Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πού πάμε; Ποιο είναι το πρόβλημα σας; Τι τα έκανες τα λεφτά; Με φωνάξατε; Σε αυτά και σε άλλα ουσιαστικά ερωτήματα απαντά ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης, με σκίτσα χωρίς λόγια, αλλά και με λόγια χωρίς σκίτσα, στο καινούριο του βιβλίο "Μήπως πρέπει να κλείνουμε τα σιντριβάνια όταν βρέχει;" Μια αναδρομή στο παρελθόν για το συγγραφέα, ο οποίος πριν ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία υπήρξε σκιτσογράφος και συνεργάστηκε με διάφορα έντυπα στο Παρίσι αλλά και την Ελλάδα.

Πού πάμε; Ποιο είναι το πρόβλημα σας; Τι τα έκανες τα λεφτά; Με φωνάξατε; Σε αυτά και σε άλλα ουσιαστικά ερωτήματα απαντά ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης, με σκίτσα χωρίς λόγια, αλλά και με λόγια χωρίς σκίτσα, στο καινούριο του βιβλίο "Μήπως πρέπει να κλείνουμε τα σιντριβάνια όταν βρέχει;" Μια αναδρομή στο παρελθόν για το συγγραφέα, ο οποίος πριν ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία υπήρξε σκιτσογράφος και συνεργάστηκε με διάφορα έντυπα στο Παρίσι αλλά και την Ελλάδα.

Πού πάμε; Ποιο είναι το πρόβλημά σας; Τι τα έκανες τα λεφτά; Με φωνάξατε; Σε αυτά αλλά και σε άλλα ουσιαστικά ερωτήματα απαντά ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης, με σκίτσα χωρίς λόγια, αλλά και με λόγια χωρίς σκίτσα. Ένα λεύκωμα του γνωστού συγγραφέα με ανατρεπτικά σκίτσα και καυστικές λεζάντες που θα προκαλέσει τόσο με τα κείμενα όσο και με τις εικόνες του. Μπορεί το κείμενο αυτό να γράφτηκε από ένα τέκνο της γενιάς του Μάη του ΄68, αλλά παραμένει προκλητικά επίκαιρο μέχρι και σήμερα. Όλες οι ανησυχίες του συγγραφέα αποτυπώνονται σε εικόνες και σχολιάζονται με κείμενα. Η...

Πού πάμε; Ποιο είναι το πρόβλημά σας; Τι τα έκανες τα λεφτά; Με φωνάξατε; Σε αυτά αλλά και σε άλλα ουσιαστικά ερωτήματα απαντά ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης, με σκίτσα χωρίς λόγια, αλλά και με λόγια χωρίς σκίτσα. Ένα λεύκωμα του γνωστού συγγραφέα με ανατρεπτικά σκίτσα και καυστικές λεζάντες που θα προκαλέσει τόσο με τα κείμενα όσο και με τις εικόνες του. Μπορεί το κείμενο αυτό να γράφτηκε από ένα τέκνο της γενιάς του Μάη του ΄68, αλλά παραμένει προκλητικά επίκαιρο μέχρι και σήμερα. Όλες οι ανησυχίες του συγγραφέα αποτυπώνονται σε εικόνες και σχολιάζονται με κείμενα. Η...

Κάπνιζαν άραγε οι ήρωες των μυθιστορημάτων που διάβαζα μικρός; Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ούτε ο κόμης Μοντεχρίστος, ούτε ο Ταρζάν, ούτε ο Γιώργος Θαλάσσης, το θρυλικό Ελληνόπουλο που μάχεται στην Αθήνα κατά των ναζιστικών δυνάμεων κατοχής, δεν καπνίζουν. Για τον Λονγκ Τζον Σίλβερ είμαι λιγότερο σίγουρος. Λες να με μύησε στο κάπνισμα το θλιβερό αυτό άτομο; Τα μυθιστορηματικά πρόσωπα δεν έπαιζαν λιγότερο σημαντικό ρόλο στη ζωή μου από τα μέλη της οικογενείας μου. Είναι γεγονός ότι εξακολουθώ να καπνίζω, αν και μου το απαγόρευσε ο γιατρός που με χειρούργησε. Ίσως ο μόνο...

