιτειών, όπως ήταν κάποτε η Aλεξάνδρεια και η Aθήνα. Oι χαρακτήρες, καθαροί, ανθρώπινοι, σαν παλλόμενα πορτρέτα, χωρίς άκρατους συναισθηματισμούς, με πολιτικές και κοινωνικές καταβολές,...

Την είδα. Ναι, με Ταφ κεφαλαίο. Ψηλή, αγέρωχη με το βάδισμά της το αέρινο, λες και δεν πατούσε στη γη, λες και πετούσε, περνούσε δίπλα μου, δυο βήματα μακριά μου, ένα μέτρο. "Λένα", ψιθύρισα ή ούρλιαξα -δεν ξέρω- κι ήθελα να τρέξω, να την πιάσω, να δω αν είν' αυτή με σάρκα και οστά ή η οπτασία της. "Λένα", ξαναείπα, αλλά τα πόδια μου δεν με βοήθησαν κι έπεσα βαριά πίσω στο κάθισμα. Έμεινα κεί και την έβλεπα ν' απομακρύνεται με τα μακριά της τα μαλλιά, με την περπατησιά της την περήφανη, πιο όμορφη απο ποτέ, μια θεά, κι ένιωσα την καρδιά μου και το κορμί μου να σφίγγονται...