Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο "Παλιόκαιρος" είναι το χρονικό ενός αιφνιδιαστικού καλοκαιριού σ' ένα ελληνικό νησί -ενός καλοκαιριού που μεταμορφώνεται σε χειμώνα, ανατρέποντας όλα τα δεδομένα. Η Βικτώρια, που σχεδιάζει να γράψει ένα μυθιστόρημα, πηγαίνει στο Τυφλονήσι παραμονεύοντας τις ιστορίες των άλλων. Μέσα απ' αυτή την περιπέτεια της γραφής, οι άνθρωποι -μια μεγάλη καλοκαιρινή παρέα- πλησιάζουν κι έπειτα απομακρύνονται, συγκρούονται και ερωτεύονται με πάθος ή και χωρίς. Η πραγματικότητα συγχέεται με την παραίσθηση, η φιλία δοκιμάζεται, ο έρωτας πεθαίνει μαζί με το καλοκαίρι· όλα μοιάζουν επισφαλή...

Η σειρά Συναντήσεις θα συσπειρώνει κάθε φορά γύρω από ένα θέμα ανθρώπους της γραφής. Εν προκειμένω δέκα συγγραφείς της νεότατης γενιάς γράφουν ένα μελλοντολογικό παραμύθι στο οποίο πρωταγωνιστούν παιδιά ή έφηβοι. Αποδομώντας αρχαιοελληνικούς μύθους ή παραδοσιακά παραμύθια, ενσωματώνοντας στις ιστορίες τους δεδομένα από τον κόσμο της τεχνητής νοημοσύνης, της κλωνοποίησης, της νανοτεχνολογίας και της ρομποτικής, οι συγγραφείς συνθέτουν συναρπαστικές αφηγήσεις, όπου ο αναγνώστης καλείται να ανακαλύψει τις φοβίες ή τις προσδοκίες της λογοτεχνίας από την επερχόμενη πραγματικότητ...

Η ηλεκτρονική αλληλογραφία της Αμάντας Μιχαλοπούλου με συγγραφείς και εκδότες, χορογράφους και αρχιτέκτονες, ακτιβιστές και μετανάστες ανά τον κόσμο μεταφέρει το σφυγμό της σύγχρονης ζωής, τις αμφιβολίες, τις ελπίδες της. Μέσα από προσωπικές ιστορίες ξεπηδά η Αμερική, η Παλαιστίνη, η Γιουγκοσλαβία, η Αργεντινή, το Μαρόκο, η Μεγάλη Βρετανία, η Τουρκία, το μωσαϊκό της Ευρώπης. Μην περιμένετε όμως να συναντήσετε τις αγκυλωμένες χώρες που παρουσιάζουν τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Εδώ θα βρείτε τις ερμηνείες των ανθρώπων που ζουν στο πετσί τους την ιστορία.

Αυτή είναι η ιστορία της επεισοδιακής φιλίας δυο κοριτσιών που συναντιούνται στην Αθήνα τη δεκαετία του '70. Η Άννα έρχεται από το Παρίσι, είναι η μοναχοκόρη μιας οικογένειας αυτοεξόριστων αριστερών. Η Μαρία έρχεται από την άλλη άκρη του πλανήτη, από την άλλη άκρη της πραγματικότητας: γεννήθηκε στην αποικιοκρατούμενη Αφρική. Η φιλία τους, από το δημοτικό ως τα φοιτητικά χρόνια, διακόπτεται απότομα: ένα απρόσμενο δραματικό γεγονός δίνει τέλος στις εντάσεις, στα αδιέξοδα, στις ανάγκες μιας ασφυκτικής σχέσης. Ύστερα από μερικά χρόνια συναντιούνται ξανά. Μπορεί να έχουν αλλάξει...

Ο Χρήστος Αστερίου, ο Κωστής Γκιμοσούλης, η Αγγέλα Καστρινάκη, ο Παντελής Κοντογιάννης, ο Μιχάλης Μιχαηλίδης, η Αμάντα Μιχαλοπούλου, η Σοφία Νικολαϊδου, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, ο Αλέξης Σταμάτης και ο Χρήστος Χρυσόπουλος έγραψαν για τους σημερινούς νέους, χωρίς σοβαροφάνεια, χωρίς μεγαλοστομίες, γι' αυτή την ιδιαίτερη ηλικία που μοιάζει με Γρανίτα από λεμόνι: απ' τη μια γλυκιά και φανταχτερή κι απ' την άλλη μ' αυτό το ανατρίχιασμα του να μπαίνεις στον παγωμένο κόσμο των «μεγάλων». 10 διηγήματα που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα τα Νέα, το καλοκαίρι του 2002, με επιμέλεια τη...

