Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ Τα παλιά σπίτια κρατάνε μέσα τους κάτι από το βάρος των ανθρώπων. Πάνω στους τοίχους λίγη υγρασία από τα ξεχασμένα λόγια τους. Ανάμεσα στις χαραμάδες τη σκόνη από τον πρώτο έρωτά τους. Ένα κομμάτι ύφασμα από παλιές ανομολόγητες πράξεις. Γι’ αυτό και τρίζουν τα πατώματα. Γι’ αυτό τις νύχτες ακούγονται βήματα από το ταβάνι, σαν κάποιος να δυσκολεύεται να κοιμηθεί να δυσκολεύεται να πάρει ανάσα μέσα στο σκοτάδι, και τ’ ανοιξιάτικα απογεύματα βγαίνει σφοδρή απ’ το σπασμένο παράθυρο η φωνή του νοικοκύρη: Α γυναίκα, πάλι πικρό τον έψησε...

Όλα αρχίζουν με μια άρνηση. Ένα τοπίο που μας δίνει στα νεύρα. Ένα όνειρο ίσως, με κάρες αγίων νευρασθενικού αιώνα, με μια σφαίρα σφηνωμένη στο βρεγματικό οστό. Ακολουθεί η ιστορική δικαίωση. Η άνοιξη. Το σφίξιμο στο στήθος. Το πάθος για το ποτό. Το σκονισμένο κίτρινο της Γεντιανής. Ο λευκός Νάρκισσος των ποιητών. Η ισοπεδωτική επέλαση της φύσης. "Χωματουργικά": Είκοσι πέντε ποιήματα του Δημήτρη Πέτρου, τρία χρόνια μετά την "Α’ Παθολογική", την ποιητική συλλογή με την οποία συστήθηκε στο κοινό. "Χωματουργικά": Μια ξενάγηση. Μια περιπλάνηση στην υγρή μακεδ...

"Α΄ Παθολογική": 24 ποιήματα, 24 φωτογραφίες (μερικές ακόμα ανεπεξέργαστες, άλλες ήδη φθαρμένες) με πρόσωπα που ήρθαν και έφυγαν, με πρόσωπα που άφησαν το στίγμα τους και αποχώρισαν οικειοθελώς ή με άλλα που παρέμειναν αθέατα (ή και φυλακισμένα), συνθέτουν την παθολογία μας, τα ελλείμματα μας, την αντοχή μας απέναντι στο χρόνο. Και η μνήμη, ρακοσυλλέκτης που ανασύρει στο φως σκουριασμένα σκεύη, φλούδες ιστοριών, ήχους από σειρήνες σε στέγες Δημαρχείων, τριξίματα δοντιών, καντίνες στην άκρη των δρόμων. Και πάνω απ’ όλα ο χρόνος που κυλάει-ιμάντας παραγωγής-η αίσθηση μι...