"Πάντα αναρωτιόμουν για τις ζωές των ανθρώπων που έβλεπα. Ωραία, τέλειωσε ο χτίστης το ρετιρέ, σε τι σπίτι γυρνάει; Πώς αγκαλιάζει ο "μπάτσος" και πώς ο κρατούμενός του; Η καλόγρια τι όνειρα βλέπει το βράδυ; Κάποια στιγμή άρχισα να ξεστρατίζω και να αναζητώ νέες εικόνες. Το πάθος της παρατήρησης έγινε σιγά σιγά επάγγελμα. Θυμάμαι με πόση έκπληξη έζησα το 1989 την εξέγερση στο Κόσσοβο. Με είχαν στείλει από την "Πρώτη" με κομμουνιστικές οδηγίες. Να γράψω πόσο καλοί είναι οι μεν και πόσο κακοί είναι οι δε. Και εγώ έγραφα ότι δεν βλέπω κανένα καλό. Το ένα χωριό το έκαιγαν ο...

""Οι ξένες λέξεις" διηγούνται καταπληκτικές ιστορίες. Περνάς πολύ καλά μαζί τους. Πρέπει να είχα λίγο κουραστεί ακούγοντας πάντα τις ίδιες ελληνικές ή γαλλικές λέξεις. Αισθάνθηκα την ανάγκη να μάθω κάτι καινούργιο. Μελέτησα το λεξικό των σάνγκο με τον ίδιο ενθουσιασμό που διάβαζα μικρός τις περιπέτειες του Ταρζάν. Το πιο πρωτότυπο βιβλίο που κυκλοφόρησε φέτος στη Γαλλία." (Bernard Pivot, TV5). "Οι ξένες λέξεις" σού ανοίγουν ένα δρόμο, σε βοηθούν να ζήσεις, όπως όλα τα μεγάλα μυθιστορήματα. (Marie-Francoise Leclere, "Le Point"). Το εκπληκτικό ταξίδι ενός σύγχρονου Οδ...

Γιατί τιτλοφόρησα αυτό το κείµενο Πριν; Κανονικά θα έπρεπε να το ονοµάσω Μετά. Αλλά συµβαίνουν λίγα πράγµατα εδώ. Πού και πού ακούγεται το µετρό που περνάει: είναι η κυριότερη ψυχαγωγία µας. Το ακούµε πολύ αµυδρά. Σε ποια απόσταση περνάει; Στα εκατόν πενήντα µέτρα; Στα πεντακόσια µέτρα; Πόσος καιρός θα µας χρειαστεί για ν’ ανοίξουµε µια στοά τέτοιου µήκους; Το συζητάµε συχνά αυτό το θέµα. ?ιακρίνουµε τη µέρα από τη νύχτα χάρη στον ήχο του µετρό. Όταν δεν το ακούµε για µεγάλο διάστηµα, υποθέτουµε ότι είναι νύχτα ή ότι οι οδηγοί κάνουν απεργία. Ακούµε επίσης το άνοιγµα και το...

Γιατί τιτλοφόρησα αυτό το κείµενο Πριν; Κανονικά θα έπρεπε να το ονοµάσω Μετά. Αλλά συµβαίνουν λίγα πράγµατα εδώ. Πού και πού ακούγεται το µετρό που περνάει: είναι η κυριότερη ψυχαγωγία µας. Το ακούµε πολύ αµυδρά. Σε ποια απόσταση περνάει; Στα εκατόν πενήντα µέτρα; Στα πεντακόσια µέτρα; Πόσος καιρός θα µας χρειαστεί για ν’ ανοίξουµε µια στοά τέτοιου µήκους; Το συζητάµε συχνά αυτό το θέµα. ?ιακρίνουµε τη µέρα από τη νύχτα χάρη στον ήχο του µετρό. Όταν δεν το ακούµε για µεγάλο διάστηµα, υποθέτουµε ότι είναι νύχτα ή ότι οι οδηγοί κάνουν απεργία. Ακούµε επίσης το άνοιγµα και το...

Η ελληνική πεζογραφία συχνά αναφέρεται στο φαγητό, που αποτελεί σημαντικό συστατικό της κουλτούρας μας· ανασύρει μνήμες γεύσης και καταγράφει στιγμιότυπα από γεύματα και γιορτινά τραπεζώματα· περιγράφει πλούσιους αστικούς μπουφέδες και ταπεινά ταβερνάκια σε φτωχογειτονιές· συνδέει τον έρωτα, τον πόλεμο, την ξενιτιά, τη χαρά και τη λύπη με το φαγητό -είτε αυτό είναι η μαγειρίτσα στο αναστάσιμο οικογενειακό τραπέζι είτε το ψωμοτύρι του εργένη. Στην ειδική αυτή έκδοση για την εφημερίδα "Τα Νέα", στο Α' Μέρος, υπάρχουν αποσπάσματα από κείμενα (διηγήματα, μυθιστορήματα, ταξιδ...