Η σειρά "Συναντήσεις" θα συσπειρώνει κάθε φορά γύρω από ένα θέμα δέκα ανθρώπους της γραφής. Εν προκειμένω δέκα συγγραφείς γράφουν μια ερωτική ιστορία στη σπασμένη φόρμα του ημερολογίου (εξού και ο τίτλος). Ιμερολόγια, λοιπόν. Αισθησιακές, τρυφερές, απενοημένες, σαρκαστικές, κατεξοχήν όμως σελίδες απουσίας. Καθώς αυτός που ιμερολογραφεί απευθύνεται σε κάτι που λείπει -πόσο μάλλον όταν αυτό το κάτι συνδέεται με την ερωτική εμπειρία. Σκίζοντας σελίδες από άλλες ζωές ή από την ίδια τη ζωή τους, οι δέκα συγγραφείς δένουν το μελαγχολικό ή ειρωνικό βιβλίο του ερωτικού χρόνου.

Ο μπαμπάς χάνει τη δουλειά του. Η μαμά αναρωτιέται μήπως ήρθε η ώρα να παρατήσει τη λαμπερή ζωή των περιοδικών. Τα παιδιά, ο Δημήτρης και η Σοφία, θα πρέπει να αλλάξουν σχολείο, φίλους, συνήθειες και κυρίως... σπίτι. Από την Κηφισιά μετακομίζουν στο εγκαταλελειμμένο πατρικό της Εύβοιας. Εκεί ανακαλύπτουν νέες αξίες, νέες χαρές, νέα προβλήματα, αλλά και νέες φιλίες.

Τα μαλλιά της Ξανθής μεγάλωσαν! Μεγάλος μπελάς το λούσιμο και το χτένισμα! Αλλά εκείνη είναι πρόθυμη να κάνει τα πάντα για να μην τα κόψει. Η μαμά, ο μπαμπάς, ακόμη και ο σκύλος προσπαθούν να την πείσουν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τα ψαλίδια που... μιλούν θα καταφέρουν άραγε ό,τι δεν κατόρθωσαν οι άλλοι;

Εννέα συγγραφείς κλήθηκαν ν' αποτυπώσουν με το δικό τους βλέμμα την ελληνική πραγματικότητα. Αυτή που θεωρούν αθέατη ή θαμπή για τους αμύητους. Εννέα φωτογράφοι καταθέτουν την προσωπική τους άποψη για την εικόνα της ελληνικής εμπειρίας με εκστατικό, ειρωνικό, σκληρό και κάποτε ρομαντικό τόνο. Η αρχική ιδέα του βιβλίου προήλθε από το χάσμα που πάντοτε ανοίγεται ανάμεσα στην ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας και στον τρόπο που μας βλέπουν οι άλλοι. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει όμως και η άποψη των Ελλήνων συγγραφέων για το είδωλο που νομίζουν ότι η Ελλάδα παρουσιάζει πρ...

Η Αεροπλανούλα είναι μια μύγα αλλιώτικη απ' τις άλλες. Αντί να πετάει ανέμελα πάνω από τους σπόρους του καρπουζιού όπως οι αδερφές της, εκείνη ονειρεύεται να κατακτήσει τον κόσμο. Για να πραγματοποιήσει το όνειρό της, μπαίνει μια μέρα σ’ ένα αεροπλάνο και γίνεται η πιο μικρή λαθρεπιβάτισσα του κόσμου. Σε κάθε της ταξίδι η Αεροπλανούλα ανακαλύπτει και κάτι καινούριο: αγενείς ξεναγούς, μύγες που τρέφονται με μάγκο, χώρες όπου δε βρέχει ποτέ, πριγκίπισσες που τραγουδούν με τη μύτη... Μια διασκεδαστική και ρομαντική ιστορία για τις αληθινές περιπέτειες που δεν τελειώνουν ποτέ....

