Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο τόμος αυτός στοχεύει στην εξέταση ορισμένων πλευρών του πολύπλευρου έργου που έδωσε ο Γρηγόριος Ξενόπουλος και κυρίως εκείνων που δεν έχουν φωτιστεί αρκετά ή καθόλου από την κριτική. Ανάμεσα στις καταθέσεις του τόμου προηγούνται, εύλογα, τα κείμενα των ομοτέχνων: του Ιακώβου Καμπανέλλη, του Γιώργου Μανιώτη και του Γιάννη Χρυσούλη. Ακολουθούν τα μελετήματα για την πεζογραφία, τη δραματουργία, τον κριτικό λόγο και την αλληλογραφία του Ξενόπουλου. [...] Είναι σαφές ότι όσες σελίδες και αν αφιερωθούν στον Ζακυνθινό συγγραφέα θα παραμένουν πάντα κενά στην περιοχή της έρε...

Οι μελέτες του συλλογικού αυτού τόμου ανιχνεύουν με ποικίλους τρόπους την έννοια της φιλαναγνωσίας και αναφέρονται στην πολύπλευρη αξιοποίηση του λογοτεχνικού βιβλίου στο σχολείο. Οι συνεργάτες του τόμου, πανεπιστημιακοί καθηγητές, εκπαιδευτικοί και γνωστοί συγγραφείς λογοτεχνίας για παιδιά και νέους, παρουσιάζουν με τρόπο πολυφωνικό, θεωρητικό αλλά και πρακτικό, ζητήματα που αφορούν τη διαχρονική γοητεία της λογοτεχνίας, τα παιδιά ως αναγνώστες, τη συμβολή του σχολείου και της οικογένειας στην ενεργοποίηση της φιλαναγνωστικής διάθεσης των μαθητών. Στον τόμο περιλαμβάνο...

Από τις εκδόσεις του Ε.ΔΙΑ.Μ.ΜΕ (Εργαστήριο Διαπολιτισμικών και Μεταναστευτικών Μελετών) του Π.Τ.Δ.Ε. του Πανεπιστημίου Κρήτης, δημοσιεύθηκε η μελέτη "Θέατρο και πολιτισμός στο σχολείο. για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης" με συγγραφείς τους Θόδωρο Γραμματά και Τηλέμαχο Μουδατσάκι. Η μελέτη απευθύνεται στους εκπαιδευτικούς που υπηρετούν στα ελληνικά σχολεία της ομογένειας και στοχεύει, με βάση τις αρχές της σύγχρονης παιδαγωγικής και θεατρολογικής επιστήμης να προτείνει σύγχρονες και έγκυρες μορφές αξιοποίησης του Θεάτρου στο...

"Το μη τελείωμα πρέπει να είναι δομικό στοιχείο της τέχνης, της κουλτούρας και της πολιτιστικής πολιτικής στο βαθμό που τις προφυλάσσει από την ενσωμάτωση, την αλλοτρίωση και την ορθολογικοποίηση. Η αποσπασματοποίηση, δηλαδή, το μη τελείωμα και το σύστημα - αντισύστημα είναι (ή πρέπει να είναι) οι βασικές συνιστώσες της πολιτιστικής πολιτικής, ειδικότερα σήμερα που οι συστηματικές ή τουλάχιστον οι συστημίζουσες δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης είναι πολύ πιο ισχυρές από κάθε άλλη περίοδο. Ακόμη πιο συγκεκριμένα η κουλτούρα και, ως εκ τούτου, η πολιτιστική πολιτική θα πρέπει να...

[...] Οι εισηγητές με τις ανακοινώσεις τους επεχείρησαν μια διεπιστημονική προσέγγιση (φιλοσοφική, ανθρωπολογική, φιλολογική, θεατρολογική, σημειωτική κ.λπ.) και πρότειναν δυνατές ερμηνείες, συμπληρωματικές και όχι αντιφατικές προς άλλες που αναφέρονται όχι μόνο στο συγκεκριμένο, αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο λογοτεχνικό μύθο. Η ευρύτητα του θέματος και οι ενδιαφέρουσες διαστάσεις του, μας οδήγησαν στην απόφαση να προβούμε στη δημοσίευση των αρχικών εισηγήσεων με την προσθήκη και άλλων κειμένων σχετικών πάντα και διαφωτιστικών του αρχικού ζητουμένου. Κατ' αυτόν τον τρόπο προ...

