Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια εκτός σύγχρονου πολιτισμού πολιτεία "η πάναγνη Λαμπαδία", βρίσκεται χρόνια τώρα κρυμμένη πίσω από αδιάβατα βουνά, ξεκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Μακριά από ξενόφερτες δήθεν θεόπνευστες θρησκείες, έμεινε το "αμόλυντο λίκνο του ελληνισμού". Λαμπαδιάρης ήταν το όνομα του ποταμού που χώριζε την ανόθευτη αυτή πολιτεία σε δύο διαφορετικές, εντελώς ανόμοιες περιοχές σε χώματα και ανθρώπους. Από δω άρχοντες ο Πολυχρόνης κι η Σμυρνιά Αγγελίνα, από κει ο Αγριοφραγκιάς κι η πολύπαθη Νιόβη. Από δω η ευδαίμων πολιτεία, που η ορχήστρα των θεών παιανίζει μελωδικά το τραγούδι...

"... Μια αφέγγαρη βραδιά μ’ αστροφεγγιά, την ώρα που οι Πανασσιώτες ταξίδευαν στων ονείρων τις προδοτικές ψευδαισθήσεις, ο Αυγερινός αποφάσισε πως έφθασε η ώρα. Κάτω απ’ τον έναστρο Κρητικό ουρανό με τον φως του άστρου του Αυγερινού να δεσπόζει στο ουράνιο στερέωμα, άνοιξε το δώρο της γιαγιάς. Κράτησε το κιτρινισμένο χαρτί με θεία ευλάβεια λες και η παραμικρή άστοχη κίνηση θα έκανε σκόνη και θρύψαλα το μυστικό της ζωής του. Με χέρια που έτρεμαν και με την καρδιά να καλπάζει στο στήθος σαν άγριο άλογο, ξεδίπλωσε το τσαλακωμένο σημείωμα. Με τα γράμματα να έχουν στήσει τρελό χ...

"Ποιος καταράστηκε τη χώρα των ανθρώπινων θεών και φθάσανε οι συμφορές ασκέρια! Την τύχη της Ελλάδος ποιος ανθέλληνας θεός παρέδωσε σε ξένων κριτών χέρια"! Κι όμως υπήρξαν σημάδια μα τ’ αγνοήσαμε. Τις κατά καιρούς σκόρπιες κουβέντες τις ονομάσαμε Κασσάνδρες και κωφεύσαμε. Η νέα τάξη πραγμάτων μάς βρήκε απροετοίμαστους και απρόθυμους να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα. Υψώσαμε τις γροθιές μας, φωνάξαμε, πυρπολήσαμε, σπάσαμε, κάψαμε αθώους και ήσυχοι ότι κάναμε το καθήκον μας αποχωρήσαμε νικημένοι νικητές. Οι τεχνικές της μαζικής υποταγής που χρόνια τώρα εφαρμόζοντα...

...Η Ερατώ δασκάλα ενός Δημοτικού σχολείου κι ο Αλκίνοος ένας μικρός τρόφιμος του ορφανοτροφείου. Ήταν νεοδιόριστη θυμάται κι αναρριγεί, αναβιώνοντας την στιγμή που δυο φοβισμένα γαλανά ματάκια έψαχναν απεγνωσμένα από κάπου να πιαστούν. Την υπνώτισε αυτό το βλέμμα, κάτι της θύμιζε λατρεμένο, κάτι που γέμιζε την ψυχή της χαρά κι απόγνωση. Δεν του έδωσε σημασία στην αρχή. Ένα πρωτάκι ήταν που το συμπάθησε λίγο περισσότερο από τ’ άλλα. Έφτασε να γίνει το "βασανάκι" της, όχι κι άδικα αφού κάτι ασυνήθιστα δυνατό την τραβάει κοντά του. Στο κοίταγμά του εικόνες ξεπετιούν...