Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πέντε κλόουνς, σε ένα παιχνίδι αστείο -και τραγικό συνάμα- αναλαμβάνουν να πλησιάσουν τις διάφορες πτυχές της σαιξπηρικής τρέλας με αποσπάσματα από την "Δωδέκατη Νύχτα", τον "Άμλετ" και τον "Βασιλιά Ληρ". Και γίνονται εναλλάξ επαγγελματίες τρελοί (γελωτο-ποιοί), λογικοί που παριστάνουν τους τρελούς και λογικοί που βαδίζουν και κατακτώνται από την τρέλα. Την τρέλα της ακραίας λογικής, την τρέλα της εξουσίας, την τρέλα του συναισθήματος και του πάθους... Five clowns are intitled to present extracts which refer to folly from "Twelfth Night", "Hamlet" and "King Lear". Acting...

Το έργο του Μάρτιν Κριμπ "Στην εξοχή" είναι ένα κείμενο ουσιαστικά κρυπτογραφικό με φοβερή δύναμη και υποβλητικότητα. Πίσω από τον κοινό, καθημερινό διάλογο των ηρώων κρύβεται μια παράξενη ένταση και μια ακαθόριστη απειλή. Οι τρεις χαρακτήρες του έργου κινούνται, ενεργούν και αντιδρούν εγκλωβισμένοι στο προσωπικό τους αδιέξοδο αποκομμένοι από τον έξω κόσμο και αδύναμοι να αντιμετωπίσουν ο ένας την πραγματικότητα του άλλου. Το παιχνίδι της πέτρας, του χαρτιού και του ψαλιδιού έχει μόνο προσωρινούς νικητές και ηττημένους. Δύο παράγοντες στοιχειώνουν το έργο αυτό. Ο Μόρι...

Τα "Σονέτα" εκδόθηκαν για πρώτη φορά το 1609, ένας λεπτός χαρτόδετος τόμος με τίτλο "Τα Σονέτα του Σαίξπηρ"- δεν έχουν ξαναεκδοθεί ποτέ. Ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ ήταν τότε σαράντα πέντε ετών, ήδη φημισμένος συγγραφέας και πολύ δημοφιλής από τα θεατρικά του έργα. Έγραψε τα 154 σονέτα του κάπου ανάμεσα στο 1593 και το 1599, και μάλλον οι φίλοι του τα είχαν διαβάσει πολύ πριν εκδοθούν. Γραμμένα είτε για προσωπική ευχαρίστηση και χρήση είτε ως παραγγελίες -καθώς τα ερωτικά σονέτα ήταν πολύ της μόδας στην Αγγλία της Αναγέννησης και στην αυλή της Ελισάβετ και πολλοί θα πλήρωναν αδρά...

Με υλικά τον ωµό ρεαλισµό αλλά και την πιο τρελή φαντασία, η σηµαντική αγγλίδα συγγραφέας, Caryl Churchill, µας οδηγεί σ’ αυτό το, προφητικής πνοής έργο της, σ' έναν εκ πρώτης όψεως οικείο αλλά, όπως σταδιακά αφήνει να φανεί, παράδοξο και ακατανόητο κόσµο. Πόσο "παράδοξο" και πόσο "ακατανόητο" όµως; Εξαρτάται από τα όρια της αντίληψης και της αντοχής του αναγνώστη, που η Churchill σκοπίµως δοκιµάζει στήνοντας ένα υβριδικό σύµπαν µεταξύ εφιάλτη και πραγµατικότητας, όπου το "Εµείς" και το "Αυτοί" παραµένουν µέχρι τέλους απροσδιόριστα. Αναγνωρίζουµε την αληθοφάνεια της φρίκης...

[...] Το "Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας" περισσότερο ίσως από οποιαδήποτε άλλη κωμωδία του Σαίξπηρ είναι μια σάτιρα. Σατιρίζει το θέατρο και τους ηθοποιούς, τον έρωτα και τους ερωτευμένους, το παιχνίδι της εξουσίας που παίζεται σε όλα τα επίπεδα και με όλα τα μέσα τόσο στον πραγματικό όσο και στον εξωπραγματικό κόσμο. Ο Σαίξπηρ χρησιμοποίησε καταρχήν ως πηγή για τις ιστορίες του Θησέα και της Ιππολύτης, και των ερωτευμένων νεαρών, τον Τσώσερ, ενώ η ιστορία του Πύραμου και τη Θίσβης υπάρχει στον Οβίδιο. Μετέφερε όμως τους ήρωές του καθώς και μια συντροφιά ελισαβετιανών μάλλον...

"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Πουπουλένιος, ένας άνθρωπος φτιαγμένος από απαλά και φουσκωτά μαξιλάρια. Όταν κάποιος ήταν πολύ πολύ λυπημένος, επειδή ζούσε μια φρικτή και δύσκολη ζωή, και αποφάσιζε να βάλει τέλος, ο Πουπουλένιος πήγαινε δίπλα του, τον αγκάλιαζε και του έλεγε "περίμενε μια στιγμή" και ο χρόνος σταματούσε." Περισσότερο απ' οποιοδήποτε άλλο έργο του McDonagh (ΜακΝτόνα), "Ο πουπουλένιος" καταφέρνει να ισορροπήσει με απόλυτη ακρίβεια ανάμεσα στον κωμικό παραλογισμό και τη γνήσια κλασική τραγωδία. Το έργο καθηλώνει με τη λάμψη και τον ίλιγγο των λέξεών του, με...

