Tagore Abanindranath

Ινδός ζωγράφος και κριτικός τέχνης (1871-1951), αδελφός του ποιητή Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ -που τιμήθηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 1913. Γεννήθηκε στην Καλκούτα της Βεγγάλης και διδάχτηκε αγγλικά, γαλλικά, σανσκριτικά και βεγγαλικά. Μαθήτευσε δίπλα σε δασκάλους όπως ο ιταλός ζωγράφος Guilardi, ο άγγλος Palmer, ο ιάπωνας Taikan, κ.ά. Η ζωγραφική του επηρεάστηκε στην αρχή τα δυτικά πρότυπα, για να υιοθετήσει, στη συνέχεια, όλο και περισσότερο την παράδοση της ανατολής. Ο Αμπανιντρανάθ Ταγκόρ θεωρείται μεγάλος ανανεωτής της ινδικής ζωγραφικής, με έργα όπως τα "Nirbasita Yaksa" ("Ο Yaksa στην εξορία"), "Bharatmata" ("Μητέρα Ινδία"), "Shahjahaner Mrtyu" ("Ο θάνατος του Shahjahan"), κ.ά., που εκτέθηκαν σε εκθέσεις στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Τόκιο και αλλού. Το 1870 ίδρυσε την "Ινδική Εταιρεία Ανατολικής Τέχνης", το 1898 εκλέχθηκε καθηγητής στο Art College, το 1921 στο πανεπιστήμιο της Καλκούτα και το 1942 έγινε κοσμήτορας του πανεπιστημίου Visva-Bharati. Άφησε πίσω του έναν μεγάλο αριθμό θεωρητικών και κριτικών κειμένων για την τέχνη, όπως τα: "Shakuntala" (1895), "Rajkahini" O "Bharatshilpa" ("Η ιστορία του Raj" και "Η τέχνη της Ινδίας", 1909), "Banglar Vrata" ("Γιορτές της Βεγγάλης", 1919), "Chitraksar" ("Ζωγραφική", 1929), "Bageshvari Shilpa" ("Η τέχνη των μουσών", 1941), "Jodasankor Dhare" ("Η ζωή στο Jorasanko", 1944), "Sahaj Chitra Shiksa" ("Εύκολος δρόμος για τη ζωγραφική", 1946), "Bharat Shilper Sadanga" ("Έξι συστατικά των καλών τεχνών στην Ινδία", 1947), "Alor Phulki" ("Σπίθες φωτιάς", 1947), "Bharat Shilpe Murti" ("Η εικόνα στις τέχνες της Ινδίας", 1947), "Shilpayan" ("Καλές τέχνες", 1955)· λογοτεχνία: τέσσερις τόμοι με ιστορίες (1846), "Apan Katha" ("Οι ιστορίες μου", 1946), "Kishor Sanchayan" ("Ιστορίες για νέους"), "Badshahi Galpa" ("Ιστορίες για βασιλιάδες"), κ.ά.