Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Τόντα-Ράμπα είναι καρπός της βαθειάς, συγκλονιστικής γνωριμίας του Νίκου Καζαντζάκη με τη Σοβιετική Ένωση, που έγινε σε τέσσερα ταξίδια: 1919, 1925-1926, 1927 και 1928-1929. Τοπία εξωτικά, αστικά, βιομηχανικά, το καθένα με τα χρώματα και τις μυρωδιές του, ζωντανεύουν από την απαράμιλλη πέννα τού οικουμενικού μας συγγραφέα. Η Οκτωβριανή Επανάσταση και ο παγκόσμιος αναβρασμός, οι αγώνες των λαών και των ατόμων, οι ελπίδες και οι ματαιώσεις, τα διλήμματα, ο ηρωισμός και η παρακμή, οι οραματισμοί και οι κοσμοθεωρίες, οι εμπειρίες και οι διαπιστώσεις ιστορούνται μυθιστορημ...

Πασχαλινά κείμενα και αφηγήσεις, από τα τέλη του 19ου αιώνα ως τις μέρες μας. Στο "Δικό μας Πάσχα" επιλέχθηκαν πενήντα πέντε διηγήματα, κυρίως, από σαράντα έξι σημαντικούς Έλληνες συγγραφείς και δημιουργούς, με σκοπό τη συνύπαρξη και συνήχηση διαφορετικών φωνών σε ένα πανοραμικό γιορταστικό πεδίο. Στο σπίτι της πόλης, στο πατρικό του χωριού, στην εξοχική πλατεία, παντού όπου γιορτάζεται το χαρμόσυνο Πάσχα, σμίγουν αγαπημένα πρόσωπα γύρω από το παραδοσιακό τραπέζι, μέσα σε μιαν ατμόσφαιρα αναστάσιμης χαράς και ελπιδοφόρας προσμονής, σε πλήρη αρμονία με την αναγεννημένη α...

Η "Πρώτη αγάπη" γράφηκε στα 1860. Ο συγγραφέας γι' αυτή τη νουβέλα είχε πει επανειλημμένα: "Έχω περιγράψει ένα πραγματικό γεγονός χωρίς τίποτα να προσθέσω εκεί μέσα και, όταν το ξαναδιαβάζω, τα πρόσωπα ορθώνονται μπροστά μου, λες και ήτανε ζωντανά". Το ωμό θέλγητρο του έργου έκανε τον Φλωμπέρ να λέει: "Για μένα, είναι το τέλειο". Η νουβέλα "Αντσάρ", γράφτηκε στα 1854. Το αντσάρ είναι δέντρο φαρμακερό της στέπας. Την εποχή που ο συγγραφέας γράφει το Αντσάρ ο έρωτας γι' αυτόν ήταν "σαν τη χολέρα", μια σκλαβοποίηση, πηγή θανάτου.

Πάνθεια, λουλούδι εξωτικό της Ανατολής, του κόσμου όλου, χρώματα γιομάτο και άρωμα, κάστρο απόρθητο, που το κλειδί του το έδωσε μόνο σε έναν, που δεν ξέρω πού βρίσκεται, να τον σκοτώσω, να του το πάρω και να 'ρθώ... Να, πιάσε τη χρυσή λαβή, τη στολισμένη, του ακινάκη· δεν την καταδέχτηκες χτες, τώρα πιασ' την, ακούμπησε τη μύτη του εδώ, εδώ που έχω το δάχτυλο και χώσ' το βαθιά με δύναμη καταμεσής. Θα είναι γλυκός ο θάνατος και θα ευγνωμονώ εσένα και τους θεούς... Εκείνη όμως δεν έλεγε να τον απαλλάξει από το μαρτύριό του, ούτε έφευγε από τη σκέψη του. Δεν χωρούσε τίποτα άλ...

Οι "Σημαδεμένοι" του Γιάννη Μαγκλή (Α΄ Κρατικό Βραβείο 1974) κλείνουν εννιά νουβέλες και διηγήματα από τα καλύτερα που έχει να παρουσιάσει η νεοελληνική λογοτεχνία. Ο συγγραφέας μας δίνει ανθρώπους υπαρκτούς, που σκέφτονται, αισθάνονται, ενεργούν όπως άνθρωποι γνώριμοί μας, με πάθη όμως δυνατότερα, που πολλές φορές τους σπρώχνουν στην περιπέτεια και τον κίνδυνο. Η τολμηρότητά τους, που φτάνει στην απερισκεψία, τους οδηγεί στη νίκη ή και στο χαμό.

Μέσα απ' τις σελίδες του έξοχου αυτού μυθιστορήματος, ο Τρουαγιά γνωρίζει να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ο ήρωας παλεύει μέσα από τα αντικρουόμενα συναισθήματά του να εξισορροπήσει την ανάγκη του για τη δόξα και τη δημοσιότητα με μια βαθύτερη ηθική, που του κεντρίζει το εσώτερο εγώ του.