Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η συζήτηση γύρω από τις λιγότερο διαδεδομένες ή μειονοτικές γλώσσες στη χώρα μας άρχισε να διεξάγεται δειλά τα τελευταία χρόνια. Για λόγους ιστορικούς, ή καλύτερα ιστορικά εξηγήσιμους, η κυρίαρχη ιδεολογία αντιμετωπίζει την ύπαρξη αυτών των γλωσσών με καχυποψία. Η ίδια προωθεί έτσι, με έναν παράδοξο τρόπο, την αυτοϋπονόμευσή της. Ευθυγραμμιζόμενη με αυτούς που θεωρεί εθνικούς της αντιπάλους (γειτονικούς εθνικισμούς και μειονοτικούς αλυτρωτισμούς), ταυτίζει την ύπαρξη γλωσσών με την ύπαρξη αντίστοιχων μειονοτήτων.

[...]Το λεύκωμα τούτο είναι ο καρπός μιας ζωής περιπετειώδους και δύσκολης, είναι το μεράκι και το πείσμα της. Αυτό το "όνειρο" είδε μέσα στην σκληρότητα, τη στέρηση, την προκατάληψη και τις διώξεις ο Βασίλης Μανικάκης: να καταγράψει και να διασώσει για μας γεγονότα, πρόσωπα, στιγμιότυπα, την ατμόσφαιρα εποχών που διάβηκαν. Η ιστοριογραφία της καθημερινής ζωής ήταν το έργο του. Και το διακόνησε με τη μεγαλύτερη φιλοδοξία και ταυτόχρονα με την πιο συγκλονιστική απλότητα. [...] Σταύρος Μπένος Υπουργός Αιγαίου

Πάνω στα ερείπια των αυτοκρατοριών αναδείχτηκαν έθνη. Είναι μια εκδίκηση του έθνους για τις μορφές καταπίεσης που έτειναν στην καθυπόταξή του και για τις αυταπάτες που προανάγγελναν την εξαφάνισή του. Κατ' αρχήν, αυτή η εκδίκηση είναι καθ' όλα νόμιμη. Όμως διαπιστώνουμε ότι η εθνική χειραφέτηση συνοδεύτηκε από έναν εθνικισμό που αγγίζει τα όρια του παροξυσμού και καθιστά ενίοτε τη συγκατοίκηση με τους γείτονες πολύ δυσκολότερη από ό,τι στην εποχή των αυτοκρατοριών. Αυτό το εθνικιστικό αίσθημα μπορεί τότε κάλλιστα να απεμπολήσει την προοδευτική διάσταση της χειραφέτησης που...