Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αύγουστος του 1966. Στο μπροστινό δωμάτιο της μονοκατοικίας τα φώτα χαμηλώνουν. Η βελόνα ακουμπά τον δίσκο και το "And I love her" των Beatles ξεκινά. Η δεκαοκτάχρονη Μαρία και ο εικοσάχρονος Μάνος χορεύουν σφιχταγκαλιασμένοι. Η αφετηρία της ιστορίας δυο νέων σαν μικρές πινελιές στην κοινωνική και πολιτική ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα.

Οι έντεκα αφηγήσεις του "Λίγες τσίχλες η ζωή" είναι στάσεις στη διαδρομή της Ζωής Καλογήρου από τα τέλη της δεκαετίας του '60 μέχρι τις μέρες μας. "Στρίβει το τιμόνι αλλά δεν φεύγει. Περιμένει. Περιμένει αυτό που έτρεξε να της φέρει χωρίς να της το πει. Έρχεται. Σκύβει και ανοίγει το τζάμι του συνοδηγού. "Λίγες τσίχλες χωρίς ζάχαρη για τα παιδιά", αφήνει καμιά δεκαριά στο κάθισμα. "Σας ευχαριστώ πολύ". "Ευχαριστούμε πολύ", μ' ένα στόμα τα καλά παιδιά που επί τόπου σκαρφάλωσαν και τις πήρανε. "Παρακαλώ. Καληνύχτα σας". "Καληνύχτα σας". "Καλέ μαμά τι καλός κύριος. Χωρίς...

"Σήμερα τ' απόγευμα κάναμε πόλεμο "Κάτω Πετράλωνα" - "Νέα Σφαγεία". Η δική μας συμμορία παρατάχτηκε στη Χαμοστέρνας αρκετά πριν το ρέμα, τα "Νέα Σφαγεία" απέναντι μας, μπροστά στο βουναλάκι. Όταν δόθηκε το σύνθημα, άρχισε ο πετροπόλεμος. Με έναν όρο. Όχι στα κεφάλια. Μόνο στα πόδια. Η Κατίνα κι εγώ βάλαμε όπως πάντα τον Αυτιά στη μέση γιατί όταν έρχεται καμιά πέτρα προς τη μεριά μας, σκύβουμε εμείς από πίσω του και την τρώει αυτός. Άλλωστε έχει συμφωνήσει κι ο ίδιος σ' αυτήν την τακτική. Δηλαδή, να μαζεύουμε εμείς σκυφτά σκυφτά από κάτω πολεμοφόδια κι εκείνος να τα παίρνει,...