Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Καλοκαίρι του 1916. Ο Βενσάν ανακαλύπτει τι σημαίνει ερωτικό πάθος στην αγκαλιά του Αρτύρ, νεαρού στρατιώτη που προσπαθεί να διαφύγει για λίγες μέρες από τη φρίκη των χαρακωμάτων, ενώ ταυτόχρονα ξεκινά μια ερωτική φιλία με τον Μαρσέλ Προυστ... Ο έρωτας και ο θάνατος, ο πόλεμος και η ελπίδα, η εφηβεία και η ομοφυλοφιλία, η μνημη και η Ιστορία είναι μερικά από τα θέματα που ρίχνουν τη σκιά τους με έναν προσωπικό, σαγηνευτικό τρόπο στις σελίδες αυτού του μυθιστορήματος, που βοήθησε το συγγραφέα του να επιβάλει με ιδιαίτερες αξιώσεις την παρουσία του στο λογοτεχνικό ορίζοντα τη...

Είναι η πρώτη κωμωδία που ο Μολιέρος παρουσίασε στο Παρίσι: αποτελείται από επιμέρους ελάσσονες πλοκές αρκετά ανεξάρτητες μεταξύ τους. Πρόκειται για μια γεύση του ιταλικού και του ισπανικού θεάτρου που επλανάτο στο Παρίσι. Τότε οι κωμωδίες δεν ήταν παρά ένας καμβάς παράδοξων περιπετειών, όπου κανένας δεν είχε ακόμα επιχειρήσει την παραμικρή σκιαγράφηση ηθών. Το θέατρο δεν ήταν εκείνο που οφείλει να είναι, η αναπαράσταση δηλαδή της ζωής του ανθρώπου. Η ταπεινωτική για την ανθρωπότητα συνήθεια των ισχυρών να έχουν στην υπηρεσία τους τούς λεγόμενους τρελούς είχε μιάνει το θέατ...

Η ιστορία μιας μεγάλης αδελφικής αγάπης μέσα από την πορεία προς το θάνατο του ενός αδελφού, του Τομά. Ταυτόχρονα η ιστορία μιας αδελφικής αντιζηλίας και του προσδιορισμού του ενός αδελφού μέσω του άλλου, ενώ γίνεται όλο και πιο αισθητή η απουσία των γονιών και η παρουσία δύο καταλυτικών προσώπων - μιας ερωτικά απελπισμένης κοπέλας και ενός μυστηριώδους γέροντα. Ένα δυνατό μυθιστόρημα για τον έρωτα και το θάνατο, για τον αισθησιασμό και την απουσία, που γυρίστηκε και ταινία από τον Πατρίς Σερώ και βραβεύτηκε με την Αργυρή Άρκτο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βερολίνου τ...

Όταν, την άνοιξη του 1506, ο Μιχαήλ Άγγελος ξεκινάει για την Κωνσταντινούπολη έχοντας αφήσει στη μέση την κατασκευή του μαυσωλείου του Πάπα Ιουλίου Β στη Ρώμη, γνωρίζει καλά ότι διακινδυνεύει να επισύρει την οργή του αυταρχικού ποντίφικα. Πώς όμως να αγνοήσει την επιστολή του Σουλτάνου Βαγιαζήτ που τον καλεί να κατασκευάσει μια μεγαλειώδη γέφυρα στον Κεράτιο Κόλπο; Έτσι ο μεγάλος γλύπτης αποφασίζει να κάνει το ταξίδι. Ακριβές και λεπτοδουλεμένο σαν κόσμημα, το βιβλίο του Ενάρ είναι η προσωπογραφία ενός καλλιτέχνη της Αναγέννησης που έρχεται αντιμέτωπος με το κάλλος του...

Ο Σαμ Ταχάρ, δικηγόρος που έχει εγκατασταθεί στη Νέα Υόρκη ύστερα από μακρόχρονη παραμονή στο Παρίσι, έχει τα πάντα: δύναμη, δόξα, πλούτο, εξουσία, γοητεία. Η επιτυχία του όμως πηγάζει από ένα ψέμα. Η εικόνα που έχει δημιουργήσει για τον εαυτό του στηρίζεται στην ταυτότητα ενός άλλου, του καλού του φίλου από τα παλιά, του Σαμουήλ Μπαρόν, Γάλλου επίδοξου συγγραφέα με εβραϊκές καταβολές, που φυτοζωεί σε ένα υποβαθμισμένο προάστιο έξω από το Παρίσι. Είκοσι χρόνια πριν, όταν ο Σαμ ζούσε στο Παρίσι, το μήλο της έριδος γι' αυτόν και τον Σαμουήλ ήταν η Νίνα, η οποία τελικά επέλεξ...

