Καβουλάκος Κωνσταντίνος
Kavoulákos Konstantínos
Ο Κωνσταντίνος Καβουλάκος γεννήθηκε το 1967 στην Αθήνα, όπου σπούδασε κοινωνιολογία και κοινωνική και πολιτική φιλοσοφία. Είναι καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, όπου στα τέλη του 2011 εκλέχθηκε αναπληρωτής καθηγητής κοινωνικής και πολιτικής φιλοσοφίας και φιλοσοφίας του πολιτισμού. Είναι ο συγγραφέας των βιβλίων: "Γιούργκεν Χάμπερμας: Τα θεμέλια ταυ Λόγου και της κριτικής κοινωνικής θεωρίας" (Πόλις, 1996) και "Πέρα από τη μεταφυσική και τον επιστημονισμό: Ο διεπιστημονικός υλισμός του Max Horkheimer" (Αλεξάνδρεια, 2001). Έχει επιμεληθεί τους συλλογικούς τόμους: "Κριτική θεωρία: Παράδοση και προοπτικές" (Νήσος, 2003), "Ιμμάνουελ Καντ. Πρακτικός Λόγος και νεωτερικότητα" (Αλεξάνδρεια, 2006) και "Η Φαινομενολογία. του πνεύματος" του Γκ. Β. Φ. Χέγκελ. "Ερμηνευτικές προσεγγίσεις" (Αλεξάνδρεια, 2009). Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά και έχει μεταφράσει φιλοσοφικά έργα της ευρύτερης παράδοσης της κριτικής θεωρίας (G. Lukacs, J. Habermas, A. Wellmer, A. Honneth).
Η σκέψη του Κορνήλιου Καστοριάδη και η σημασία της για μας σήμερα
Συλλογικό έργο
Ευρασία (2018)
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης (1922-1997) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους του 20ού αιώνα. Σήμερα, δύο δεκαετίες μετά τον θάνατό του, οι ιδέες του συζητιούνται εντονότερα από ποτέ, καθώς καθίστανται επίκαιρες από τα ίδια τα πολιτικά και υπαρξιακά προβλήματα που ανακύπτουν στην πραγματικότητα των σύγχρονων κοινωνιών. Στην τιτάνεια προσπάθειά του να σκεφτεί και να διαυγάσει κάθε πεδίο και κάθε στιβάδα του είναι, ο Καστοριάδης έσπασε τα θεσμισμένα στεγανά της γνώσης, συνδυάζοντας φαινομενικά διαχωρισμένα αντικείμενα, όπως η πολιτική σκέψη και πράξη, η φιλοσοφία, η τ...
Η φιλοσοφία επί σκηνής
Συλλογικό έργο
Εκδόσεις Παπαζήση (2019)
Η σκηνή μπορεί όντως να γίνει ο κοινός και κεντρικός τοπολογικός όρος τόσο της φιλοσοφίας, όσο και του θεάτρου, ένα ενδιάμεσο δυναμικό πεδίο της εφαρμοσμένης φιλοσοφίας και του στοχαστικού θεάτρου (λες και υπάρχει γνήσιο θέατρο που δεν στοχάζεται). Η ελληνική θεατρολογία δεν μπορεί πλέον να λησμονεί την ισχυρή φιλοσοφική παράδοση που στρέφεται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, προς το θέατρο από τα χρόνια του Διαφωτισμού και εντεύθεν, ούτε να παραβλέπει τις εξίσου ισχυρές τάσεις της σύγχρονης βιβλιογραφίας και της αντίστοιχης έρευνας κατά τις οποίες το θέατρο και η φιλοσοφ...