Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σε αντίθεση με τους πολέμους ή τις αυτοκρατορίες, ο έρωτας δεν αφήνει ίχνη για τον αρχαιολόγο: Τα γραπτά φιλιά είναι το μόνο που μένει από τη σύντομη, φλογερή αλχημεία του ανθρώπινου πάθους. Ο Έζρα Πάουντ κάποτε περιέγραψε τις μεταφράσεις των αρχαίων συγγραφέων ως «προσφορά αίματος στα φαντάσματα». Αυτό το συγκλονιστικά όμορφο βιβλίο δίνει μια ζεστή πνοή ζωής στα ποιήματα και στις επιστολές και των μεγάλων αλλά και των αγνώστων, χαμένων εραστώντης αρχαίας Μεσογείου. Τα λόγια που ειπώθηκαν πριν από δυο χιλιάδες χρόνια είναι τόσο δροσερά, παθιασμένα και καμιά φορά αυθάδη, όσο...

Γιορτάζουμε την 28η χωρίς να συνειδητοποιούμε όλοι και πλήρως τη σημασία της ημέρας, υποβιβάζοντάς την κάποτε σε μια τυπική εκδήλωση, σε μια παρέλαση, σ' έναν πανηγυρικό. Το "Όχι", ο ελληνοϊταλικός πόλεμος ή το αλβανικό έπος, όπως και αν το ονομάσουμε, αποτελεί ιστορικό ορόσημο που υπερβαίνει (συμβαίνει αυτό κάποτε στην Ιστορία, αλλά όχι πάντα) τα στενά ελληνικά σύνορα. Καθώς εμπλέκεται και αποτελεί συστατικό στοιχείο του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου μπορεί να αποτιμηθεί στην ολότητά του, μόνον εξεταζόμενο ως τμήμα αυτής της παγκόσμιας σύρραξης. Και σ' αυτό το πλαίσιο καταλαμβάν...

"Ο Ισπανός συμβολαιογράφος" είναι ένα συνθετικό ποίημα ή μια μπαλάντα σε δεκαοχτώ μέρη. Με την αφετηρία του βυθισμένη στο απρόοπτο και στην απορία. Πριν από πολύ καιρό ξυπνώ πρωί με τη φράση "μικροί θα ήμασταν στην Ισπανία" στο στόμα. Ανεξήγητα. Κάθομαι στο πιάνο, βάζω και το μαγνητοφωνάκι μου να γράφει κι αρχίζω -ξεκινώντας μ' αυτή την παράδοξη φράση- να ιστορώ μεγαλόφωνα (με συνοδεία αυτοσχεδιαζόμενης υπόκρουσης) ό,τι καθόριζε η ροή του λόγου, της συνείδησης, των ήχων και των ρυθμών. Πάνω σ' αυτήν τη μαγνητοφωνημένη πρώτη γραφή εργαζόμουν επί μεγάλο διάστημα ώσπου έφτασα...

Στις σελίδες του Ζενέ το ελάχιστο και ευτελές συρματόσκοινο κατορθώνει ότι αδυνατούσε το τραύλισμα του διαμορφωμένου λόγου: σηκώνει τον εραστή του και τον αναφλέγει χωρίς να τον διδάσκει, αποδιώχνει τον φόβο του θανάτου και προβάλλει την ομορφιά του σώματος.

Η "Παλάμη ωχρού μελισσοκόμου" του Μάνου Λουκάκη είναι μια ποιητική σύνθεση σε τρία μέρη. Από το πρώτο της μέρος, το "Ανάσα αγγέλου από μνήμα κενό ταραγμένη", ως το τρίτο και καταληκτικό, την "Καντάτα ενός Ορέστη", η Παλάμη κινείται επίμονα πάνω στο έδαφος του πιο πρωτογενούς ίσως αιτήματος της ποιητικής συνείδησης: το έδαφος -το πάντα υπονομευόμενο, ναρκοθετημένο και ανασφαλές- του αιτήματος της Δικαιοσύνης και της Ελευθερίας. Μες στο σκοτάδι, σκοτάδι πάντοτε ευλαβές κι ανευλαβές ταυτόχρονα, το αίτημα της δίκαιης τιμωρίας και της απελευθέρωσης απεργάζεται το Νόημα. Το νόημα...

Όλων των παθών και όλων των μαρτυρίων τόπος η ποίηση. Αλλά και τόπος προνομιακός του πιο ριζικού μας πάθους και του πιο προσωπικού μας μαρτυρίου. Κι ίσως ίσως και της πιο ολόδικής μας μαρτυρίας - τόπος δηλαδή του έρωτα. Από τα απλούστατα στιχάκια των ημερολογίων στον τοίχο, από τις νεανικές ρίμες των παλιών λευκωμάτων, από τα λόγια των τραγουδιών και, προπαντός, από τους δικούς μας έμμετρους αναστεναγμούς καθώς κοιτάμε στη γωνία το ρολόι, από όλα αυτά τα απολύτως καθημερινά ίσαμε τις πολύτροπες συνθέσεις των ποιητών μας, παντού ο ίδιος, παράξενα ομοιόμορφος, ρυθμός. Παντ...

Όλων των παθών και όλων των μαρτυρίων τόπος η ποίηση. Αλλά και τόπος προνομιακός του πιο ριζικού μας πάθους και του πιο προσωπικού μας μαρτυρίου. Κι ίσως ίσως και της πιο ολόδικής μας μαρτυρίας - τόπος δηλαδή του έρωτα. Από τα απλούστατα στιχάκια των ημερολογίων στον τοίχο, από τις νεανικές ρίμες των παλιών λευκωμάτων, από τα λόγια των τραγουδιών και, προπαντός, από τους δικούς μας έμμετρους αναστεναγμούς καθώς κοιτάμε στη γωνία το ρολόι, από όλα αυτά τα απολύτως καθημερινά ίσαμε τις πολύτροπες συνθέσεις των ποιητών μας, παντού ο ίδιος, παράξενα ομοιόμορφος, ρυθμός. Παντ...

Ο φόνος, ο δόλος, η ανάσα του παιδιού μες στο σκοτάδι του, η βιασύνη της επιθυμίας και της ενοχής, το σκηνικό του θανάτου όταν ήδη είναι συντελεσμένος ή όταν ακόμα ετοιμάζεται σχεδιαζόμενος. Και ο έρωτας σαν παρατράγουδο μιας σημαδεμένης διαδρομής των σωμάτων και των ονομάτων από τον πόθο στον άλλο πόθο κι από το αίμα στο άλλο αίμα κι από την καλημέρα στην άλλη καλημέρα. Το βλέμμα ν' αφηγείται το άλλο βλέμμα- το σκοτεινό και ξένο, που, όπου κι αν είναι, πάντα "θα μας βρίσκει να το βρίσκουμε". Και η ειρωνική παραμόρφωση των πραγμάτων μέσα στο χρόνο τους, που πάντα θα τους ε...