Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι "αγκαθωτές ιστορίες" µας δεν είναι τίποτ' άλλο από µια παραµορφωτική προσέγγιση σκηνών της καθηµερινότητας, που λίγο πολύ όλοι µας έχουµε ζήσει είτε ως µάρτυρες είτε ως πρωταγωνιστές. Με µια καλή δόση χιούµορ, λίγο σαρκασµό και µια... ιδέα κυνικότητας, οι "γκροτέσκο" ιστορίες µας έχουν στόχο το γέλιο. Για να δούµε λοιπόν...

Μια ανατρεπτική, εναλλακτική θεώρηση τριών γνωστών µύθων του Αισώπου. Οι αξίες της συντροφικότητας, της συνεργασίας και της αλληλεγγύης, περισσότερο επίκαιρες από ποτέ, έρχονται να ακονιστούν και να αναδειχθούν, µέσα από την ανατροπή του νοηµατικού ιστού των τριών µύθων του Αισώπου 'Ο Τζίτζικας και τα Μυρµήγκια', 'Η Αλεπού και η Καρακάξα', 'Η Αλεπού κι ο Πελαργός'.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήρθε στον κόσµο ένα πανέµορφο κορίτσι, που η µητέρα του το ονόµασε Ηλιογέννητη. Το κορίτσι µεγάλωσε κι άρχισε να βοηθά τη µητέρα του στις καθηµερινές δουλειές. Την πρώτη µέρα του Μάρτη η Ηλιογέννητη πήγε στο δάσος να µαζέψει φρούτα και καρπούς. Αφού τελείωσε κι ετοιµαζόταν να φύγει, ξαφνικά, µια βροντερή κι απόκοσµη φωνή την καθήλωσε στη θέση της και µια θερµή πνοή τής φλόγισε το πρόσωπο: "Ηλιογέννητη, εγώ είµαι, ο Ήλιος. Να πεις στη µάνα σου πως ξέχασε την υπόσχεσή της. Αν βροντήξω και αν λάµψω, την καρδούλα της θα κάψω". Το κορίτσι περίµ...

Σ’ ένα μακρινό χωριουδάκι πέρα απ’ τα βουνά, ζούσε μια μάνα με τις τρεις κόρες της. Κάθε βράδυ, όταν τελείωναν τις δουλειές τους, μαζεύονταν κοντά στη φωτιά του τζακιού κι έγνεθαν μαλλί. Η μικρότερη κόρη, η Μάρω, καθόταν σχεδόν μέσα στο τζάκι, επειδή ήταν μικροκαμωμένη και κρύωνε πολύ. Γι’ αυτό οι αδερφές της της είχαν κολλήσει το παρατσούκλι «Σταχτομάρω». Οι δυσκολίες της ζωής είχαν κάνει τις δυο μεγαλύτερες κόρες άγριες στη συμπεριφορά, απότομες και βίαιες. Μιλούσαν άσχημα στη μάνα τους και δε χώνευαν καθόλου τη μικρή τους αδερφή, τόσο εξαιτίας του πρόσχαρου και ήρεμου...

Ένα πέπλο ομίχλης, αφού κατάπιε λαίμαργα το φεγγαρόφωτο, περιέβαλε το σπίτι και μια φωνή στριγκή και υποχθόνια έκανε τη Χιλιάκριβη να λουφάξει έντρομη στο υπόγειο, αγκαλιάζοντας το μαντίλι της και ελπίζοντας το κακό να περάσει γρήγορα. Μια ψηλόλιγνη μαυροντυμένη γερόντισσα, με πρόσωπο μοχθηρό κι απόκοσμο, με νύχια αιχμηρά και δόντια που εξείχαν άγαρμπα απ' το κοκαλιάρικο στόμα της, φάνηκε να αιωρείται πάνω απ' τη στέγη. Η Λάμια στροβιλίστηκε σαν άνεμος γύρω απ' το σπίτι και το τάραξε συθέμελα.

Ο παππούς, σφίγγοντας τη ροζιασµένη µαγκούρα του, συνέχισε να διηγείται στο διψασµένο παιδί την ιστορία του γίγαντα: Ο Βρόντης που λες γιόκα µου, σαν δει απ' τη βίγλα του πως τα χωράφια ξεράθηκαν και τα ποτάµια άρχισαν να στερεύουν, µπαίνει φουριόζος στη σπηλιάπου έχει για αποθήκη και ξεκινάει να βγάζει τα βαρέλια του έξω ένα-ένα. Επειδή όµως είναι βαριά και µεγάλα, τα κυλάει πάνω στα σύννεφα κι έτσι ακούµε εµείς τούτες τις φοβερές βροντές και τα µπουµπουνητά. Αν είναι νύχτα, για να βλέπει το δρόµο του, αρπάζει µια χούφτα αστέρια µε τη χερούκλα του και τα κρεµάει στα γέν...

Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα χωριό που καταλήστευε ένας άγριος και απάνθρωπος Δράκος ζούσε και μια παρέα από δεκατρία παιδιά, πολύ ζωηρή και ατίθαση. Το δέκατο τρίτο μέλος της παρέας, ο Δεκατρής, κούτσαινε από το ένα πόδι, όμως ήτανε πάρα πολύ έξυπνος, πράγμα που εξισορροπούσε τα φυσικά του ελαττώματα. Αυτή του την εξυπνάδα δεν μπόρεσαν ποτέ να του τη συγχωρέσουν τα άλλα μέλη της παρέας, γι' αυτό κατά καιρούς έψαχναν δικαιολογίες ώστε να τον διώξουν από κοντά τους, είτε αναθέτοντάς του τις βαρύτερες δουλειές είτε δημιουργώντας του εμπόδια για να τον κάνουν να φύγει από μό...

