Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ξεφυλλίζοντας αυτό το βιβλίο, θα συναντήσει κανείς την ευρύτερη δυνατή θεματολογία στη συνοπτικότερη ποιητική έκφραση. Μέσα από τα 121 "γλυκόπικρα", παρελαύνουν σχεδόν όλα τα προβλήματα που απασχολούν τον άνθρωπο, με την ταχύτητα και την επιγραμματικότητα των δύο έως τεσσάρων στίχων. Πλούτος και φτώχια, ευτυχία και δυστυχία, πόλεμος και ειρήνη, εγκόσμια και υπερκόσμια - κάθε θέμα αναδεικνύεται και σχολιάζεται σ' ένα μετρικό ομοιοκατάληκτο στιχούργημα, συνήθως τολμηρό και αντισυμβατικό. Χιούμορ, σκώμμα και σάτιρα κυριαρχούν στη συλλογή, παράλληλα όμως και με τρυφερότητα,...

Η βλακεία είναι μια ιδιότητα υπερταξική, υπερεθνική και διαπολιτισμική, που ενδημεί στις πέντε ηπείρους του πλανήτη και στα εκατόν ενενήντα δύο κράτη-μέλη του ΟΗΕ. Διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας: στην πολιτική, την επιστήμη, τη θρησκεία, στον κοινωνικό, το δημόσιο και τον ιδιωτικό βίο. Με τη διαρκή παρουσία της και την καταλυτική επιρροή της στις πράξεις και τις ενέργειες ανθρώπων και λαών, καταλήγει να σχεδιάζει αυτό τούτο το ιστορικό γίγνεσθαι της ανθρωπότητας. Κάτι που γίνεται ακόμη εμφανέστερο αν αναλογιστούμε ότι,...

Ένας τόμος αφιερωμένος σε εμπειρίες, γόνιμες αναμνήσεις και προσδοκίες για τους ανθρώπους που εξακολουθούν να βιώνουν και ν' αγαπούν τον Βύρωνα του παρελθόντος, του παρόντος, του μέλλοντος. Εννέα ιστορίες αφιερωμένες στην πόλη αλλά και σ' ένα γνήσιο "τέκνο" της, τον στιχουργό Ηλία Κατσούλη, ο οποίος υπήρξε εμπνευστής αυτής της εκδοτικής συνύπαρξης. Περιεχόμενα: - Κώστας Καλημέρης, "Στάλκερ του Βύρωνα" - Σύσση Καπλάνη, "Μαγνησία" - Θόδωρος Καρζής, "Ο πρόσφυγας" - Βασίλης Κολοβός, "Από τη Σμύρνη στο Βύρωνα" - Θανάσης Μπαλοδήμας, "Το κορίτσι της γειτονιάς μου" - Σο...

"Η ιστορία και ο πολιτισμός της Κίνας" είναι το πρώτο ελληνικό βιβλίο που πραγματεύεται συνολικά το μεγάλο και εξαιρετικού ενδιαφέροντος αυτό θέμα. Η έκδοσή του πραγματοποιείται σε μια εποχή όπου ο πολυπληθέστερος λαός της Γης (το 1/5 του παγκόσμιου πληθυσμού), έχοντας ξεπεράσει προαιώνια ιστορικά προβλήματα και νεότερους δογματισμούς, βαδίζει με γοργά βήματα στη λεωφόρο ενός λαμπρού μέλλοντος. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που προβλέπουν ότι η Κίνα θα είναι η πολιτικο-οικονομικο-πολιτισμική υπερδύναμη του 21ου αιώνα. Ο Θόδωρος Καρζής βάσισε τη συγγραφή και του ιστορικού και τ...

Η σάτιρα είναι ένα ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος και μια πολιτικο-κοινωνική πράξη. Είναι το γέλιο που στεγνώνει το δάκρυ, το αντίβαρο στην τραγική πλευρά της ζωής, το φαρμακερό βέλος στη φαρέτρα του αδύναμου κατά των ισχυρών. Ο ρόλος της σάτιρας αρχίζει εκεί όπου τελειώνει η υπομονή των ανθρώπων για τα "κακώς κείμενα" που βλέπουν γύρω τους, χωρίς να διαθέτουν άλλα μέσα για ν' αντιδράσουν. Γι' αυτό και η έξαρση του είδους σ' έναν ορισμένο τόπο και χρόνο, με τη μορφή σατιρικών στίχων, γελοιογραφιών κτλ., συνήθως λειτουργεί ως προπομπός λαϊκών εξεγέρσεων ή επαναστάσεων. Μεγάλες...

"Μπάιρον εναντίον Έλγιν". Τον τίτλο αυτό είχαμε χρησιμοποιήσει για πρώτη φορά το 1998 ως θέμα ημερίδας που οργάνωσε η (νεοσύστατη τότε) "Επιτροπή για την προστασία της κληρονομιάς του Λόδρου Βύρωνα" στο πλαίσιο του αγώνα για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα. Με τον ίδιο τίτλο στα αγγλικά - "Byron versus Elgin"- κυκλοφόρησε, λίγους μήνες μετά, μπροσούρα του βρετανού Ευρωβουλευτή Ken Coates από τις εκδόσεις του Ιδρύματος "Μπέρτραντ Ράσσελ" για την Ειρήνη, με αποδέκτες εκατοντάδες συναδέλφους του, ευρωβουλευτές και μέλη του Βρετανικού Κοινοβουλίου. Μέσα από το "κοντράσ...