Αύγουστος 1992. Μια κοιλάδα χαμένη κάπου στα ανατολικά, υψικάμινοι που δεν καίνε πια, μια λίμνη, ένα απόγευμα μέσα στον καύσωνα. Ο Αντονύ είναι δεκατεσσάρων χρονών και, για να διασκεδάσει την πλήξη του, κλέβει μαζί με τον ξάδελφό του ένα κανό για να πάει να δει τι συμβαίνει στην άλλη πλευρά, εκεί όπου βρίσκεται η περίφημη όχθη των γυμνιστών. Φτάνοντας, ο Αντονύ θα γνωρίσει τον πρώτο έρωτα, το πρώτο αληθινό καλοκαίρι του, αυτό που θα καθορίσει τα υπόλοιπα. Κι έτσι αρχίζει το δράμα της ζωής. Με το βιβλίο αυτό, ο Νικολά Ματιέ γράφει το μυθιστόρημα μιας κοιλάδας, μιας εποχής,...

"Οι αισθησιακές απολαύσεις ήταν το πρώτο μου μέλημα σ' όλη μου τη ζωή, για μένα τίποτε δεν ήταν πιο σημαντικό. Αισθανόμουν γεννημένος για το άλλο φύλο, γι' αυτό και πάντοτε το αγάπησα και, όσο μου ήταν δυνατό, φρόντισα να μ' αγαπήσει. Παράφορα αγάπησα και το καλό φαγητό και κυνήγησα με πάθος όλα τα αντικείμενα που έχουν προορισμό να κινούν την περιέργεια". Ο Τζάκομο Καζανόβα, Βενετσιάνος, ο "μέγας κυνηγός των ηδονών" και περιπλανώμενος λιμπερτίνος του 18ου αιώνα, αποκαλύπτει στα θρυλικά 12τομα Απομνημονεύματά του τις αναπάντεχες πτυχές της προσωπικότητάς του: τυχοδιώκτης,...

Η νεαρή νοσοκόμα δεν ήξερε τι θα συναντήσει στο ερημικό νησί του Καπετάνιου, όπου δέχτηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες της. "Ασθενής" δεν είναι τελικά ο ίδιος ο φιλήδονος γέρος, αλλά η μικρή προστατευόμενή του, που ζει έγκλειστη με τη θέλησή της σε μια παράξενη έπαυλη χωρίς καθρέφτες. Για ποιο λόγο; αναρωτιέται η νοσοκόμα. Και γιατί της απαγορεύεται να μιλήσει γι' αυτό επί ποινή θανάτου; Σαν θηλυκός Ερμής, θα επιστρατεύσει όλη την τέχνη του αγγελιαφόρου θεού για να εξιχνιάσει το μυστήριο, να κερδίσει την καρδιά της κοπέλας και να της μεταφέρει σιωπηλά το απίστευτο μήνυμα....

Έχουμε την τάση να λησμονούμε ότι τα βιβλία, εξαιρετικά ευάλωτα, μπορούν να αφανιστούν ή να καταστραφούν. Διαθέτουν την ιστορία τους, όπως κάθε ανθρώπινο προϊόν, μια ιστορία όπου εμπεριέχεται, σε λανθάνουσα κατάσταση, η πιθανότητα, το ενδεχόμενο ενός τέλους. Ο Τζωρτζ Στάινερ υπογραμμίζει με αυτόν τον τρόπο την ακατάπαυστα απειλούμενη συνέχεια και την ευπάθεια του γραπτού, στρέφοντας παραδόξως το ενδιαφέρον του σε εκείνους που θέλησαν -ή θέλουν- το τέλος του βιβλίου. Η λαμπρή προσέγγισή του στην ανάγνωση προχωρεί παράλληλα με μια εκ βάθρων κριτική των νέων μορφών πλάνης,...

"Ο σκύλος µου, καταλαβαίνοντας πως θα κρατούσε ώρα ο περίπατος, ξετρύπωσε ένα παλιό παιχνίδι για να διασκεδάσει µαζί µου. Πήδηξε προς έναν αµµόλοφο όπου είχα ρίξει το αντικείµενο, οπισθοχώρησε ξαφνικά λες και τον είχαν τσιµπήσει, κι άρχισε να γαβγίζει. Μάταια προσπάθησα να τον ηρεµήσω, έλεγξα από κάτω τα ποδαράκια του για να δω αν τον είχε δαγκώσει κάποιο άλλο ζωάκι, κι ύστερα, αψηφώντας τον φανερά, πήγα να µαζέψω µόνη µου την µπάλα. Ένας άντρας ξεπρόβαλε από τους θάµνους. Ήταν γυµνός. Βλέποντας την έκπληξή µου, ξερίζωσε µε το δυνατό του χέρι µια αγκαλιά χορτάρι...

