Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μπορίς Λαβρενιόφ (1891-1959). (Το πραγματικό του επίθετο ήταν Σεργκέγιεφ). Πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Χερσόνα. Ο πατέρας του ήταν καθηγητής Γλωσσολογίας. Όταν ήταν στο γυμνάσιο, το έσκασε από το σπίτι του κι έπιασε δουλειά μούτσος σ' ένα καράβι, απ' όπου τον συνέλαβαν Ιταλοί καραμπινιέροι δύο μήνες αργότερα και τον έστειλαν στο σπίτι του. Με το ψευδώνυμο Μπορίς Λαβρενιόφ παρουσιάζεται στα γράμματα το 1912, ενώ ήταν ακόμα φοιτητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Μόσχας. Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν αξιωματικός του τσαρικού στρατού. Ακολουθεί τους επαναστάτες και μεταπηδά στον Κόκκινο Στρατό, όπου υπηρετεί ως διοικητής τεθωρακισμένων. Πολέμησε στο Τουρκεστάν κι από το 1923 εγκαθίσταται στο Πετρογκράντ. Το 1924 δημοσιεύτηκαν τρεις νουβέλες του: "Ο άνεμος", "Το χρώμα των άστρων" και "Ο τεσσαρακοστός πρώτος", που τον κάνουν αμέσως γνωστό. Για το φινάλε του "Τεσσαρακοστού πρώτου" του κόλλησαν το παρατσούκλι "συνοδοιπόρος" (άξιζε να κλαίει κανείς για έναν λευκό αξιωματικό;), υπενθυμίζοντάς του τη μη προλεταριακή καταγωγή του και την έλλειψη ταξικής συνείδησης. Αντλεί τα θέματά του κυρίως από τον Εμφύλιο που ξέσπασε στη νεαρή Σοβιετική Δημοκρατία αμέσως μετά την Επανάσταση. Όπως και στον "Τεσσαρακοστό πρώτο", έτσι και στον "Κόμη Φουσκαλίδη", ο συγγραφέας μας δείχνει πως η συμφιλίωση μεταξύ των τάξεων είναι αδύνατη. Και στα δύο διηγήματα ο έρωτας δύο απλών ανθρώπων του λαού, δύο επαναστατών, για δύο αριστοκράτες έχει τραγική κατάληξη. Ο Εμφύλιος κι η ταξική πάλη δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για συμφιλίωση και συνύπαρξη. Συγχρόνως, όμως, μέσα απ' τον έρωτά τους διαφαίνεται ο κρυφός πόθος αυτών των ανθρώπων -της Μαριούτκας, της ηρωίδας της νουβέλας "Ο τεσσαρακοστός πρώτος", και του μάγειρα Φουσκαλίδη- να ζήσουν κι αυτοί και τα παιδιά τους μια ζωή γεμάτη ομορφιά και ευγενικά αισθήματα. Ο Λαβρενιόφ, μαζί με τον Τρενιόφ και τον Βσιέβολοντ Τβανόφ, δημιουργούν έναν καινούργιο τύπο δράματος -το ηρωικό-επαναστατικό δράμα. Το θεατρικό του έργο "Η καταστροφή" (1928) παιζόταν συνεχώς στα θέατρα για τριάντα ολόκληρα χρόνια.