Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Είναι να φοβάσαι και να μετράς -περασμένα μεσάνυχτα- τους σκληρούς και μοιραίους χτύπους του ρολογιού, είναι το φορτίο ενός σώματος που αλλάζει απότομα πλευρό, είναι να ανοίγεις τα βλέφαρα, είναι κάτι σαν πυρετός που δεν είναι πραγματική αγρύπνια, είναι να ψιθυρίζεις στίχους που έχεις διαβάσει εδώ και χρόνια, είναι να τα βάζεις με τον εαυτό σου που ξαγρυπνά όταν οι άλλοι κοιμούνται, είναι να θέλεις να βυθιστείς στο όνειρο και να μην το μπορείς, είναι ο τρόμος να ζεις και να συνεχίζεις να υπάρχεις...

Ξύπνησα απότομα με την κρέμα του εφιάλτη ακόμη στο πρόσωπό μου. Ο αέρας είχε καταφέρει να ανοίξει τα παντζούρια και να εισβάλει στο άδειο μου δωμάτιο. Έμεινα για λίγο ακίνητος ακούγοντάς τον να σφυρίζει συνειδητοποιώντας πως σφύριζε παράλληλα κι εντός μου. Μην κατέχοντας τίποτα και κανέναν, μην κατέχοντας καν εμένα, ήμουν το άδειο δωμάτιο μες στα μάτια μου, ήμουν τα άδεια μάτια που κοιτούσαν το δωμάτιο.