"Ο κύριος Στόουν και οι σύντροφοι των ιπποτών", είναι η ιστορία του κυρίου Στόουν λίγους μήνες πριν συνταξιοδοτηθεί από την υπηρεσία του σαν βιβλιοθηκάριος σε μια μεγάλη εμπορική επιχείρηση. Αυτή τη στιγμή μολονότι η ζωή του ήταν κουρδισμένη σε ήρεμους ρυθμούς, ο κύριος Στόουν άρχισε να νιώθει το ρίγος μιας μακρινής ιδέας. Μάλιστα, ο κύριος Στόουν, ο τυπικός μέχρι εκκεντρικότητας αυτός άνθρωπος, αναστατώνεται τώρα στα εξήντα δύο χρόνια του, εγκαταλείπει τη ζωή του γεροντοπαλίκαρου και παντρεύεται. Αυτό, όμως, είναι το λιγότερο, αφού από δω και πέρα πρέπει να γίνει ο υπηρέτ...

[...] Ο εύπορος έμπορος Αντόνιο μη έχοντας τη συγκεκριμένη στιγμή ρευστό για να εξυπηρετήσει τον προστατευόμενό του Μπασάνιο ο οποίος θέλει να πάει στο Μπελμόντο να δοκιμάσει την τύχη του στον γρίφο που άφησε ο πατέρας της ωραίας κληρονόμου Πόρσια και να κερδίσει την αγάπη της, αναγκάζεται να δανειστεί χρήματα από τον Εβραίο τοκογλύφο Σάυλοκ. Στην παράλληλη ιστορία, η κόρη του Σάυλοκ Τζέσικα ερωτεύεται έναν χριστιανό, φίλο του Μπασάνιο, και φεύγει παίρνοντας όσα κοσμήματα και χρήματα υπάρχουν στο σπίτι του πατέρα της. Ο Αντόνιο δεν μπορεί να πληρώσει όταν φτάνει η ώρα, και...

Ο Νάιπουλ αποτελεί σίγουρα μια ιδιαίτερη περίπτωση στο σύγχρονο πεζό λόγο, καθώς συνδέει τη μεγάλη παράδοση της αγγλικής γλώσσας με την "ιθαγενή" σκέψη και γραφή ενός μικρού τόπου. Γίνεται έτσι διάμεσος ανάμεσα στο μικρό και το μεγάλο (και το μεγάλο δεν είναι πια μόνο η αγγλική, αλλά σε επέκταση η παγκόσμια λογοτεχνία), πλουτίζοντας και τις δύο πλευρές, με τα μηνύματα που μεταφέρει από την μια στην άλλη. Βγαίνοντας από τα όρια της πατρίδας του, του Τρίνινταντ, κατορθώνει και δίνει μια εικόνα της ψυχοσύνθεσης και της ζωής του τόπου του με χιούμορ, ειρωνία, αγάπη. Εικόνα καθό...

Ειπώθηκε πως ο Μακμπέθ είναι η τραγωδία της φιλοδοξίας, ειπώθηκε ακόμη πως είναι η τραγωδία του τρόμου. Δεν είναι σωστό. Ένα μονάχα θέμα υπάρχει στο Μακμπέθ: ο φόνος. Ο Μακμπέθ δεν σκοτώνει μόνο για να γίνει βασιλιάς. Σκοτώσε για να επιβεβαιώσει την ύπαρξή του. Διάλεξε ανάμεσα στον Μακμπέθ που φοβάται να σκοτώσει και στον Μακμπέθ που σκότωσε. Αλλά ο Μακμπέθ που σκότωσε είναι πια κάποιος άλλος Μακμπέθ. Τώρα δεν ξέρει μόνο ότι μπορείς να σκοτώσεις, ξέρει ακόμη και ότι πρέπει να σκοτώσεις.

Έκδοση με αφορμή την πρεμιέρα σε πανελλήνια πρώτη του έργου του Ντέννις Κέλλυ, στις 15 Μαρτίου 2013, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου, στη Νέα Θεατρική Σκηνή "Faust". Πρόκειται για το πρώτο έργο του συγγραφέα ("Debris", 2003), που αποτελεί αδιαμφισβήτητα μια από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές της σύγχρονης βρετανικής δραματουργίας. Στην Ελλάδα γνωρίσαμε τον Ντέννις Κέλλυ από τις παραστάσεις των έργων του "Ορφανά" (μτφ. Κ. Σωτηριάδου, σκην. Β. Θεοδωρόπουλου), "DNA" (μτφ. Ε. Λυγίζου, σκην. Σ. Βγενοπούλου) και "Οσάμα ο ήρωας" (μτφ. Χρ. Μπάμπου - Παγκουρέλη, σκην. Π. Μιχαηλίδη). Ωσ...