Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τι να ξέρει για σένα, τώρα, ήλιε μου, η φθαρμένη τοιχογραφία της Φαιστού κι η μαντζουράνα στο γυμνό πιθάρι; Πέρα, στον Αϊ-Γιώργη το Σελλινάρι, τα μάτια σου αστράφτουν μέσα απ' τα πορτοκαλιά παράθυρα του τρούλου. Στο σβησμένο πρόσωπο του ανακτόρου ιερογλυφικά χελιδόνια ταξιδεύουν, ακόμα, καβάλα στον κασσίτερο της Κνωσού κι ο Πρίγκιπας με τα Κρίνα ψάχνει το τελευταίο λουλούδι του μες στην προβιά των θαμπωμένων ελαιώνων. Πώς να γράφαν τότε οι άνθρωποι τ' άροτρο και το σινί; Με το γιώτα ή με το τετράγωνο; Εσύ το ξέρεις μόνο. Εσύ και τ' άπειρο, πο...

Ο χρόνος που, μέσα του, ξετυλιγόμαστε, οι μεταβαλλόμενες όψεις κάθε ανθρώπινου συναισθήματος, το κοσκίνισμα κάθε ψήγματος φαντασίας στον ήλιο, οι αναρριχώμενες σκιές, οι δεμένες με την ύπαρξή μας μυρωδιές, οι δυνατοί και οι ανήκουστοι ψίθυροι, οι πιο αγγελικές αισθήσεις μας που μπλέκονται με τον έρωτα και τη νοσταλγία... Όλα τούτα δεν είναι, παρά ένας περίπατος σε εικόνες που χαράζονται -ερήμην μας- στην ακουαρέλα της μνήμης, για να ξυπνήσουν, χρόνια μετά, ως σκίτσα γεμισμένα με πολύχρωμες "Ξυλομπογιές"... Δείγμα γραφής: ΤΟ ΓΗΡΑΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ Ξανθός ειρμός....