Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Κατά τη διάρκεια του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου αυτή η Ολλανδέζα οδηγήθηκε στη Γερμανία και πέρασε πολλούς μήνες στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Ravensbruck. Μέσα στους διωγμούς, την πείνα, τη γυμνότητα, έλαμπε με μια χαρά και με μια δύναμη που έπαιρνε από τον Ύψιστο και που την συμμεριζόταν με τις συντρόφισσές της μέσα στη δυστυχία τους. Έσκυβε πάνω στον πόνο τους προσπαθούσε να λύσει τα προβλήματά τους και να διοργανώσει μια υποφερτή κοινή ζωή.

[...] Σήμερα μέσα από τα ποιήματα της, αλλά και όσες σκέψεις της έχει εκφράσει σε πεζό λόγο, βρίσκομαι νοερά σ' εκείνη την εποχή. Γιατί, η Βασιλική Μαρκεσίνη άφησε την πένα της "να βουτήξει" μέσα στην ψυχή της κι ύστερα ν' αποτυπώσει στο χαρτί με απλό, αλλά ταυτόχρονα απόλυτα αντιπροσωπευτικό τρόπο, τους πόθους και τις προσδοκίες, τις επιθυμίες και τα όνειρά της, θα έλεγα τον ίδιο τον εαυτό της, όλα επικεντρωμένα στο Πρόσωπο και το Έργο του Κυρίου Ιησού Χριστού, τον Οποίο από μικρή αγάπησε και μέχρι σήμερα υπηρετεί. [...] (απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου)

"Διαβάζοντας τα κείμενα που έγραψε η Βασιλική Γκίκα - Μαρκεσίνη, ένα μικρό απάνθισμα από τις πλούσιες πνευματικές εμπειρίες της εν Κυρίω, μεταφέρθηκα με τη σκέψη μου και τους κτύπους τής καρδιάς μου στο 1970. Ήταν η χρονιά που ο Κύριος παρουσιάζοντάς μου την ίδια, ένα φωτεινό παράδειγμα μέσα σ' έναν χώρο Δημοσίου γραφείου, ο Χριστός με έλκυσε στον Εαυτόν του... Γυρίζω πίσω στα χρόνια που έζησα χωρίς Χριστό και σ' αυτά που έζησα με τον Χριστό, μετά το 1970. Τα πρώτα ήταν γεμάτα απελπισία, απογοήτευση, απαισιοδοξία, χωρίς ελπίδα, χωρίς φως. Προσπαθούσα να βρω κάποια ικανοποί...

"... ομολόγησαν ότι είναι ξένοι και παρεπίδημοι επάνω στη γη. Δεδομένου ότι, αυτοί που λένε αυτού του είδους τα πράγματα, δείχνουν ότι ζητούν πατρίδα. Και αν θυμόνταν εκείνη από την οποία βγήκαν, θα έβρισκαν καιρό να επιστρέφουν. Τώρα, όμως, επιθυμούν μια καλύτερη, δηλαδή, επουράνια· γι' αυτό, ο Θεός δεν ντρέπεται γι' αυτούς, να λέγεται Θεός τους, επειδή, ετοίμασε γι' αυτούς πόλη".

Έζησα στην Κατοχή. Έξω απ' την Αθήνα, είκοσι πέντε χιλιόμετρα, στο Κορωπί. Έχω μπροστά μου την εικόνα εκείνων που έφταναν στο Κορωπί από την Αθήνα με τα πόδια, με την ελπίδα να βρουν κάτι να βάλουν στο στόμα τους. Συχνά η μητέρα μου άκουγε τα βογγητά τους, καθώς το σπίτι μας ήταν στο δημόσιο δρόμο κι αυτοί πεσμένοι κάτω απ' τα παράθυρά μας, κι έτρεχε να τους βάλει κάτι στο στόμα. Οι περισσότεροι όμως πέθαιναν εκεί. Πώς μπορούμε να κρατάμε το σιτάρι κρυμμένο, όταν ο κόσμος λιμοκτονεί; Αν η καρδιά μας είναι έτοιμη να ανταποκριθεί, θα τους φέρει ο Κύριος κάτω απ' τα παράθυρά...

Μερικές εικόνες από τον Λόγο του Θεού έρχονται στο νου μου: - Μια υπηρετριούλα αιχμάλωτη μιλάει για τον προφήτη της πατρίδας της, πηγαίνει σ' αυτόν και θεραπεύεται ("Β΄ Βασιλέων", κεφάλαιο 5). - Ένα παιδάκι φέρνει στα πόδια του Κυρίου τα πέντε κρίθινα ψωμιά και τα δύο ψάρια που είχε και ο Κύριος τα ευλογεί και χορταίνουν χιλιάδες (Ιωάννης 6/9). - Τέσσερις άνθρωποι φέρνουν έναν παράλυτο στα πόδια του Χριστού. Ο Κύριος του συγχωρεί τις αμαρτίες του και τον θεραπεύει (Μάρκος 2/3 - 12). Έζησα και εγώ τελείως απλά δίπλα στη Μ... μέσα σ' ένα ανήλιαγο δημόσιο γραφείο με ουρέ...