Ο Θησέας διέσχιζε τον χρόνο και τον χώρο µε ικανότητα µοναδική. Πολλοί ήταν αυτοί που τον είδαν δίπλα στον Μιλτιάδη να κατατροπώνει τους Πέρσες στον Μαραθώνα. Κάποιοι άλλοι τον είδαν µεταξύ των θεών του Ολύµπου κι άλλοι πάλι µαρτυρούν πως ο σπουδαίος τούτος ήρωας ήταν πάντοτε παρών όταν οι Έλληνες τον είχαν ανάγκη. Έκανε κι άλλα, πολλά κατορθώµατα σε χώρες που κανείς δεν είχε ξαναδεί, πέρα από τα όρια του κόσµου των ανθρώπων. Έτσι πέρασε στην αιωνιότητα ως αθάνατος.

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα µέρος µακρινό, ζούσε ένας φτωχός µα πολύ όµορφος και προκοµµένος νέος. Ο πατέρας του, σαν πέθανε, του άφησε ένα µικρό κοµµάτι γης µέσα στο οποίο ήταν φυτρωµένα όλα κι όλα πέντε µισόξερα και καχεκτικά κλήµατα. Γι’ αυτό κι οι συγχωριανοί του τον φώναζαν "Πεντεκληµά". Ο Πεντεκληµάς, αναλαµβάνοντας ο ίδιος το κουµάντο του σπιτιού, κατάλαβε πως έπρεπε να πάρει την τύχη του στα χέρια του και ν’ αλλάξει την άγονη εικόνα του χωραφιού του. Έτσι, δεν έχασε καιρό. Άρπαξε το τσαπί του κι άρχισε να σκάβει τα κλήµατα...

"Τα Χριστούγεννα, Κωνσταντή μου, όσο φτωχικά κι αν είναι, παραμένουν η λαμπρότερη γιορτή του χρόνου. Η φύση το ξέρει πως θα ’ρθει ο Χριστός και ξεθαρρεύει", έλεγε η γιαγιά στον εγγονό της. Ήξερε καλά πως ο άνθρωπος δε θέλει πολλά για να είναι ευτυχισμένος και η μεγάλη πείρα της και τα βάσανα της ζωής την είχαν μάθει να κάνει το λίγο πολύ και να μεταμορφώνει μια στιγμή συνηθισμένη σε προσμονή γλυκιά.

Το ποτάµι της ζωής κουβαλάει στη ροή του µαζί µε τα καθηµερινά γεγονότα και πολύτιµα ψήγµατα µαγείας, που κάνουν τις ζωές των ανθρώπων πιο λαµπερές, πιο ενδιαφέρουσες και ελκυστικές στο διάβα των αιώνων. Και η γοητεία της αγνής πίστης απέδειξε για ακόµα µια φορά πως µπορεί να πιαστεί και να προκόψει ακόµα κι ανάµεσα σε δυο ολότελα διαφορετικούς κόσµους: αυτόν των ανθρώπων κι εκείνον των ξωτικών.

Όταν άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο, αποφάσισα να εξερευνήσω την πάνω πλατεία του χωριού με τα θεόρατα πλατάνια. Τότε ήρθα αντιμέτωπος με τη μυστηριώδη στοά, που άλλος την έλεγε καϊνάκ κι άλλος "η τρύπα με τα φαντάσματα και τις λάμιες". Σαν παιδιά παίζαμε κάτω από το μεγάλο πλατάνι, αλλά κανείς μας δεν τολμούσε να πλησιάσει ένα μέρος που το συνόδευαν ιστορίες πάθους κι αμαρτίας, ιστορίες άλλοτε μπερδεμένες κι άλλοτε μισές. Λες και οι άνθρωποι φοβούνταν να τις φανερώσουν. Όταν άρχισα να αποτυπώνω στο χαρτί τις πρώτες σκέψεις μου, η στοά ήρθε μπροστά μου σαν παραμυθένια ν...

"Μα τι χαριτωμένα πλάσματα είναι τούτα!", αναφώνησε ο Ερμής που πετούσε χαμηλά". "Μα τι χαριτωμένα ζώα είναι τούτα", ακούστηκε σαν ηχώ από δίπλα του ο παγλάρος, σκορπίζοντας τα γέλια στην παρέα θεών και ζώων. "Έχουν όντως μεγάλες ικανότητες, μπράβο σου Επιμηθέα", συμπλήρωσε ικανοποιημένος ο Δίας με τους άλλους θεούς να συμφωνούν απόλυτα πλησιάζοντας και τα άλλα τα Φανταζώα για να τα δουν από κοντά. "Μπορεί να είναι διαφορετικά απ' τα ζώα που βγήκαν πρώτα απ' το εργαστήρι αλλά είναι εξίσου σημαντικά με αυτά", πρόσθεσε σεμνά η Εστία κάνοντας και τους υπόλοιπους να συμφωνήσουν...