Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Έξι διηγήματα του Μόδη Γούναρη για το τραύμα που είναι η οικογένεια, για την απώλεια και της γης τους κολασμένους.

Όταν αφήνεις τα λόγια και τις πράξεις του παρελθόντος να κλειδώσουν το τώρα, όταν ο φόβος για το μέλλον σκιάζει το παρόν, τότε αυτό γλιστρά μέσα από τα χέρια μας και χάνει την πραγματική του σημασία... Το τρυφερό αυτό παραμύθι ξεκινάει σε ένα αυτοκίνητο και τελειώνει με ένα φεγγάρι. Και υπάρχουν στη μέση λίμνες, αστέρια, ουράνια τόξα, ανεμοστρόβιλοι, πόλεις που κοιμούνται, δάση και άγριες θάλασσες, ένας άντρας και μια γυναίκα που ερωτεύονται. Ακουμπάει το παρελθόν και το μέλλον αλλά αγκαλιάζει το τώρα, τη στιγμή. Και τον τρόπο που μπορούμε να την ανοίξουμε και να την κάνου...

Όταν αφήνεις τα λόγια και τις πράξεις του παρελθόντος να κλειδώσουν το τώρα, όταν ο φόβος για το μέλλον σκιάζει το παρόν, τότε αυτό γλιστρά μέσα από τα χέρια μας και χάνει την πραγματική του σημασία... Το τρυφερό αυτό παραμύθι ξεκινάει σε ένα αυτοκίνητο και τελειώνει με ένα φεγγάρι. Και υπάρχουν στη μέση λίμνες, αστέρια, ουράνια τόξα, ανεμοστρόβιλοι, πόλεις που κοιμούνται, δάση και άγριες θάλασσες, ένας άντρας και μια γυναίκα που ερωτεύονται. Ακουμπάει το παρελθόν και το μέλλον αλλά αγκαλιάζει το τώρα, τη στιγμή. Και τον τρόπο που μπορούμε να την ανοίξουμε και να την κάνου...

Α, σε παρακαλώ. Το σύστημα θέλει τους υπηκόους του χαρούμενους. Πολύ χαρούμενους. Πολύ χαρούμενους. Και κάνει ό,τι μπορεί γι' αυτό. Μακριά από μας στεναχώριες και έγνοιες, προβληματισμοί και αντιφάσεις. Δεν ωφελούν καθόλου τα ερωτήματα και οι αμφιβολίες. Τα μόνα συναισθήματα που επιτρέπονται είναι ο φόβος και η χαρά. Θα μου πεις πως συμβιβάζονται αυτά τα δύο. Και όμως η εξουσία καταφέρνει να τα συνταιριάζει μια χαρά.

Ένας άνθρωπος έξω από το συρματόπλεγμα αντικρίζει με δέος τους κρατούμενους των στρατοπέδων - τα ονόματα αλλάζουν εδώ με μεγάλη ευχέρεια. Υπάρξεις αποστερημένες από κάθε ιδιότητα του ανθρώπινου είδους, "σιωπηλές σαν πράγματα". Η δική του ζωή, ξεφεύγοντας από τη σκληρή δικαιοσύνη του νόμου των πιθανοτήτων, τον έχει φέρει στην άλλη μεριά. Εκεί όπου ο ήλιος λάμπει, η καθαρότητα της φυλής μεγαλουργεί, η τάξη των πραγμάτων δεν επιδέχεται παρεισφρήσεις και αλλαγές. Στην ελεύθερη πλευρά του συρματοπλέγματος ο ασφαλής άνθρωπος, ζωσμένος την αρματωσιά της αβεβαιότητας και της δύναμη...

Τελικά η ζωή μας είναι μια συρραφή παραμυθιών που απαρτιώνται ή όχι σ' ένα όλον; Ή μήπως έχουμε τόσο μεγάλη την ανάγκη παραμυθίας (= παρηγοριάς) που μετασχηματίζουμε τη ζωή μας σε παραμύθια; Ίσως είναι και τα δύο. Ούτως ή άλλως έχουμε την ανάγκη να φτιάξουμε τον προσωπικό μας μύθο (=λόγο προκειμένου να υπάρξουμε: Να μην περάσουμε απ' το παραμύθι στο παραμύθιασμα, παρατείνοντας στο χρόνο ένα παραμύθι που 'χει τελειώσει. Άλλωστε πάντα μπορούμε να φτιάχνουμε καινούργια.

Τούτα τα γραπτά επιλέχτηκαν από μια μακρά περίοδο δώδεκα χρόνων (1987-1999), αρχής γενόμενης απ' την περίοδο της στρατιωτικής θητείας. Η σειρά με την οποία είναι τυπωμένα, συμπίπτει με την χρονολογική σειρά που γράφτηκαν. Τελικά έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω πως δεν είμαι περισσότερο ή λιγότερο ματαιόδοξος από άλλους που επίσης έχουν εκδόσει κάτι. Γιατί ενώ τα γραπτά είναι για μένα, εμμέσματα μιας προσωπικής αγωνίας, η έκδοσή τους -και κατ' επέκταση η ανάγνωση απ' "τον άλλον", είναι κάτι που ενώ ερεθίζει -ίσως- το εντός του, δεν επικοινωνείται με τον γρ...