Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Λεωφόρος "Ζωής" Βαδίζουμε τη λεωφόρο της "Ζωής" μα δεν βλέπουμε το αίμα που τρέχει από τις πληγές που ανοίγουμε γύρω μας. Βαδίζουμε χωρίς να προσέχουμε που πατάμε, αδιαφορώντας για το ποιους και πόσους σκοτώνουμε, προχωράμε με τα μάτια κλεισμένα με μόνο όπλο τη ματαιοδοξία μας. Βαδίζουμε τη λεωφόρο της "Ζωής" σκορπώντας τον θάνατο, πλησιάζοντας διαρκώς το δικό μας θάνατο, χωρίς ν' ακούμε τα ουρλιαχτά των παιδιών μας που ικετεύουν να γυρίσουμε πίσω.

ΔΡΑΠΕΤΗΣ Άσε το χρώμα να κυλήσει σαν την σκιά από ταβάνι, να προχωρώ μπροστά και πίσω μου αυτή ν' ακολουθεί Μια Πέτρα στη βιτρίνα της ζωής μου να πετάξει, και να σκορπίσει την πραμάτεια την παλιά, σε γειτονιάς "την λαϊκή". Κι αν ένα δάκρυ κάπου - κάπου θα κυλήσει και θα πέσει, μην αγοράσεις από μένα, Άστο να μαζευτεί εκεί μπροστά. Κι εγώ σε πορτοκάλι τρίγωνο θα δραπετεύσω με φυλλαράκι πράσινο για κουπαστή. Κι όταν σ' ανέμου τη δροσιά θα σε φιλήσω σα ροδοπέταλο ν' ανοίξεις και στις φωλιές σου να μ' αφήσεις να χωθώ.

ΙΧΝΗ Κεράκια μικρά, όρθια στημένα άλλα αναμμένα, άλλα σβησμένα. Ρολόγια που μετράνε το χρόνο κλεψύδρες που μετράνε τον πόνο. Μικρές φωτιές στο σκοτάδι μαύρα σημαδάκια στο φως.

ΔΙΕΞΟΔΟΣ Αν του Λαέρτη φόβος κυριεύει τις καρδιές και του μυαλού πασχίζει να κλείσει τις ακροφεγγιές κρατήσου, μη χαθεί το νήμα που ενώνει τις διαδρομές μας. Μια σταγόνα μικρή ξεκλειδώνει της φλέβας την πόρτα. Μπαίνει. Ταξιδεύει παντού στη καρδιά και στο νου, βάρκας μικρής υψωμένο πανί. Γυρεύει λιμάνια της καρδιάς ακρογιαλιές, των δακτύλων αγκαλιές. Στα βράχια του μυαλού μου έλα εσύ κάνε βουτιές.

Στα δεκαοχτώ του χρόνια δύο μέτρα παλικάρι μου το φέρανε στο σπίτι τυλιγμένο σε σημαία. Ύψιστη τιμή για μένα. Σε σημαία απλωμένη σαν κουρέλι πεταμένη, στρατoκράτες και μεσίτες παίζουν τους λαούς στα ζάρια. Τρώνε, πίνουν, αφοδεύουν σε σημαίες ματωμένες απ' το αίμα των παιδιών μας.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ Ένας φίλος φεύγει. Μια αστραπή ανοίγει πόλεμο με το γαλάζιο. Ένα περιστέρι στέκει ακίνητο στου ορίζοντα την άκρη Μια τουφεκιά ακούγεται στο βάθος άγημα τιμητικό. Φιγούρες χαραγμένες από θλίψη και συνοδεία αγνώστων και γνωστών κουβάρι Και να. Ο πόνος βγαίνει στη σκηνή αρχίζει μοιρολόι να ξορκίσει το θάνατο. Περαστικοί και αιώνιοι συνάμα αφού ο κρίκος είμαστε μιας αλυσίδας Ένα μπουκάλι στο μπλε της θάλασσας ριγμένο να πάει μακριά το μήνυμα. Ρυτίδα στο μέτωπο του προσφιλούς προσώπου θύμηση. Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί - μνή...