Ο μπαμπάς βλέπει πυγολαμπίδες. Η μαμά δοκιμάζει στα κρυφά παπούτσια χορού. Η μία κόρη έχει ευαίσθητα αυτιά. Η άλλη στρώνει υποδειγματικά το κρεβάτι της. Έξω βρέχει. Οι αμυγδαλιές ανθίζουν. Κι ένας κόκκινος μπερές στροβιλίζεται στον αέρα. Ποιος γράφει, όμως, τις ιστορίες στο Θα ήθελα; Όσοι δεν έχουν υπομονή για αινίγματα ας πάνε κατευθείαν στην τελευταία ιστορία. Όποιος, όμως διαβάσει το βιβλίο γραμμικά θα ανταμειφθεί με την ενορχήστρωση ενός κατακερματισμένου, αποδομημένου μυθιστορήματος με μια παράταξη και συνύφανση των τρόπων ζωής σήμερα. Η Αμάντα Μιχαλοπούλου παρατηρεί...

Ετούτες οι δεκαενιά ιστορίες μας θυμίζουν τα χαλικάκια που σκόρπιζαν πίσω τους εκείνα τα παιδιά του παραμυθιού για να μη χάσουν το δρόμο... Στεκόμαστε για λίγο, ρίχνουμε μια ματιά μονάχα πίσω, σ' αυτά τα πενήντα χρόνια, και προχωράμε. Σίγουροι πως θα συναντηθούμε ξανά για να γιορτάσουμε, στην επόμενη στροφή, με κάποια άλλη αφορμή... Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτό που έχει σημασία είναι η διαδρομή που έχουμε μοιραστεί, οι εικόνες που την έχουν σημαδέψει. Οι εικόνες που σώζονται ανεξίτηλες στα μάτια των φίλων που έρχονται να γιορτάσουν μαζί μας... Το καλύτερο δώρο που θα μπορ...

Αυτή είναι η ιστορία του Δημήτρη και της Σοφίας που αναγκάζονται να αλλάξουν σπίτι, σχολείο και συνήθειες όταν ο μπαμπάς τους χάνει τη δουλειά του. Από το ευρύχωρο σπίτι της Κηφισιάς με τον κήπο και την πισίνα, μετακομίζουν στο πατρικό της οικογένειας σ' ένα χωριό της Εύβοιας. Πρέπει να ανακαινίσουν και να βάψουν το παλιό σπίτι, να βρουν καινούριους φίλους και ν' αλλάξουν ζωή. Θα καταφέρουν να προσαρμοστούν; Ένα παραμύθι που βοηθάει τα παιδιά ν' αντιμετωπίσουν τις ξαφνικές αλλαγές αντλώντας χαρά και νόημα μέσα απ' τις δυσκολίες που συναντούν στο δρόμο τους.

Με αφορμή την πενταήμερη εκδρομή της Γ’ Λυκείου, μια ομάδα ανθρώπων μπλέκουν τους φόβους, τις επιθυμίες και τα ερωτικά τους πεπρωμένα, με φόντο τη Μύκονο και τα τρομερά μυστικά που ο καθένας τους -που ο καθένας μας- κουβαλάει. Ένα βιβλίο για το καλοκαίρι. Μια ιστορία, ειπωμένη σαν παραμύθι, από τέσσερις αφηγητές, που κρύβουν και κρύβονται, που κινούν τα νήματα του έρωτα με τον ίδιο τυχαίο, απρόβλεπτο τρόπο, όπως συμβαίνει σε όλες τις ιστορίες. Όπως συμβαίνει στην ίδια τη ζωή.

Ο Σταμάτης, ένας πενηνταπεντάρης δημοσιογράφος, καταρρέει μπροστά στα μάτια της νεαρής γυναίκας του. Συντετριμμένος από μια αναπάντεχη απώλεια, εγκαταλείπει την οικογενειακή εστία. Τότε η Περσεφόνη ξεκινάει ένα μακρύ ταξίδι πάνω και κάτω από τη γη, προκειμένου να τον ξαναβρεί. Στο μεταξύ η ζωή της έχει ήδη αναστατωθεί από τις νυχτερινές επισκέψεις της νεκρής μητέρας της αλλά και από την κρυψίνοια της μικρής της κόρης. Και η δοκιμασία της εγείρει ερωτήματα που βυθίζουν σταδιακά τον αναγνώστη σε μια απρόβλεπτη ψυχολογική περιπέτεια: Πώς συνδέονται αυτά τα περίεργα φαινόμενα μ...