Οι χαμένες πατρίδες των Ελλήνων συνθέτουν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας, που ακόμη ψάχνει να βρει μια θέση στις σελίδες. Εδώ και χιλιάδες χρόνια, με κίνητρο την προαιώνια δίψα της φυλής για εξάπλωση, περιπέτεια και καλύτερη ζωή, εκατομμύρια Έλληνες αποχωρίζονται - φυσικά, όχι όμως και συναισθηματικά - από τον εθνικό κορμό και σαν αστέρευτος ποταμός πορεύονται σε άλλους τόπους. Άποικοι πρώτα, μέτοικοι έπειτα, κάτοικοι αργότερα, ντόπιοι τέλος, ριζωμένοι κατάβαθα στην καινούρια γη που πότισαν με τον ιδρώτα τους και συχνά, με το αίμα τους.

Οι χαμένες πατρίδες των Ελλήνων συνθέτουν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας, που ακόμη ψάχνει να βρει μια θέση στις σελίδες. Εδώ και χιλιάδες χρόνια, με κίνητρο την προαιώνια δίψα της φυλής για εξάπλωση, περιπέτεια και καλύτερη ζωή, εκατομμύρια Έλληνες αποχωρίζονται - φυσικά, όχι όμως και συναισθηματικά - από τον εθνικό κορμό και σαν αστέρευτος ποταμός πορεύονται σε άλλους τόπους. Άποικοι πρώτα, μέτοικοι έπειτα, κάτοικοι αργότερα, ντόπιοι τέλος, ριζωμένοι κατάβαθα στην καινούρια γη που πότισαν με τον ιδρώτα τους και συχνά, με το αίμα τους.

Οι χαμένες πατρίδες των Ελλήνων συνθέτουν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας, που ακόμη ψάχνει να βρει μια θέση στις σελίδες. Εδώ και χιλιάδες χρόνια, με κίνητρο την προαιώνια δίψα της φυλής για εξάπλωση, περιπέτεια και καλύτερη ζωή, εκατομμύρια Έλληνες αποχωρίζονται - φυσικά, όχι όμως και συναισθηματικά - από τον εθνικό κορμό και σαν αστέρευτος ποταμός πορεύονται σε άλλους τόπους. Άποικοι πρώτα, μέτοικοι έπειτα, κάτοικοι αργότερα, ντόπιοι τέλος, ριζωμένοι κατάβαθα στην καινούρια γη που πότισαν με τον ιδρώτα τους και συχνά, με το αίμα τους.

Οι χαμένες πατρίδες των Ελλήνων συνθέτουν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας, που ακόμη ψάχνει να βρει μια θέση στις σελίδες. Εδώ και χιλιάδες χρόνια, με κίνητρο την προαιώνια δίψα της φυλής για εξάπλωση, περιπέτεια και καλύτερη ζωή, εκατομμύρια Έλληνες αποχωρίζονται - φυσικά, όχι όμως και συναισθηματικά - από τον εθνικό κορμό και σαν αστέρευτος ποταμός πορεύονται σε άλλους τόπους. Άποικοι πρώτα, μέτοικοι έπειτα, κάτοικοι αργότερα, ντόπιοι τέλος, ριζωμένοι κατάβαθα στην καινούρια γη που πότισαν με τον ιδρώτα τους και συχνά, με το αίμα τους.

Οι χαμένες πατρίδες των Ελλήνων συνθέτουν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας, που ακόμη ψάχνει να βρει μια θέση στις σελίδες. Εδώ και χιλιάδες χρόνια, με κίνητρο την προαιώνια δίψα της φυλής για εξάπλωση, περιπέτεια και καλύτερη ζωή, εκατομμύρια Έλληνες αποχωρίζονται -φυσικά, όχι όμως και συναισθηματικά- από τον εθνικό κορμό και σαν αστέρευτος ποταμός πορεύονται σε άλλους τόπους. Άποικοι πρώτα, μέτοικοι έπειτα, κάτοικοι αργότερα, ντόπιοι τέλος, ριζωμένοι κατάβαθα στην καινούρια γη που πότισαν με τον ιδρώτα τους και συχνά, με το αίμα τους.

Ένας ρεπόρτερ τολμηρός το πήρε απόφαση: "Εμπρός!" Κι αφήνοντας του κόσμου την παράνοια φτερούγισε ψηλά προς τα ουράνια. Τι είδε κι άκουσεν εκεί θα μάθουν τώρα μερικοί, γιατροί, αεροπόροι κι εμποράκοι απ’ το μικρούλι τούτο βιβλιαράκι. Θα γίνει κάποιος πιο σοφός; "Βεβαίως" -λέμε- και "σαφώς". Γιατί και ποιος δε θα ’θελε να ξέρει το τι του μέλλεται σ’ αυτά τα μέρη;