ΑΜΕΛΕΙΑ Νεαρέ μου δεκαπεντάχρονε δεν είχα δόλο την ώρα που σε σημάδευα. Αμέλεια είχα τη στιγμή που το δάχτυλό μου πίεσε την σκανδάλη. Η πρόθεσή μου ήταν αγαθή. Να δω μόνο ήθελα αν γρηγορότερος ήσουν από τη σφαίρα. Αν προλάβαινες να κρυφτείς πριν αυτή σε πετύχει. Αν την ικανότητα είχες στο χέρι να την πιάσεις και να την σταματήσεις. Η πρόθεσή μου ήταν αγνή, αμέλησα απλά να σου πω ότι τη νύχτα εκείνη σε είχα επιλέξει να παίξεις το στόχο.

ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ Τα κατάμαυρα μακριά μαλλιά στου Ηφαίστειου την άκρη ρίξτα ο έρωτας να ανεβεί πυρίδρομος Το κορμί σου να κάψει. Προσμονή Και αδήμονη της φλόγας λάμψη Των επερχόμενων η γοητεία.

ΔΥΝΑΜΗ Δει δη αυτής απανταχού της Γης αυτής πλήθη και κόσµοι και Λαοί αδύναµους µα κυνικούς αντέχουν µα και προσκυνάνε. Είναι βαρύ και αιχµηρό καρφί σε εσταυρωµένου χέρι λεπίδα καρφωµένη στα πλευρά επαναστάτη νέου και άφοβου να ξέρεις ότι µέσα σου και δίπλα σου αυτή υπάρχει. Θέλει µονάχα µάτια ορθάνοιχτα θέλει καρδιά τριαντάφυλλο ανοικτό χέρι στο διπλανό σου αλληλέγγυο και τη µπουκιά στόµα από στόµα να µοιράζεσαι και να µοιράζεις. Έτσι µε µιας φουσκώνει σαν πανί παντιέρα κόκκινη τη γη τυλίγει κι όπως σφιχτά την αγκαλιάζει µια στροφή...

... Χέρια απλωμένα εκατέρωθεν. Κακέκτυπη ζωγραφιά του Μικελάντζελο. Μισάνοιχτη η χούφτα ροζιασμένη, τα νύχια βρώμικα, με τρέμουλο μικρό, πολύωρης αναμονής συνέπεια. Κι απάνω η άλλη, απαλή και καθαρή -ίσως στο δάχτυλο κι ένα δαχτυλίδι- καπάκι που κουμπώνει ταιριαστά στο σχήμα, παράταιρο σε σχέδιο και υφή... Κι απέναντι μάτια λαμπερά, με χρώματα βαμμένα και ζωηρές κινήσεις, πού και πού διασταυρώνονταν με τ' άλλα, πού και πού μια φευγαλέα λύπη, συνέπεια βολικής φιλοσοφίας. Η ζωή, ναι, έτσι είναι, ο προσωπικός αγώνας, οι νόμοι της φύσης... Ίσως ο Προμηθέας δε διόρθωσε τελικά τα...

Μάνα Είναι η χαροκαμένη γυναίκα που ανοίγοι τις φτερούγες της στα παιδιά των άλλων.

Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι μια σειρά άρθρων που έγραψα, κυρίως για την Αυγή και το Δρόμο της Αριστεράς, από το 2010 έως το 2014. Τα άρθρα προέκυψαν ως μια βαθιά εσωτερική ανάγκη να συμβάλω με τη σκέψη και την άποψή μου σε θέματα τα οποία θεωρούσα τη δεδομένη στιγμή που διαδραματίζονταν ιδιαιτέρως σημαντικά. Κάποια από τα θέματα αυτά απασχόλησαν μόνο τη λεγόμενη χαμηλή ειδησεογραφία ή βρέθηκαν σε μικρά μονόστηλα στις εφημερίδες. Κατά τη γνώμη μου, όμως, ήταν αξιοσημείωτα και σηματοδοτούσαν με τον δικό τους τρόπο τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται...

