Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δυσνόητες ρωγμές στο ανέφικτο όμοιες μ' εκείνες που σου χάραξαν στο μέτωπο λίγο πριν την εκούσια θυσία όμοιες με τα λαβωμένα, απ' τα χέρια ενός παιδιού, φτερά μιας πεταλούδας Ρωγμές ακαθόριστες, που ασελγούν στης γαλήνης τα σώματα, που ραπίζουν σπερματικές διαθλάσεις στην ανοργασμική πλέον ακοή σου Ρωγμές στις αισθήσεις που φύλαξες για τον έρωτα μιας καταδότριας νύχτας Κ' η ψυχή σου ως κ' η μικρή ψυχή σου δε χωράει σ' ορίζοντες, μα υπομένει γενναία το τραχύ των ρωγμών Κι εκείνο της πεταλούδας το πέταγμα μα...

Κάθε ανθρώπινη σκέψη είναι ένας μοναχικός μονόλογος. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ο μονόλογος στην πραγματικότητα μετουσιώνεται σε διάλογο εσωτερικό που ενίοτε μπορεί να γίνει πολύ έντονος. Το μυαλό γίνεται ταυτόχρονα ακροατής κι ομιλητής, συμφωνεί και διαφωνεί ταυτόχρονα,ενώ κάποιες φορές παλεύει με την ίδια του την ύπαρξη και τη νοητική του ικανότητα. Εκατόν έντεκα τέτοιοι μονόλογοι γεμίζουν τις σελίδες τούτου του βιβλίου, γραμμένοι από τις ψυχές εξήντα ενός ανθρώπων, οι οποίο εξωτερίκευσαν τις πεποιθήσεις τους για τον Άνθρωπο και τον Έρωτα, για το Σήμερα και το Αύριο, γι...

Ένας ουρανός ποιήματα. Μια θάλασσα στίχοι που κοχλάζουν. Σε βέβηλη εποχή η Νόπη Χατζηιγνατιάδου, μπορεί να βαδίζει κόντρα σε κάθε ανοησία, κάθε αιχμαλωσία. Στο ανήλιαγα δεν περιφέρεται, μήτε πύργους, μήτε σε σπηλιές. Σε ουρανούς και θάλασσες μονάχα, όπου περιφέρονται οι ποητές. Ανάλαφρη και ανάερη στέκεται ψηλά, να μας φωτίζει. Φως! Φως που πατεί τον Άδη. Κι άλλοτε κολυμπά στον βυθό της θάλασσάς της να εξορύξει λέξεις, να τις σμίξει με συναισθήματα βαθιά και υψηλά, να γεννηθεί νέο φως, να το σηκώσει στους ουρανούς των ανθρώπων που δέχονται την ποίηση...