" Να σας πω το πρόβλημά μου; Δεν γαμάω αρκετά! Σχεδόν καθόλου! Ονειρεύομαι να κάνω έρωτα μ΄ ένα σωρό γυναίκες: με τη γειτόνισσα του επάνω ορόφου και με τη φίλη της, που είναι και οι δύο παντρεμένες, με τη γυναίκα του αρχισυντάκτη μου, μια μελαχρινή με γαμψή μύτη (έχω την εντύπωση ότι αρέσω περισσότερο στις γυναίκες που έχουν γαμψή μύτη), με τη σερβιτόρα ενός μπαρ, που βρίσκεται κοντά σ΄ έναν παλιό εκδοτικό οίκο, με τη μαρκησία των αγγέλων, με τη Νίκη της Σαμοθράκης, με την εκφωνήτρια του αεροδρομίου του Ορλύ, με τη θαμμένη ζωντανή, με την κυρία Ρενό, με τη δεσποινίδα Χέννιν...

Το "Τάλγκο" είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Βασίλη Αλεξάκη γραμμένο απευθείας στα ελληνικά. Κυκλοφόρησε πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1982. Έναν χρόνο αργότερα, δημοσιεύθηκε και στα γαλλικά, μεταφρασμένο από τον συγγραφέα. Βραβεύθηκε από τη Γαλλική Ακαδημία. Μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο, με τίτλο "Ξαφνικός έρωτας" και πρωταγωνιστές την Μπέτυ Λιβανού και τον Αντώνη Θεοδωρακόπουλο. Έχει ξεπεράσει σε πωλήσεις τα 200.000 αντίτυπα. Έκλεισα πίσω μου την πόρτα του διαμερίσματος, ακούμπησα το πακέτο στο τραπέζι, το κοίταξα κάμποση ώρα. Μετά βάλ...

Αν σου ζητούσα να γράψεις ένα σύντομο κείμενο πάνω σε όποιο θέμα θέλεις, αφήνοντάς σου απεριόριστο χρόνο, μαντεύεις τι θα συνέβαινε: δεν θα έγραφες τίποτε. Αν όμως είχα τη δυνατότητα να σε πιέσω να συνθέσεις μία ιστορία χρησιμοποιώντας αναγκαστικά δέκα λέξεις διαλεγμένες στην τύχη από το λεξικό του Σκαρλάτου Βυζαντίου, έκδοσης του 1851 [...] είμαι βέβαιος ότι κάτι θα μου παρέδιδες. Οι περιορισμοί διευκολύνουν παραδόξως τη γραφή, σε υποχρεώνουν να ξεκινήσεις πριν προλάβεις να σκεφτείς, με αποτέλεσμα να λες πολλές φορές πράγματα που ούτε εσύ δε περίμενες ν’ ακούσεις. Σου αν...

"Το Κεφάλι της Γάτας" είναι ένα είδος ταξικού γουέστερν που διαδραματίζεται στο Παρίσι στη δεκαετία του `70. Φέρνει αντιμέτωπα δύο άτομα, έναν υπάλληλο φαρμακευτικής εταιρείας, γιο ενός χωροφύλακα και μιας καθαρίστριας, και τον γόνο μιας μεγαλοαστικής οικογένειας ο οποίος παρεμπιπτόντως συγγράφει περιπετειώδη λαϊκά αναγνώσματα. Όπως σ' όλα τα έργα του Αλεξάκη, υπάρχει ακόμη εδώ ένα στοιχείο αυτοσαρκασμού της μυθιστορηματικής γραφής. Ενώ λοιπόν ο δεύτερος, ο Ζαν-Λουί, γράφει παραμύθια, ο πρώτος, ο Πολ, αποφασίζει να συνθέσει μια αληθινή ιστορία που θα του επιτρέψει να διοχε...

Ο συγγραφέας ταξιδεύει από το Παρίσι -όπου αντιμετωπίζει τη μοιραία ασθένεια του φίλου και εκδότη του- στην Ελλάδα της κρίσης - όπου γνωρίζεται με ανθρώπους τσακισμένους από την οικονομική ανέχεια. Ανάμεσα στη ζεστασιά των ημερών και τη θλίψη της απουσίας· ανάμεσα στο Παρίσι και την Αθήνα· ανάμεσα στη μητρική γλώσσα και τη γραφή ξεφυτρώνει αναπάντεχα το ερώτημα: Γιατί ξεχνάμε; - Υπάρχει άραγε κάτι που δεν διαγράφεται ποτέ από τη μνήμη μας; σε ρώτησα. Δεν χρειάστηκε να σκεφτείς πολύ. - Η θάλασσα, είπες. Μπορεί κανείς να ξεχάσει τα βουνά, τις κοιλάδες, τα δάση, τα π...