Συγγραφείς: Παναγιώτης Δ. Βερναρδάκης, Άννα Κουρασάνη, Θόδωρος Γραμματάς, Γεράσιμος Γ. Ζώρας, Χαράλαμπος Γιαννέλλης, Αθανάσιος Ι. Καλαμάτας, Βασίλειος Δ. Μακρυπούλιας, Κώστας Βαλέτας, Γιάννης Χατζηβασιλείου, Μαρία Δημάκη-Ζώρα, Στρατής Αναγνώστου, Παναγιώτης Σκορδάς, Κυριακή Πετράκου, Παναγιώτης Παρασκευαΐδης, Τηλέμαχος Ε. Μουδατσάκις

Το θέατρο για παιδιά και νέους έχει ξεπεράσει το στάδιο της ανυποληψίας και έχει πια καθιερωθεί στη συνείδηση των ανηλίκων αλλά και των ενηλίκων θεατών ως μια ιδιαίτερη μορφή καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η συστηματική επιστημονική του προσέγγιση, αν και έχει ήδη δώσει καρπούς και έχει εμπλουτίσει τη σχετική ελληνική βιβλιογραφία, παρουσιάζει ακόμα κενά και ελλείψεις που προσπαθεί να καλύψει η παρούσα μελέτη. Καρπός συλλογικής επιστημονικής εργασίας νέων αλλά και καταξιωμένων ερευνητών, κάτω από την εποπτεία και καθοδήγηση του επιμελητή, οι αυτόνομες μελέτες του τόμου πραγμ...

Το θέατρο για παιδιά και νέους έχει ξεπεράσει το στάδιο της ανυποληψίας και έχει πια καθιερωθεί στη συνείδηση των ανηλίκων αλλά και των ενηλίκων θεατών ως μια ιδιαίτερη μορφή καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η συστηματική επιστημονική του προσέγγιση, αν και έχει ήδη δώσει καρπούς και έχει εμπλουτίσει τη σχετική ελληνική βιβλιογραφία, παρουσιάζει ακόμα κενά και ελλείψεις που προσπαθεί να καλύψει η παρούσα μελέτη. Καρπός συλλογικής επιστημονικής εργασίας νέων αλλά και καταξιωμένων ερευνητών, κάτω από την εποπτεία και καθοδήγηση του επιμελητή, οι αυτόνομες μελέτες του τόμου πραγμ...

Πολλές και ποικίλες είναι οι κριτικές εκτιμήσεις για το έργο του Νίκου Καζαντζάκη. Η παρούσα "Εισαγωγή" συνενώνει κείμενα που εκφράζουν ένα ευρύ φάσμα θεωρητικών, αισθητικών και ιδεολογικών απόψεων, προκειμένου να αναδειχτούν με τον πληρέστερο δυνατό τρόπο τα πνευματικά ενδιαφέροντα του πολύτροπου αυτού συγγραφέα. Τα εν λόγω κριτικά κείμενα καλύπτουν μια περίοδο ενός περίπου αιώνα, από ένα κριτικό σχόλιο του 1916 μέχρι σήμερα. Το υλικό είναι οργανωμένο θεματικά, με κεφάλαια αφιερωμένα στην ποίηση του Καζαντζάκη, στο θεατρικό, ταξιδιωτικό και αυτοβιογραφικό έργο του, αλλά κα...

Η "Ποιητική" του Αριστοτέλη αποτελεί τη χρονολογικά πρώτη προσπάθεια θεωρητικής προσέγγισης και ερμηνείας του τραγικού φαινομένου. Σύμφωνα με τον περιώνυμο ορισμό, η τραγωδία αποτελεί "μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας", με απώτερο στόχο την "κάθαρση" του θεατή. Ποια είναι όμως η αντιστοιχία των χαρακτηρισμών αυτών, που δημιουργήθηκαν μέσα σε συγκεκριμένα κοινωνικά και ιστορικά δεδομένα και ανταποκρίνονταν σε αισθητικά κριτήρια που επικρατούσαν στην Αθήνα του 4ου π. Χ. αι., με τη σημερινή πραγματικότητα; Ποια η σημασία του τραγικού και ποια η λειτουργία της τραγωδίας...

Ο τόμος περιλαμβάνει αυτοτελείς μελέτες που πραγματεύονται, από διαφορετική οπτική η κάθε μία, το σύνθετο πολιτισμικό φαινόμενο που αποτελεί το θέατρο. Το ενδιαφέρον εστιάζεται κυρίως στο αρχαίο δράμα και στο νεοελληνικό θέατρο, που προσεγγίζονται από συγκριτολογική, παραστασιολογική, ιστορική και κοινωνιολογική άποψη, κατά τρόπο ώστε η Ιστορία του Θεάτρου να αποκτά ένα στέρεο θεωρητικό υπόβαθρο και, αντίστροφα, η Θεωρία του Θεάτρου να βρίσκει μια ικανοποιητική εφαρμογή σε συγκεκριμένα παραδείγματα. Ο αναγνώστης, μέσα από εργασίες, όπως για τη σκηνοθεσία και πρόσληψη του...

