Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Κοινό το θέμα των κειμένων του παρόντος τόμου: η φύση στην πρόσληψή της από τον άνθρωπο. Πώς δηλαδή εννοείται το δικαίωμα στο φυσικό γενόμενο, και γιατί το δικαίωμα αυτό καθίσταται υποχρέωση, σύμφωνα με την ευθύνη που έχει ο άνθρωπος με την πράξη του στη γη. Το δικαίωμα στη φύση και η προσβολή της προσωπικότητας του ατόμου από τη μη ικανοποίηση του δικαιώματος αυτού, εντάσσονται στη λογική του αυτοπροσδιορισμού του ανθρώπου σε σχέση με τον εαυτό του, και γενικότερα του αυτοπροσδιορισμού του στην κοινωνία, ενώ επαναπροσδιοριζόμενο το άτομο άγεται στη διεκδίκηση ενός φύσε...

Ζούνε οι φίλοι μας σ' έναν όμορφο τόπο γιομάτο φύση, η οποία τον χαρακτηρίζει. Ο τόπος τους είναι πλούσιος σε εικόνες, σ' ευωδιές, σε ακούσματα, σε γεύσεις, σε αγγίγματα, σ' εντυπώσεις ? είναι πλούσιος σε ζωή και τούτο οφείλεται κατά πρώτον στην αίσθηση της φύσης, όπως διαπλάθεται στην κοινωνία των ανθρώπων. Είναι ταυτόχρονα, ακριβώς γι' αυτή της την πληθώρα, μια χώρα ανεξερεύνητη. Διότι απαιτείται η αναζήτηση και η πράξη για να προνοηθείς και να εννοηθείς στις προσφορές της χώρας σου και να γενείς προσλήπτοράς τους.... (...) Για τους φίλους μας, που έχουν μάθει να βρίσ...

Γιατί γράφτηκε το παρόν πόνημα; Την παραπάνω ερώτηση την απευθύνω ρητορικά στον καθένα που θ' αναρωτηθεί για τη χρησιμότητα ενός συγγραφικού έργου αναφοράς στα έργα της γης, ούτως ώστε με τη γυμνασία της σκέψης στην πράξη της ζωής, αντικείμενο της οποίας αποτελεί και η πραγμάτευση του πονήματος, να ενεργοποιηθούν τα αισθητήρια του αναγνώστη σε σχέση με αυτήν, και να λειτουργήσει ως αντιλήπτορας και θεωρός στο όλον. Δεν αποβλέπω συνεπώς με το ρώτημα να συστηθώ ως προς το έργο μου, αλλά με τούτο αποζητώ να συστηθούμε όλοι μας, ως λαός, ως κοινωνία, ως άνθρωποι σε σχέση με τα...

Τόση έγνοια για το τοπίο, θα πουν κάποιοι... Γιατί αλήθεια; Τι είναι κείνο που κάμει τόσο αναγκαίο και διερευνήσιμο το τοπίο, όταν, κατά το μάλλον ή ήττον, αποτελεί μια "έννοια", μια "ιδέα", κάτι μη απτό, μη πρακτικό, πούναι έξω από το πεδίο της εφαρμογής του ανθρώπου, παρά το γεγονός ότι ο άνθρωπος συνίσταται εν αυτώ, χωρίς όμως ν’ αποτελεί το ίδιο μέρος της πρακτικής του αλλά αποτέλεσμά της; Γιατί αυτό που ως αντίληψη προσλαμβάνεται, αξιακά ή ιδεατά, ως άποψη και ως θεώρηση περισσότερο υποκειμενική, παρά αντικειμενική, ν’ αποτελεί το κριτήριο της αξιολόγησης τόπων χαρακτη...

Τα (μικρά) δοκίμια του παρόντος τόμου γράφτηκαν σε μια διαρκή περίοδο αναζήτησης του μέσα μπορετού, κι είν’ αποτέλεσμα του μέσα τοκετού, συνιστώντας μίλημα ψυχής κι έκφραση του αθεώρητα συλλοϊκού. Αποτίνονται σε όποιον επιθυμεί να ιδωθεί βαθιά του και αποκαλυπτόμενος στον εαυτό του να συγκλονιστεί και να ξανακοιταχτεί. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να θεωρηθούν ενοράσεις ή υπερβατικοί λογισμοί, αλλά σκέψεις -και κατ’ επέκταση πράξεις- της ψυχής.

Το ποιείν ως έκφραση και τρόπος του ζην είναι μια υψηλή συνειδησιακή λειτουργία του ανθρώπου, που θέλει κουράγιο, αίσθηση, πνοή κι έγερση για ν' αποδοθεί. Θέλει τον άνθρωπο να πάλλει, νάναι σύστολος του αισθήματος και του σκοπού. Τον θέλει ποιητή του τόπου του, αυτού που φτιάχνει στα πλαίσια της ανάγκης του να ποιεί, να δημιουργεί, να προάγει. Η ποίηση της ζωής είναι μιαν ανάγκη, είναι η έκφραση του δημιουργού, του πονητή της ζωής. Ο άνθρωπος πρέπει νάναι ποιητής για να αισθάνεται, για να προάγεται, για νάχει ορίζοντες· άλλως παύεται στην "ασάλευτη ζωή" (κατά τον Κωστή...