Είναι ένα συνηθισμένο παιδί: τρελαίνεται για ζεστή σοκολάτα, δαχτυλομπογιές και εικονογραφημένα βιβλία. Αλλά είναι και κάπως ασυνήθιστη: ο παππούς της είναι ο Αϊ-Βασίλης! Την ώρα που τα φυσιολογικά παιδιά πηγαίνουν για πορτοκαλάδα με την οικογένειά τους, η ηρωίδα της ιστορίας μας μετράει τα πακέτα με τα δώρα των άλλων παιδιών που φτάνουν ως το ταβάνι και ζηλεύει τα γράμματα θαυμασμού και αφοσίωσης που γράφουν στον παππού της. Είναι τελικά ευχή ή κατάρα να έχεις έναν τόσο διάσημο παππού; Και να τρως πάνω στο χαλί, παρέα με τα ξωτικά; Ένα τρυφερό παραμύθι για την αποκλειστ...

"Η Χήνα", ένα παλιό επιτραπέζιο παιχνίδι τύχης, πρωτοπαρουσιάστηκε στο Zagreus Project του Βερολίνου, τον Νοέμβριο του 2005. Στη διάρκεια της έκθεσης, το παιχνίδι αναπαράχθηκε στους τοίχους της γκαλερί με εκτυπώσεις και κείμενα -έναν λαβύρινθο αλληλένδετων ιστοριών- κι έγινε έτσι αφορμή ενός άλλου παιχνιδιού: οικογενειακά μυστικά και ψέματα, μύθοι και συνταγές αναπτύχθηκαν και άλλαξαν προοπτικές καθώς στους τοίχους εκτυλισσόταν μια οικογενειακή σάγκα. Από τον νεαρό Γκέοργκ που μεγάλωσε στο Ρόζενμπεργκ του 18ου αιώνα ως τον τρισέγγονο του, τον καλλιτέχνη Δημήτρη Τσουμπλέκα,...

O Σέργιος Γκάκας ανεβάζει σε μια θεατρική σκηνή ένα πολύπλοκο ερωτικό τρίγωνο στο οποίο κανένας από τις τρεις συντελεστές δεν μοιάζει ευτυχής. Ο Τεύκρος Μιχαηλίδης αναφέρεται σε μια περίπτωση αυτοδικίας που αποδεικνύει ότι οι αληθινές φιλίες δεν πεθαίνουν ποτέ. Ο Πέτρος Μαρτινίδης παρομοιάζει τις γυναίκες με τις μεταφράσεις, και αποφασίζει ότι «οι πιο ωραίες είναι οι πιο άπιστες». Η Αθηνά Κακούρη προσπαθεί να βρει το νήμα του φόνου ενός καθάρματος μέσα από καπνούς και εκρηκτικά. Ο Μανώλης Πιμπλής ανακαλύπτει, με τη σειρά, ένα πτώμα, ένα χαμένο χειρόγραφο του Ρήγα Φε...

Kόκκινη Γραμμή / Mπλε Γραμμή Kάτω απ’ τον ιστό της πόλης, απλώνονται οι αρτηρίες της: oι γραμμές του μετρό. Kαθημερινά χιλιάδες άνθρωποι κινούνται στις διαδρομές του. Δεκαέξι συγγραφείς αποτυπώνουν εικόνες, σκανάρουν βλέμματα, καταγράφουν στιγμές: τις δικές μου και τις δικές σου. Εφήμεροι κλέφτες στιγμών. Προσοχή! Κυκλοφορούν ανάμεσά μας...

"Με κορόιδεψες". Έξω απ' το παράθυρο του αυτοκινήτου οι ελιές ασήμιζαν. Τα παχουλά δάχτυλα του Στέργιου έσφιξαν το τιμόνι. "Τι;" "Λέω, με κορόιδεψες". Με είχε μαζέψει απ' τον Λογαρά, με ο υπηρεσιακό αυτοκίνητο. Καθόμουν κάτω απ' τη σκιά τής εξέδρας τού ναυαγοσώστη και άλλαζα μαγιό, όταν τον είδα να πλησιάζει με το χαρακτηριστικό του βήμα πάπιας. Από την άλλη ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά. Αλλά εκείνος έβγαλε ένα μαντίλι από την τσέπη, σκούπισε το μέτωπό του και με ρώτησε αν θα γίνουμε συγχωριανοί τελικά. [...]