Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Κι ο Έρωτας; Βυθισμένος στην μετάνοια... Με τους ευρύχωρους Δανειστές των τρυφερών και ανεπανάληπτων στιγμών του... Ντυμένος στα μαύρα... Με τις φτερούγες του πια κομμένες... Τα βέλη του σκορπισμένα στον άνεμο... Και την εύθραυστη - γεμάτη γοητεία - φωνή του να παρηγορεί τους αγγέλους... Καθώς αφήνει την τελευταία πνοή πάνω στα σκαλοπάτια των Ποιητών που θρηνούν τον χαμό του...

Κάποτε, κάποιος... εγώ... μιλούσα... ένα είδος κηρύγματος... στον εαυτό μου... ενάντια στον Θεό... απ' τα μάτια μου φλόγες... Ένας ζεστός πυρετός! Και ξαφνικά... από μακριά... Η φιγούρα του Υιού Του! Με σημάδεψε... Το βλέμμα μου... Τότε μίλησε πολύ περισσότερο Από εκείνο το ανόητο "κήρυγμα", Το χωρίς καθόλου ψυχή... Εκείνος ερχόταν σιγά σιγά Και σταθερά... προς το μέρος μου... Κι εγώ τρομαγμένος... Όχι φόβο όμως μόνο... το βλέμμα μου Του ζητούσε απεγνωσμένα συγνώμη! Τι ντροπή! Ο φτωχός και άθλιος θνητός που... Το βλέμμα μου τα είπε όλα... Πριν Σε γνωρί...

Η αλυσίδα είναι βαριά; Σε στενεύει; Με τον καιρό θα την χαλαρώνω...! Δεν θα πονάς πια... Θα σε λύνω... και εσύ θα 'ρχεσαι κοντά μου στο τζάκι... θα σε σφίγγω στην αγκαλιά μου... και εσύ θα κουρνιάζεις ευτυχισμένη... Ευτυχισμένος...! Το φεγγάρι απόψε μοιάζει λες και έχει ματώσει! Τι αστείο... ε; Είμαι τόσο θλιμμένος... Μικρή μου ζωούλα... Είσαι... ακόμα... άνθρωπος; Θα σε φωνάζω με το όνομα σου. Σαν να μην άλλαξε τίποτα. ΤΙΠΟΤΑ δεν θα επιτρέψω να αλλάξει... όχι... Όλα στον κανονικό τους ρυθμό... όπως πριν... όπως πάντα... Οι δυο μας... μόνο οι δυο μας... για πάντα... Τα μάτι...

Πώς θα βλέπαμε τους χαρακτήρες των έργων του Σαίξπηρ (ή ακόμα και τον ίδιο τον Σαίξπηρ) μέσα από μια κλειδαρότρυπα; Πώς θα ήταν η Οφηλία αν κέρδιζε στα καλλιστεία, αν ο Πετρούκιος και η Κατερίνα έκλειναν διακοπές στα Δωδεκάνησα, αν η Τιτάνια είχε πέσει σε κώμα, αν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα έτρωγαν γλυκά μέχρι θανάτου; Δεκαέξι συγγραφείς αποτίνουν φόρο τιμής στον βάρδο, με δεκαεπτά ανατρεπτικές θεατρικές σκηνές εμπνευσμένες από το έργο του.

Σίγουρα τα φαντάζομαι όλα. Όλα στην τρέλα δεν οδηγούν; Έρχονται όλοι τους να με βρουν. Αυτοί θα με κλάψουν! Να με... θάψουν; Φέρνουν όλοι λουλούδια... εκείνα τα γαλάζια τα αγαπημένα... βαμμένα λουλούδια... ανοιχτά μπουμπουκάκια...! Μέσα στον τάφο... το μαντήλι εκείνο... να μην κρυώνω πια... Οι τοίχοι... για δες... σαν να άλλαξαν από μόνοι τους ξαφνικά χρώμα! Δυνατή που είναι η απελπισία! "Εγώ στο τέλος, έστω και στο τέλος ΞΕΧΩΡΙΣΑ." Κουρέλια που παρασέρνει ο άνεμος οι αντίπαλοι. Και λίγο πριν γίνω και εγώ κάδρο... Μια στιγμή! Δυο λεπτά μόνο να ξεβ...

[...] Η ιδιαιτερότητα του λευκώματος έγκειται στην αναλυτική παρουσίαση της αρχιτεκτονικής και του εντοίχιου διακόσμου. Αποφασίσαμε, σε συνεργασία με τον αρχιτέκτονα και τον αγιογράφο, να καταγραφεί και να τεκμηριωθεί η πορεία του έργου: οι λεπτομέρειες και προβληματισμοί για σχεδιαστικές, χρωματικές, θεολογικές και πρακτικές επιλογές που σηματοδοτούν το έργο. Τόσο ο ειδικός επιστήμονας όσο και ο απλός αναγνώστης μπορούν να λάβουν πληροφορίες χρήσιμες αλλά και ωφέλιμες. Το βιβλίο-λεύκωμα περιλαμβάνει επτά κείμενα επιστημόνων και ειδικών, που ασχολήθηκαν με την ανέγερση κ...

"Υπάρχουν ακόμα εκκρεμότητες"... σκέφτηκα. Δάκρυα από σκοτάδι. Σκοτάδι και φως. Οι χαρακτήρες, η ιστορία, τα ενδεχομένως "κενά" που δειλά-δειλά συμπληρώνονται, η αντιστροφή των ρόλων, οι ρόλοι. "Το μόνο που έχει σημασία, μου είπες, είναι η ζωή. Η ανεκτίμητη. Και ύστερα... ΑΔΕΙΕΣ σελίδες..."

Η Νίκη Ράπτη με το έργο "Ωδή στο Νικηφόρο Βρεττάκο" αποδεικνύει, για άλλη μια φορά, το πάθος της για την ποίηση. Ο θαυμασμός, και σεβασμός συνάμα, που τρέφει για το έργο του Νικηφόρου Βρεττάκου, την ενέπνευσε στη συγγραφή αυτής της ωδής, η οποία με κομψοέπεια αναδεικνύει τόσο τον εσωτερικό της κόσμο, επηρεασμένο από τους υπέροχους στίχους του Νικηφόρου Βρεττάκου, όσο και την τόλμη γης για κάτι όχι τόσο εύκολο, την εικονογράφηση της ποίησης. Το έργο εμπλουτίζεται με εικόνες που κατορθώνουν με ευαισθησία να αποδώσουν τις σκέψεις και τα συναισθήματα τα οποία θέλει να μοι...