Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Θέλει να φτάσει στην άκρη του νησιού. Ρίχνει ένα βλέμμα και ψάχνει σημάδια που μόνο αυτός μπορεί να εντοπίσει. Θάλασσα... Πηδά από βράχο σε βράχο. Βουτά τις πονεμένες πατούσες του στο ελάχιστο νερό που ξεπροβάλει. Σφαλίζει τα μάτια του από ευχαρίστηση! Τα κατάφερε και ήρθε πίσω γεμάτος! Είδαν τα μάτια του... Γεύτηκε η ψυχή του... Ένιωσε την ανατριχίλα στο κορμί του... Αγάπησε και αγαπήθηκε! Και κάπως έτσι τελειώνει το παραμύθι μιας ζωής στα γαλάζια νερά του Αιγαίου. Μια ζωής σαν σύννεφο, που τον ταξίδεψε στη δίνη του χρόνου, με το σχήμα μιας μπλε σεβρολέτ!

Νοµίζω πως χιλιάδες χρόνια πέρασαν από πάνω µου, αφήνοντας στο διάβα τους µνήµες που έσκαψαν βαθιά την ψυχή και το κορµί µου, στολίζοντάς τα µε απέριττα κοσµήµατα, θέληση, καρτερία, ελπίδα, απέραντη αγάπη για τη ζωή και τις αµέτρητες µυρωδιές που µας περικυκλώνουν. Μνήµες, δρόµοι χαραγµένοι µε ήχους, νανουρίσµατα και δάκρυα µωρών, ποδοβολητά αλόγων, ορδές ανθρώπων σε άτακτη φυγή. Ένας καυτός, στεγνός άνεµος που ερχόταν από την Καππαδοκία σκαρφάλωνε στα βουνά, κατρακυλούσε στις σπηλιές και σερνόταν γλείφοντας τους βράχους και τις χαράδρες, φτάνοντας ξέπνοος στα σοκάκια τη...

"Πόσο είναι δυνατό να αντέξει ο άνθρωπος στις τρομερές δονήσεις του πόνου, που τον φτάνουν έως τα τελευταία όρια της δύναμής του, και πόσο πρέπει να πειθαρχεί σε αυτόν όταν είναι μέλος μιας υγιούς, όπως λένε, κοινωνίας; Πόσο δύσκολος είναι αυτός ο ρόλος; Και όμως, αν ξαναγεννιόμουν, θα ήθελα πάλι να είμαι η ίδια. Με τον ίδιο "φίλο" μου, διότι χάρη σε αυτόν γνώρισα τον εαυτό μου, το είναι μου, το γύρω μου κόσμο, τους φίλους μου και πόσοι είναι".