Αγάπη Από τα έγκατα η βοή τρέµει η γη συθέµελα τρέµουν και τα επ' αυτής κτηθέντα· εσύ, στην αγκαλιά µου ήρεµα κοιµήσου.

Ο Οδυσσέας και η Υακίνθη είναι δυο νέοι που η τύχη θα τους φέρει κοντά, θα ερωτευτούν και ταυτόχρονα θα αγαπηθούν κεραυνοβόλα. Θα νιώσουν τα συναισθήματα που όλοι ονειρευόμαστε να γευτούμε στη ζωή μας. Τα εμπόδια που θα συναντήσουν όχι μόνο δεν θα τους σταματήσουν, αλλά θα δυναμώσουν το πείσμα και την επιμονή τους και στο τέλος θα δικαιωθούν. Σύμμαχός τους τα όνειρα και τα ιδανικά τους: η υπερβατική φιλία, η τόλμη, η ανυπέρβλητη αξία της ελευθερίας. Ο Οδυσσέας και η Υακίνθη αντιπροσωπεύουν το θαύμα που συντελείται όταν η ζωή συναντά την αληθινή αγάπη. Έτσι, στο διάβα της κο...

Είσαι έτοιμος να συναντηθείς με τα πέντε σπουργιτάκια πλανητοφύλακες; Να ταξιδέψεις μαζί τους σε τόπους μακρινούς, μεταφέροντας μηνύματα ζωής; Ο αρχηγός Φουνξ μαζί με τον Κλάξον, τον Μπάξτερ, το Γουόκερ και τον Ξουτ συνθέτουν μια ιδιαίτερη ομάδα που είναι ταγμένη να υπηρετεί και να προάγει το καλό, το δίκαιο και το όμορφο. Μπαίνουν στη ζωή της Υακίνθης - της όμορφης πριγκίπισσας του προηγούμενου παραμυθιού "Η πριγκίπισσα Υακίνθη και ο γλάρος Οδυσσέας" - και όλοι μαζί ανταλλάσσουν υπέροχες σκέψεις για τις ύψιστες αξίες της ζωής, οραματιζόμενοι έναν κόσμο καλύτερο όπου θα πρυ...

ΨΙΘΥΡΟΣ Αγγίζω το αυτί μου στο χώμα. Αφουγκράζομαι... Σο βάθος των αιώνων βλέπω. Μνήμη των γενεών.

Η ΣΚΕΨΗ Είναι στάλα από χυμό πορτοκαλιού κομμένου πρώιμα από το δέντρο. Είναι βότανο θαυματουργό την άνυδρη στιγμή μας που γλυκαίνει. Είναι βέλος από χέρι παιδικό που κέντρο βρίσκει στου παιχνιδιού το στόχο. Είναι χείλη κόκκινα λαχταριστά που η φωτιά τους σε ζεσταίνει. Είναι δυο μάτια γαλανά που μέσα τους μαθαίνεις το κολύμπι. Είναι η απόδειξη πως πέρασες απ'τη ζωή και άφησες επάνω της δυο ίχνη. Είναι το μούχρωμα στον ουρανό που μήνυμα στο έστειλα να γίνει.

Άραγε, το πιο ισχυρό χρώμα είναι το μαύρο; Θα μπορούσε κανείς να το ισχυρισθεί. Αν αναλογισθεί ότι ουσιαστικά πρόκειται για συμπύκνωση όλων των χρωμάτων. Αγγίζω με το δείκτη του αριστερού μου χεριού. Αφή. Ακουμπάω όλες και όλους. Πλησιάζω με το αριστερό μου αυτί τον καμβά. Ακοή. Ήχοι που έρχονται από μακριά, ιαχές, κλάμα, τρανταχτά γέλια. Οσφραίνομαι τις ευωδιές από κάθε γωνιά του πλανήτη. Από τη μία άκρη του καμβά μέχρι την άλλη, γεύσεις. Άλλοτε αλμυρές, άλλοτε γλυκές σαν μέλι. Ενόραση, η κόκκινη κλωστή που μας ενώνει. Πάνω σ' έναν πολύχρωμο καμβά, κόκκινη κλωστή...