Μπαϊρακτάρη Μαίρη
H Mαίρη Γ. Μπαϊρακτάρη είναι αριστούχος Διδάκτωρ του Τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, υπότροφος του ΙΚΥ, με ειδίκευση στο Γαλλικό Θέατρο (υπό την οπτική της Σημειολογίας του Θεάτρου) και τη Μεταφρασεολογία. Έχει διδάξει δραματολογία, θεωρία και ορολογία θεάτρου σε προπτυχιακά μαθήματα του Τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών ως εντεταλμένος Λέκτορας (Π.Δ. 407/80) για δύο χρόνια και έχει συμμετάσχει με σειρά διαλέξεων στο μεταπτυχιακό μάθημα του Τομέα Λογοτεχνίας του ιδίου Τμήματος με τίτλο "Θεωρία του Θεατρικού Λόγου". Από το 2018 είναι διδάσκουσα λογοτεχνικής μετάφρασης στο Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η επιστημονική έρευνά της επικεντρώνεται στον θεατρικό λόγο και τη σκηνική του παρουσίαση, καθώς επίσης στη θεωρία και την πρακτική της θεατρικής μετάφρασης με στόχο τη λειτουργικότητα του μεταφράσματος επί σκηνής. Από το 2017, εκπονεί μεταδιδακτορική έρευνα στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Ε.Κ.Π.Α. (με επιβλέπουσα την Αναπληρώτρια Καθηγήτρια κ. Αικατερίνη Διαμαντάκου). Όσον αφορά το δημοσιευμένο ερευνητικό έργο της, η διδακτορική διατριβή της με τίτλο "Οι μεταφράσεις του Μαριβώ από τον Ανδρέα Στάικο και οι παραστάσεις τους στην Ελλάδα" (με επιβλέπουσα την Καθηγήτρια κ. Μαρίκα Θωμαδάκη) εκδόθηκε με υποτροφία του Σαριπολείου Ιδρύματος (2016). Η μονογραφία της με τίτλο "Κερματισμός και ανασύσταση του προσώπου στη Nύχτα της Βαλόνης του Ερίκ-Εμμανουέλ Σμιτ" (εκδ. Συμμετρία, 2010) έλαβε το Καυτατζόγλειο Βραβείο 2012 του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ το 2016 εκδόθηκε η παραστασιολογική έρευνά της με τίτλο "La dramaturgie de Maurice Maeterlinck en Grece. Focus sur les 15 premieres annees du 21eme siecle" (εκδ. Γράμμα). Επίσης, είναι μέλος του Ελληνικού Kέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (από το 2010) και ερευνήτρια του Κέντρου Σημειολογίας του Θεάτρου (από το 2000), ενώ συνεργάστηκε επί σειρά ετών με το Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης Λογοτεχνίας και Επιστημών του Ανθρώπου και με το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Στον τομέα της μετάφρασης, έχει ολοκληρώσει πρακτική άσκηση (stage) στο Μεταφραστικό Τμήμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στις Βρυξέλλες και διετή φοίτηση λογοτεχνικής μετάφρασης (με ειδίκευση στη θεατρική) στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης Λογοτεχνίας και Επιστημών του Ανθρώπου με δασκάλους τον Τίτο Πατρίκιο, τον Ανδρέα Στάικο, τον Στρατή Πασχάλη, τον Βαγγέλη Μπιτσώρη και άλλους σημαντικούς μεταφραστές από τη γαλλική προς την ελληνική γλώσσα. Επιπλέον, έχει παρακολουθήσει σεμινάριο δημιουργικής θεατρικής γραφής με τον Ανδρέα Στάικο. Τέλος, συμμετέχει σε διεθνή συνέδρια με διαλέξεις για το θέατρο και τη λογοτεχνική μετάφραση, δημοσιεύει σχετικά άρθρα σε επιστημονικά έντυπα και έχει μεταφράσει έργα των Bernard-Marie Koltes και Joel Jouanneau τα οποία παρουσιάστηκαν στο πλαίσιο θεατρικών αναλογίων, ενώ παράλληλα έχουν εκδοθεί μεταφράσεις της από τα γαλλικά (όπως J.-K. Huysmans, Ο κύριος Μπουγκράν συνταξιοδοτείται, Marivaux, "Ο έρως εξευγενίζει τον Αρλεκίνο", Christian Petr, "Κλέφτες ζωής", "Τραγικό και τραγωδία στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης" [συμμετοχή στη μετάφραση συλλογικού έργου]).