Ο άνθρωπος ως ενεργός στο φυσικό σύστημα, ως μέλος στ' οργανικό γίγνεσθαι, δε μπορεί παρά ν' αποτελεί τον κύριο εκφραστή του. Ο τρόπος του εν αυτώ και γενικώς η θεώρησή του για το όλον, η φιλοσοφία του για τη ζωή, το καθορίζει. Ευνόητα λοιπόν τα ερωτήματα που προκύπτουν κι απαιτούν, μέσα από τη σύνολη πορεία του ανθρώπου αλλά και τη μελλοντική του, απάντηση. Τι είναι φύση; Ποια η σημασία της; Ποιο το νόημά της; Πώς ο άνθρωπος πρωτογενώς τη θεώρησε; Ο άνθρωπος πώς εννοήθηκε στη φύση και, ως απότοκο της θεώρησής του τούτης, πώς εννόησε το φυσικό γενόμενο; Ο άνθρωπος...

Τα δάση αποτελούν πηγή ζωής, υγείας και πολιτισμού. Τούτο, που συνιστά διαχρονική και παγκόσμια αξία, δε φαίνεται να έχει γίνει κατανοητό, κι έτσι το δάσος θεωρείται ως ιδέα χωρίς να συνειδητοποιείται η αξία του, ακριβώς γιατί δεν βιώνεται και δεν καλλιεργείται μια ουσιαστική σπουδή για αυτό. Το κράτος, ως πολιτεία, βάσει του θεσμικού του ρόλου για την προστασία των φυσικών αγαθών, οφείλει να διαμορφώνει τους κανόνες που θα διασφαλίζουν την προστασία αυτή. Μολοντούτο, και ειδικώς για τα δάση που στο παρόν πόνημα εξετάζονται, ιστορικά το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να σεμ...

"Η ελληνική γη ανοίγει μπρος μου σα βιβλίο της Αποκάλυψης. Δεν τόξερα πως η γη έχει τόσα πολλά, περπατούσα με δεμένα τα μάτια, με διστακτικά, τρεμουλιάρικα βήματα, ήμουν περήφανος κι απόκοτος, μου έφτανε πως ζούσα μια ψεύτικια, περιορισμένη ζωή μέσα στην πόλη. Το φως στην Ελλάδα μου άνοιξε τα μάτια, μπήκε μέσα στους πόρους μου, ελευθέρωσε όλο μου το είναι. Γύρισα πίσω στον κόσμο, έχοντας βρει το πραγματικό κέντρο και το αληθινό νόημα της επανάστασης". ("Ο κολοσσός του Μαρουσιού", Henry Miller) "Γιατί ξοδεύει κανείς το χρόνο, το χρήμα, τις δυνάμεις του ενθουσιασμού του,...

[...] Δεν αποτελεί ρέκβιεμ το παρόν έργο (αν και, για να πω την πικρή αλήθεια, αρχικά προοριζόταν ως τέτοιο). Γράφτηκε για να δείξει τη μεγάλη καταστροφή που γίνηκε και αφορά την Αθήνα (ίδια εξάλλου, είναι και η πορεία και πολλών άλλων ελληνικών πόλεων). Γράφτηκε για να πει το αυτονόητο, που ξεχνούμε ή παραβλέπουμε, πως σκοτώνοντας το περιβάλλον στο οποίο ζούμε, την πόλη μας, δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά ν' αυτοκτονούμε, με τον αργό σκληρωτικό τρόπο που μας έχει επιβάλλει η σύγχρονη ζωή. Πως σκοτώνοντας την Αθήνα, σκοτώνουμε το παρελθόν μας, την ιστορία μας, σκοτώνουμε το μ...

Σύνηθες φαινόμενο οι καταπατήσεις των δημοσίων εδαφών στην Ελλάδα, ενδεικτικό κάποιων παγιωμένων νοοτροπιών. Γιατί τις μέρες μας -στις μέρες της άφεσης και του μιθριδατισμού- η "συνήθεια" αυτή έχει χάσει πια την υφή της ηθικής απαξίας κι έχει καταστεί οικεία και κοινωνικά αποδεκτή, περιβλημένη από τα ιδεολογήματα περί "αναγκαίου κακού" και περί "μοιραίου και αναπότρεπτου γεγονότος". Το τραγικό, όμως, είναι ότι το φαινόμενο αυτό συνδυάζεται με την καταστροφή της ελληνικής φύσης, μιας φύσης μοναδικής, την οποία ο νεοέλληνας δε γνωρίζει και δε φροντίζει να μάθει. Κι έτσι, μια...