Ο μύθος, ως πολυσημικό σύστημα σημασίας υφιστάμενο αλληλοδιάδοχους μετασχηματισμούς, ανάλογα με τα ιστορικά και κοινωνικά δεδομένα κάθε εποχής που σηματοδοτούν το εκάστοτε πλαίσιο αναφοράς του, παρά τις δομικές και μορφολογικές του μεταλλαγές, παραμένει σταθερά ένα ευέλικτο όχημα σημασίας, δια του οποίου η συνείδηση του δημιουργού προβάλλει τις προσωπικές της επιδιώξεις. Αν και αυτές ενδεχομένως αφίστανται κατά πολύ από κάποια ή κάποιες από τις προγενέστερες εκδοχές δια των οποίων ο μύθος μάς έχει παραδοθεί, όμως ενσωματώνονται οργανικά σ' αυτόν, αποτελώντας, με τη σειρά...

Ο μύθος, ως πολυσημικό σύστημα σημασίας υφιστάμενο αλληλοδιάδοχους μετασχηματισμούς, ανάλογα με τα ιστορικά και κοινωνικά δεδομένα κάθε εποχής που σηματοδοτούν το εκάστοτε πλαίσιο αναφοράς του, παρά τις δομικές και μορφολογικές του μεταλλαγές, παραμένει σταθερά ένα ευέλικτο όχημα σημασίας, δια του οποίου η συνείδηση του δημιουργού προβάλλει τις προσωπικές της επιδιώξεις. Αν και αυτές ενδεχομένως αφίστανται κατά πολύ από κάποια ή κάποιες από τις προγενέστερες εκδοχές δια των οποίων ο μύθος μάς έχει παραδοθεί, όμως ενσωματώνονται οργανικά σ' αυτόν, αποτελώντας, με τη σειρά...

Γράφουν οι: Λάκης Κουρετζής, Θόδωρος Γραμματάς, Σάββας Πατσαλίδης, Αύρα Σιδηροπούλου, Αλεξία Παπακώστα, Ιωάννα Μενδρινού,Μαρία Κλαδάκη, Φανή Μυρωνάκη, Βασίλης Πανόπουλος, Σίμος Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος Φασουλής, Ιωάννης Βρεττός, Μελανία Χασίδου, Αικατερίνη Καραμήτρου, Κωνσταντία Σοφιάδου, Γιάννης Παπαδόπουλος, Άντα Γκίβαλου, Ντία Αριστοδήμου, Σίσσυ Τσιφλίδου, Παναγιώτης Μανιάτης, Λένα Μαυρίδου, Gilda Tentorio, Θωμάς Αγραφιώτης, Σταμάτης Γαργαλιάνος, Μαρία Δημάση Το Θέατρο γενικότερα και το Θέατρο στην Εκπαίδευση ειδικότερα, με τις ποικίλες μορφές που μπορεί να έχει ω...

Το θέατρο ως καλλιτεχνικό δημιούργημα και κοινωνικό γεγονός, ως σύστημα επικοινωνίας και μορφοπαιδευτικό αγαθό, συνιστά παράλληλα περιέχον αλλά και περιεχόμενο του πολιτισμού, ανάγλυφο αποτύπωμα και δείκτη της εξελικτικής πορείας του ανθρώπου. Με τη σημασία αυτή, το θέατρο στον χρόνο και τον πολιτισμό δεν νοείται κάτω από την οπτική μιας αφηγηματικής και μόνο παράθεσης στοιχείων που συνιστούν την εξέλιξη των θεατρικών ειδών και των τρόπων έκφρασής του, αλλά και μιας σύνθετης διεργασίας σύζευξης ανθρωπολογικών δεδομένων με κοινωνιολογικές συνθήκες, ιστορικών χαρακτηριστικών...

Η σκηνή μπορεί όντως να γίνει ο κοινός και κεντρικός τοπολογικός όρος τόσο της φιλοσοφίας, όσο και του θεάτρου, ένα ενδιάμεσο δυναμικό πεδίο της εφαρμοσμένης φιλοσοφίας και του στοχαστικού θεάτρου (λες και υπάρχει γνήσιο θέατρο που δεν στοχάζεται). Η ελληνική θεατρολογία δεν μπορεί πλέον να λησμονεί την ισχυρή φιλοσοφική παράδοση που στρέφεται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, προς το θέατρο από τα χρόνια του Διαφωτισμού και εντεύθεν, ούτε να παραβλέπει τις εξίσου ισχυρές τάσεις της σύγχρονης βιβλιογραφίας και της αντίστοιχης έρευνας κατά τις οποίες το θέατρο και η φιλοσοφ...