Μπούρας Παναγιώτης
Ο Παναγιώτης Μπούρας εννήθηκε στην Πρέβεζα το 1946, όπου και τέλειωσε τις εγκύκλιες σπουδές (1964). Την ίδια χρονιά πέτυχε με υποτροφία στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας απ' όπου πήρε το πτυχίο της ιστορίας και της αρχαιολογίας (1969). Αμέσως μετά παρακολουθεί μαθήματα νομικής και μουσικής που εγκαταλείπει, όμως, σύντομα θεωρώντας ως "μοναδική επιστήμη τη φιλοσοφία, και καμιά τέχνη" (Αρχίζει το σχεδίασμα της Μη αναγκαιότητας της Τέχνης). Για μια δεκαετία (1982 -1992) εγκαταλείπει και τη φιλοσοφία χάρη της "ωφελιμότερης" παιδαγωγικής ψυχολογίας (μεταπτυχιακά), για να οδηγηθεί όμως τελικά στην αμφισβήτηση του σχολείου ("Το σχολείο που χάνεται"), και να επανέλθει στη φιλοσοφία για την ολοκλήρωση μόνο του προσχεδιασμένου αισθητικού του έργου. Την ίδια "πρακτική" εποχή συμμετέχει στην επιτροπή μεταγλώττισης της Ιστορίας του ελληνικού έθνους του Κ. Παπαρρηγόπουλου που εξέδωσε η εκδοτική εταιρεία Κάκτος. Ξεκίνησε να εργαστεί ως κλασικός φιλόλογος σε φροντιστήρια ανωτάτης εκπαίδευσης (1972-1976), αλλά τελικά ως εκπαιδευτικός υπηρέτησε όλους τους χώρους της μέσης παιδείας. Η φροντιστηριακή του εργασία απέφερε ανάλογα γλωσσολογικά κείμενα (Άρθρα του για την παιδεία βρίσκονται διάσπαρτα στον τύπο). Το 1987 απορρίπτει πρόταση να διδάξει με ανάθεση για κάποιο διάστημα την έδρα της παιδαγωγικής ψυχολογίας σε νεοσύστατο πανεπιστημιακό τμήμα, ενώ απ' το 1991 άρχισε να διδάσκει θεωρία δράματος σε ανώτερες θεατρικές σχολές με την προσωπική του μεθοδολογία, εργασία που όμως δεν ευδοκίμησε (αποκύημα της Μη αναγκαιότητας της Τέχνης). Συμμετέχοντας στους συνδικαλιστικούς αγώνες του κλάδου του και από τα ιδρυτικά μέλη των κ.ο. του πα.σο.κ. εκλέχτηκε μέχρι τομεάρχης των εκπαιδευτικών (1977) αλλά δεν αποδέχτηκε την εκλογή αυτή. Με την άνοδο του πα.σο.κ στην εξουσία υπήρξε σύμβουλος της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου παιδείας μέχρι το 1987, απ' όπου παραιτήθηκε, μη συμφοννώντας με την κυβερνητική πολιτική, παραιτούμενος λίγο αργότερα και από το κόμμα. Στην πολιτική κρίση του 1988, αφού αρχικά ενεργοποιήθηκε στην κατεύθυνση της απόσχισης του "καθαρού" πα.σο.κ, στη συνέχεια τάχθηκε κατά του παλαιού του κόμματος, εκδίδοντας και το "Σοσιαλιστικό όραμα που έγινε εφιάλτης" (1989). Στη φοιτητική περίοδο, η συνεργασία του με την αριστερή κουλτούρα (κύρια, διακριθέντα ποιήματα σε φοιτητικούς διαγωνισμούς) του προξένησε ανάλογα προβλήματα στη διάρκεια της δικτατορίας του 1967-1974. Εξέδωσε όμως μόνο το ποιητικό "Λοιμική" (α' εκδ. Κέδρος 1973, β' εκδ. Δωδώνη 1992) που η κριτική το υποδέχτηκε θετικά. Εξέδωσε τα εξής έργα με πρωτότυπα θέματα: τη "Μη αναγκαιότητα της Τέχνης", α΄ τομ. (α' - β' εκδ. Κέδρος 1982, γ' εκδ. Δωδώνη 1992), που το ζητούμενο του προκάλεσε θετικές και αρνητικές αντιδράσεις, και απ' το 1989, άρχισε να παρουσιάζει μια σειρά έργων (αρχικά εκτός εμπορίου), που τον οδήγησαν βαθμιαία στη "μη αναγκαιότητα της τέχνης", και προς τούτο κυμαίνονται μεταξύ λογοτεχνίας και μη λογοτεχνίας: "Θίασος εναντίον θεάτρου", "Είμαι ένα βιβλίο που δε γράφτηκα", "Ποιήματα με. αριθμούς" (εκδ. Δωδώνη 1991), τα "Σκατά ή για τους σεμνότυφους τα Απόβλητα" (εκδ. Ελεύθερος Τύπος 1994).