Βάδην
Petr Christian
Εκδόσεις Γράμμα (2018)
Άνοιξη του 2000. Ένας άνθρωπος φτάνει στην Αβινιόν, εγκαθίσταται στην πλατεία Κορ-Σαιν. Είναι γύρω στα σαράντα. Μόνη αποσκευή ένας υπνόσακος. Επί έξι χρόνια θα ζει σε αυτήν την πλατεία, να παλεύει με τους κάδους σκουπιδιών, να κουρνιάζει στους πυλώνες των κτιρίων, να ξεκουράζεται ακουμπώντας στις βουβές προσόψεις. Δεν θα πει ποτέ λέξη. [...] (από το εισαγωγικό σημείωμα του συγγραφέα)
Οι μεταφράσεις του Μαριβώ από τον Ανδρέα Στάικο και οι παραστάσεις τους στην Ελλάδα
Μπαϊρακτάρη Μαίρη
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Φιλοσοφική Σχολή (2016)
Ο κύριος Μπουγκράν συνταξιοδοτείται
Huysmans Joris - Karl
Εκδόσεις Γράμμα (2015)
Άλλοτε απαισιόδοξος και άλλοτε σαρκαστικός, ο Huysmans αξιοποιεί στον ύψιστο βαθμό τον πλούτο της γαλλικής γλώσσας: εκτεταμένο λεξιλόγιο, υψηλή αισιθητική μεταφορικών περιγραφών με ακρίβεια και λεπτομέρεια, αλά και εις βάθος αναφορές σε ποικίλα γνωστικά αντικείμενα όπως η ζωγραφική, η αρχιτεκτονική ή τα θρησκευτικά σύμβολα. Το διήγημα "Ο κύριος Μπουγκράν συνταξιοδοτείται" γράφτηκε το 1888 και δημοσιεύτηκε μετά το θάνατο του συγγραφέα, το 1964.
Γραφή και δημιουργία
Συλλογικό έργο
Αιγόκερως (2014)
"Ο Κουρέας του Beaumarchais, από τη Σεβίλλη στην Πάτρα" Ουρανία Πολυκανδριώτη Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών: Όταν, στα 1875, ο Πατρινός Χρήστος Πράτζικας δημοσίευσε τον "Κουρέα των Πατρών", δηλαδή τη μετάφραση-παράφραση του "Κουρέα της Σεβίλλης" (1775) του γάλλου θεατρικού συγγραφέα Pierre-Augustin Caron de Beaumarchais, κατά πάσα πιθανότητα δεν υπήρχε άλλη προγενέστερη μετάφραση του έργου στα ελληνικά παρά μόνο μία, η οποία όμως είχε γίνει από τα Ιταλικά, από τον Ελευθέριο Δ. Ραφόπουλο και είχε δημοσιευθεί στην Κωνσταντινούπολη το 1870 και το 1871. Η μετάφραση αυτή είχε βασιστεί...
Κλέφτες ζωής
Petr Christian
Εκδόσεις Γράμμα (2012)
Ο Christian Petr δημοσιεύει τον θεατρικό μονόλογο "Voleurs de vie" ("Κλέφτες ζωής") το 2000, με αφορμή τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Η φωνή τού αφηγητή καταγγέλλει την υποκρισία των ιθυνόντων, αλλά και αυτών που σιωπούν, γνωρίζουν την αλήθεια και αρνούνται την αποκάλυψή της, αρνούνται την πολιτική, κοινωνική ή ηθική ευθύνη και θέλουν να απομακρύνουν κάθε στοιχείο που οδηγεί τη μνήμη στα αποτρόπαια περιστατικά του πολέμου.
Ο έρως εξευγενίζει τον Αρλεκίνο
Marivaux Pierre Carlet de Chamblain de 1688-1763
Εκδόσεις Γράμμα (2011)
Το θεατρικό έργο του Μαριβώ "Ο έρως εξευγενίζει τον Αρλεκίνο" έχει χαρακτηρισθεί ως "όνειρο θερινής νυκτός" της γαλλικής δραματουργίας. Τα σκηνικά παίγνια, η εναλλαγή της απόκρυψης και της αποκάλυψης των αισθημάτων, ο γλωσσικός πλούτος, οι υπαινιγμοί και οι αμφισημίες ενός πρώιμου "μαριβωντάζ" μεταφέρουν με δεξιοτεχνία τον θεατή στη μαγεία του παραμυθιού και διανθίζουν την θεατρική γραφή με στοιχεία εμπνευσμένα από την τεχνική της commedia dell'arte.
Τραγικό και τραγωδία στην εποχή της παγκοσμιοποίησης
Συλλογικό έργο
Διάδραση (2011)
Η "Ποιητική" του Αριστοτέλη αποτελεί τη χρονολογικά πρώτη προσπάθεια θεωρητικής προσέγγισης και ερμηνείας του τραγικού φαινομένου. Σύμφωνα με τον περιώνυμο ορισμό, η τραγωδία αποτελεί "μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας", με απώτερο στόχο την "κάθαρση" του θεατή. Ποια είναι όμως η αντιστοιχία των χαρακτηρισμών αυτών, που δημιουργήθηκαν μέσα σε συγκεκριμένα κοινωνικά και ιστορικά δεδομένα και ανταποκρίνονταν σε αισθητικά κριτήρια που επικρατούσαν στην Αθήνα του 4ου π. Χ. αι., με τη σημερινή πραγματικότητα; Ποια η σημασία του τραγικού και ποια η λειτουργία της τραγωδίας...