Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Κι όμως... O καιρός περνούσε. Στην απόμερη γειτονιά οι επισκέψεις του γιατρού και του βοηθού του ήταν ανελλιπείς. Η πορεία του τραύματος στο πόδι του κοριτσιού παρά πάνω από ικανοποιητική. Το χαμόγελο είχε πια ανθίσει στο μικρό παιδικό προσωπάκι. Τώρα μπορούσε να παίξει άνετα. Να τρέξει, να χαρεί, να διασκεδάσει με τ' άλλα παιδιά της ηλικίας της που χαίρονταν και κείνα την ανέμελη συντροφούλα της. Ύστερα από επισκέψεις είκοσι πέντε ημερών περίπου, είχε γίνει πια τελείως καλά. Και όλες οι αλλαγές είχαν πραγματοποιηθεί στα σκαλοπάτια. Δεν ζήτησε ο γιατρός να μπει μέσα στο...

"Έλα μαζί μου. Έλα να φύγουμε. Δεν φεύγω χωρίς εσένα. Πάμε να φύγουμε μαζί. Γιατί αργείς να ετοιμαστείς; Εγώ είμαι έτοιμος. Έτοιμος για το μεγάλο ταξίδι. Δεν φεύγω όμως μόνος μου. Είχαμε πει πως θα φύγουμε μαζί. Γιατί εσύ μένεις; Γιατί δεν ετοιμάζεσαι; Εγώ είμαι τόσον καιρό έτοιμος. Δεν μπορώ να περιμένω άλλο. Έλα, σου λέω, έλα. Έχουμε να πούμε πολλά στο δρόμο. Έχουμε να κάνουμε πολλά. Δεν θα φτάσουμε στο τέρμα χωρίς να μιλήσουμε. Χωρίς να σχεδιάσουμε το μέλλον μας. Χωρίς να ονειρευτούμε..." Πάντα υπήρχε μία υποσυνείδητη ανάγκη να εκθέσω τις σκέψεις μου και τα βιώματά μο...

Μια κατάσταση που να μπορούμε να πηγαίνουμε σχολείο μας χωρίς φόβο για δυσάρεστα απρόοπτα στο δρόμο μας, να κοιμόμαστε το βράδυ ήσυχα χωρίς να βάζουμε σκούρα χαρτιά στα παράθυρά μας, να μην ακούμε τα αεροπλάνα να βομβαρδίζουν σκορπίζοντας την καταστροφή και το θάνατο και να μην βλέπουμε σκελετωμένα παιδάκια να ζητιανεύουν στους έρημους δρόμους. Να πάψουμε να βλέπουμε το λιπόσαρκο γεροντάκι να περπατάει με κόπο στη γειτονιά σέρνοντας τ' αδύναμα τρεμάμενα πόδια του, ψιθυρίζοντας πάντα με δικαιολογημένο παράπονο, την ίδια πονεμένη έκφραση: "Πεινάω, καλέ Κυρία μου...".