Κόρδης Γεώργιος Δ.
Kórdis Geórgios D.
Ο Γιώργος Κόρδης γεννήθηκε στη Μακρυρράχη Φθιώτιδας το 1956. Σπούδασε θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1975-1979), ενώ παράλληλα έκανε ελεύθερες σπουδές ζωγραφικής και βυζαντινής εικονογραφίας. Μελέτησε συστηματικά την ιστορία και αισθητική της βυζαντινής ζωγραφικής και από το 2003 είναι λέκτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (εικονογραφία: θεωρία και πράξη). Συνέχισε τις σπουδές του στις Καλές Τέχνες στη Βοστόνη των ΗΠΑ (School of the Museum of Fine Arts of Boston, 1987-1989). Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, μαθήτευσε κοντά στο μεγάλο Έλληνα χαράκτη Φώτη Μαστιχιάδη, που τον μύησε στον κόσμο της χαρακτικής τέχνης και κυρίως της χαλκογραφίας. Από το 1993 ως το 1997 προσέγγισε εικονογραφικά τα λογοτεχνικά κείμενα του Αλ. Παπαδιαμάντη και άλλων Ελλήνων λογοτεχνών (Κόντογλου, Καρκαβίτσα, Μωραϊτίδη), καθώς και λαϊκά παραμύθια της Κύπρου. Παράλληλα ασχολήθηκε με την έκδοση συλλεκτικών βιβλίων. Από το 1990 ασχολείται συστηματικά με τη διδασκαλία της βυζαντινής ζωγραφικής οργανώνοντας σειρές μαθημάτων και καλοκαιρινά σεμινάρια.
Διηγήματα της θάλασσας
Συλλογικό έργο
Αρμός (2016)
Περιλαμβάνονται τα διηγήματα: - Η θάλασσα - Η θάλασσα (γαλήνια και φουρτουνιασμένη) - Ο μούτσος της ναυαρχίδος - Των θαλασσών ο άγιος - Η δικαιοσύνη της Θάλασσας - Η κόρη του του Πρωτοκάραβου
Το φως του κόσμου
Κόρδης Γεώργιος Δ.
Αγιορειτική Εστία (2017)
Αντικρύζοντας τα έργα του Κόρδη, καθίσταται σαφές πως το χρώμα αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο της τέχνης του. Αγαπά το χρώμα και η τεχνική του να αναμειγνύει ένα φάσμα αποχρώσεων από τρία ή τέσσερα μόνο χρώματα δίνει ένα αποτέλεσμα αντίστοιχο των απαλών, τριτογενών τόνων που χαρακτηρίζουν τις πιο εκλεπτυσμένες φάσεις της Βυζαντινής τέχνης. Αλλά το χρώμα δεν είναι μόνο μια εντύπωση αλλά θεμελιώδες στοιχείο. Γεμίζει την επιφάνεια της εικόνας με ένα βάθος που δεν μπορεί να οριστεί στον χώρο αλλά που ανταποκρίνεται στην οπτική μας, είναι δε τόσο ζωντανό όσο οι περίκλειστες με χρυ...
Η Μεγάλη Εβδομάδα
Αρμός (2017)
Το θέμα της μετάφρασης εκκλησιαστικών κειμένων, ψαλμών και ύμνων έρχεται και ξανάρχεται μέσα στην ιστορία και μάλιστα τα τελευταία χρόνια. Ένας λαός που έχει υποστεί τόσα και τόσα, ένας λαός που δεν φημίζεται για τη μνήμη του, ένας λαός ωστόσο αρχαίος, με αρχαίες καταβολές και πανάρχαιη γλώσσα, μπορεί εύκολα να γλιστρήσει έξω, να βρεθεί έξω από την αρχαία μορφή της γλώσσας, έξω και από την ανακαίνιση της μορφής αυτής που πραγματώθηκε δια της εκκλησιαστικής γλώσσας. Είναι γνωστό ότι η αρχαία ελληνική όχι μόνο σώζεται ολοζώντανη μέσα στην Εκκλησία, αλλά ντύθηκε ρούχο αφθαρσί...