Τι συμβαίνει όταν ο φόβος εισβάλλει στη ζωή των Μπολτανσκί, μιας οικογένειας αλλιώτικης από τις άλλες; Όταν ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος αναγκάζει τον παππού να ζει, κρυφά από τους δικούς του, σε μία κρυψώνα μέσα στο ίδιο του το σπίτι, στην καρδιά του Παρισιού; Τι συμβαίνει όταν ο κίνδυνος ελλοχεύει παντού: στον δρόμο, στα βλέμματα ανθρώπων καθωσπρέπει και, ωστόσο, έτοιμων να μεταμορφωθούν σε δολοφόνους; Οι Μπολτανσκί είναι μια αλλόκοτη οικογένεια, και η "Κρυψώνα" ένα αλλόκοτο βιβλίο, με τα κεφάλαια ν’ αντιστοιχούν στους χώρους της καθημερινότητας (αυτοκίνητο, κουζίνα...

"Σαν μπουμπούκι που το βλέπει πρώτη φορά ο ήλιος, η Ηλέκτρα πρόσφερε όλον της τον πόθο ρουφώντας για πάντα ό,τι μπορούσε απ' το ξενοδοχείο, το σπίτι, το παλατάκι της, δεκατετράχρονος βρικόλακας σε παραμύθι απ' όπου αποσχίζεται βίαια - λίγο ακόμη, λίγο ακόμη κι ύστερα τέλος". Με την "Κόρη του ξενοδόχου" η Σοφία Διονυσοπούλου εμπλέκει δύο εποχές και δύο διαφορετικές ιστορίες. Η πρώτη εκτυλίσσεται το 1975, περιλαμβάνει τις τελευταίες ημέρες της ζωής ενός παραθαλάσσιου ξενοδοχείου, το οποίο αποτελεί και την κατοικία μιας μητέρας και της κόρης της. Συστατικά στοιχεία, ή επίσκ...

Ο Χάρυ είναι ένας ταλαντούχος ηθοποιός με ελάχιστο αυτοσεβασμό και μεγάλα διαστήματα ανεργίας. Η ζωή του είναι η τυπική ζωή ενός ηθοποιού -αν βεβαίως δεχτούμε ότι οι ηθοποιοί μπορούν να έχουν μια τυπική ζωή- οι ιστορίες του ιστορίες που ενδιαφέρουν οποιονδήποτε αγαπά το θέατρο και τον κινηματογράφο. Με χιούμορ αλλά και τον απαραίτητο κυνισμό, ένας άλλος ηθοποιός, ο Στήβεν Μπέρκοφ, ντύνεται τα ρούχα του συγγραφέα και σκιαγραφεί τη διάσταση μεταξύ "τέχνης" και "αγοράς" που ζει κάθε ηθοποιός, τη συγκίνηση και τη φαιδρότητα που νιώθει υποδυόμενος άλλα πρόσωπα, τις μεγαλειώδεις...

Ένα από τα σημαντικότερα δοκίμια που γράφτηκαν ποτέ για τη φωτογραφία, από έναν από τους μεγαλύτερους φωτογράφους του 20ού αιώνα. "Η φωτογραφία είναι για μένα η αναγνώριση μέσα στην ίδια την πραγματικότητα ενός ρυθμού επιφανειών, γραμμών ή αξιών· το μάτι αποσπά το θέμα κι η μηχανή δεν έχει παρά να κάνει τη δουλειά της, να αποτυπώσει στο φιλμ την απόφαση του ματιού. Μια φωτογραφία βλέπεται στο σύνολό της, με μια ματιά, σαν πίνακας· η σύνθεση είναι μια συγχρονισμένη συμμαχία, ο οργανικός συντονισμός κάποιων ορατών στοιχείων. Δεν συνθέτουμε δίχως λόγο, χρειάζεται μια αναγκα...

Η συζήτηση για το βαθμό και τη θέση που πρέπει να αποδοθεί στη φωτογραφία σε σχέση με τις άλλες καλές τέχνες δεν με απασχόλησε ποτέ διότι τούτο το πρόβλημα ιεράρχησης μου φαινόταν πάντοτε καθαρά ακαδημαϊκής φύσεως. 27.11.85