Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η παρούσα ποιητική συλλογή είχε σχεδιαστεί κατ' αρχήν να τιτλοφορηθεί "Φθινοπωρινά στάχυα". Όμως έκρινα στην πορεία πως αυτός ο τίτλος δεν θα'ταν ευδόκιμος, αφού δε θα περιλαμβάνοντουσαν μόνο ποιητικά των τελευταίων χρόνων, αλλά και πολλά άλλων περιόδων, ακόμη κι από φοιτητικά ή και μαθητικά χρόνια που τελικά ανακάλυψα ξεχασμένα χειρόγραφα σε κάποια μαθητικά τετράδια. Είπα αρκετά από αυτά να συμπεριλάβω στο παρόν βιβλίο, γιατί συχνά και τα πρωτόλεια έχουν τη δική τους αξία, αφού γράφονται σ' εποχές παιδικής ή και νεανικής αγνότητας. Ο χρόνος κι οι καταστάσεις συντελούν συχν...

Όταν οι μυγδαλιές ανθούν μιλάνε με τον τρόπο τους για τις αξίες και τις αρχές της ζωής. Κι όπως το θαύμα της άνθισής της γίνεται στον αστερισμό του υδροχόου, της ροής, γίνεται κι η φυσική και θεία Αποκάλυψη πως κάθε δυόμισι χιλιάδες χρόνια ανατέλλει νέος πολιτισμός αφού συμπαντικά βρίσκεται κι η γη μας στον κύκλο του υδροχόου. Περίπου πέντε αιώνες προ Χριστού έζησε ένας Σωκράτης ένας Κομφούκιος ένας Βούδας θείες και τραγικές μορφές ανεπανάληπτες. Κι έτσι και τώρα περνάμε σε μια νέα μεγάλη άνοιξη όπου πλάνες αιώνων θα ξεπεραστούν νέες αξίες νέες ιδέες νέοι άνθρωποι θα συμβάλ...

[...] Ο Διονύσης Μαρκαντωνάτος επιλέγει στην παρούσα έκδοση ένα απόσταγμα του ποιητικού του βίου που αριθμεί μέχρι σήμερα δεκαοχτώ αμιγώς ποιητικές συλλογές, ανάμεσα στο υπόλοιπο έργο του. Κι αυτό συμβαίνει σε μια στιγμή που ο ίδιος παραμένει ποιητικά ενεργός και παραγωγικός - ίσως παραγωγικότερος από ποτέ. Μ' αυτό το δεδομένο, η αναδρομή που επιχειρείται εδώ, δεν είναι οπωσδήποτε η οριστική κατάθεση ενός προσωπικού ποιητικού corpus, ούτε σηματοδοτεί το τέλος ή την αρχή μιας περιόδου (οι "περίοδοι" άλλωστε ενός λογοτέχνη συχνά προσδιορίζονται μεταγενέστερα και πάντοτε ερήμη...

Αφού η καμπάνα μπορεί κάθε ώρα να χτυπά για τον καθένα, αφού κανένας δεν είναι μόνος του ένα χωριστό νησί, αλλά ένα κομμάτι του όλου, η επιτέλεση χρέων κι η προσφορά είναι αυτή που οδηγεί στην αθανασία. Ναι· μπορεί κι ελπίδα κάποτε να φθίνει, να τρεμοσβήσει σαν κερί, μα αυτό που στο σωστό τον άνθρωπο να σβήσει δε μπορεί είν' η Ευθύνη. Και βέβαια λέμε πως ο άνθρωπος χάνεται στο σκοτάδι ή και στην ομίχλη, μα είναι φορές που πολλοί μοιάζει να χάνονται στο φως. Γιατί στιγμές το φως καίει και κάποιοι το τιμάνε ιλαρό και θαλερό. Μα το ταξίδι της ευθύνης πάντα παίρνει άλλους. [...

Ζούμε σε μια εποχή υποτίμησης αξιών κι έναν κόσμο γεμάτο πλάνες. Μπορούμε σ' όλα αυτά να είμαστε ψυχροί κι αδιάφοροι; Μπορούμε να μένουμε απαθείς θεατές; Μπορούμε να λέμε πως το φτάσιμο της άλλης μέρας είναι ουτοπία; Μπορούμε ή έχουμε δικαίωμα να λέμε πως δεν γίνεται τίποτε; Οι παρελθόντες κι οι μελλούμενοι είναι κριτές μας. Η ιστορία γράφεται την κάθε μέρα και την κάθε ώρα. Γράφεται κι αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Ο ταξιδιώτης με τη σάλπιγγα είναι στο δρόμο και μιλώντας όσο και δρώντας μας δίνει τα μηνύματα του. Μηνύματα απλά και μαζί μεγάλα. Είναι στο δρόμο...