Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα κείμενα αυτά δημοσιεύτηκαν στο "Περιοδικό" από τον Αύγουστο 1990 έως το Δεκέμβριο 1991, όπου με το γενικό τίτλο "Παραφράζοντας" χρησιμοποιούσα τίτλους γνωστών κινηματογραφικών ταινιών. Απ' όπου και να βρισκόμουν, φρόντιζα να τα στέλνω πάντα με Fax στην υπεύθυνη του περιοδικού και πάντα με την υποσημείωση "Υπ' όψιν της Λίτσας". Όταν χρειάστηκε να βρω έναν τίτλο γι' αυτό το βιβλίο, συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι τον τίτλο που έψαχνα τον χρησιμοποιούσα εδώ και πολλούς μήνες και συγκεκριμένα όσο έστελνα τα κείμενα στην παραλήπτριά τους. Τα πάντα μπορούν να συμβούν, ακόμα...

Ο πρώτος λόγος που κάνει σημαντικό το βιβλίο του Αντώνη Σουρούνη, "Οι συμπαίκτες", είναι ότι καταγράφει "τις μέρες και τα έργα" των λούμπεν προλετάριων μεταναστών στις βιομηχανικές πόλεις της Δυτικής Γερμανίας. Η περίπτωση του Αντώνη Σουρούνη αναπόφευκτα παραπέμπει σ' ένα αντίστοιχο διεθνές πρότυπο μιας τέτοιας λογοτεχνίας και στάσης ζωής: τον Αμερικανό συγγραφέα Τζακ Κέρουακ, του οποίου η λογοτεχνική γραφή είναι απόροια άμεσου βιώματος, της ζωής των λούμπεν προλεταριάτων του "αμερικανικού θαύματος". Περιοδικό "Διαβάζω"

Μια φορά κι έναν καιρό μπορεί να είχαν και οι άνθρωποι ουρά, γιατί άκουγα πολλές φορές τους μεγάλους να λένε "Πονάει η ουρά μου", "Με χτύπησε στην ουρά", αλλά τη δική μου δεν την είδα ποτέ, όσο και να έψαχνα στον καθρέφτη. Το λέω αυτό γιατί μου φαίνεται παράξενο να έχουν ουρά τα πράγματα και να μην έχει ο ίδιος ο άνθρωπος που τα φτιάχνει. Μπορεί όμως να φοβάται πως, έτσι κι αποκτήσει κάτι τέτοιο, θα γίνει αυτός ζώο, τώρα που τα έχει εξοντώσει όλα κι έχει κρατήσει μερικά σε μάντρες για να ξεγελάει τα παιδάκια. Άλλωστε ποτέ δε συμπάθησε τις ουρές, εκτός κι αν επρόκειτο για "Λ...

"Η αφήγηση του Σουρούνη ακροβατεί εύστοχα πάνω στον άξονα που στηρίζουν η φαλλοκρατία και το φιλότιμο - ακρογωνιαίοι λίθοι του ρωμέικου συστήματος αξιών - και με τον ακατάβλητο οίστρο της σκαμπανεβάζει τον αναγνώστη από την ευθυμία στην πίκρα και από τη θλίψη στο χαμόγελο. Κλείνοντας το μικρό βιβλιαράκι, απορείς πώς μπόρεσε να χωρέσει μέσα του τόσος καημός ξενιτιάς". Περιοδικό "Η Λέξη" "Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί μια γλώσσα σχεδόν αγοραία, που όμως κατορθώνει να βρει μια ισορροπία, έτσι ώστε οι λέξεις που θεωρούνται χυδαίες να μην ξαφνιάζουν. Με τη μορφή αυτή, που θυμί...

"Πάντα μου πίστευα πως θα έκλεινα τα πενήντα μου χρόνια ανάμεσα σε πενήντα φίλους και να που είχα βρεθεί ολομόναχος. [...] Mέσα στο σπίτι υπήρχε ένα άσπρο χρησιμοποιημένο κερί, παρατημένο ίσως από κάποιον προηγούμενο νοικάρη. Tο έβαλα στο ποτήρι και το άναψα. Kοιτώντας τη θάλασσα μπροστά μου έκανα μια ευχή και το 'σβησα. [...] Eίχα όμως κι άλλες δυο τρεις ευχές, το άναψα λοιπόν κι άλλες δυο τρεις φορές και το 'σβησα. Σκέφτηκα τι ευχή είχα ακόμα να κάνω και έκπληκτος διαπίστωσα πως δεν είχα άλλες. Eίχαν σχεδόν όλες πραγματοποιηθεί. Tότε άρχισα να τις θυμάμαι μία μία και ν' α...

Τρεις φίλοι -δυο άντρες και μια γυναίκα- διασχίζουν μ' ένα μεθυσμένο ντεσεβό τη μισή Ελλάδα για να κάνουν Πάσχα στο χωριό, τέτοιο που βλέπανε στις ζωγραφιές των σχολικών βιβλίων όταν ήταν παιδιά. Τίποτα όμως απ’ αυτά δεν υπάρχει. Ούτε οικογένειες να τρώνε ευτυχισμένες στο γρασίδι, ούτε αρνάκια να τρώνε το γρασίδι, ούτε και τσολιάδες να χοροπηδάνε γύρω τους. Υπάρχει όμως ανάσταση. Άσχετα αν δε χτυπούν καμπάνες, δεν πέφτουν τουφεκιές και δε σκάνε πυροτεχνήματα στον ουρανό. Μια ανάσταση που δε φαίνεται, δεν ακούγεται και κανείς από τους τρεις τους δε μιλάει γι' αυτή.

Μια κλασική ρήση που εκφράζει το αίσιο τέλος μιας περιπέτειας, μιας ερωτικής ιστορίας, μιας ταραχής, ενός δύσκολου ταξιδιού, μιας θύελλας, ή ακόμα ενός δυσάρεστου περιστατικού. Μια διαπίστωση που κάνουμε ανακουφισμένοι, βλέποντας την ελπίδα να έρχεται, την πόρτα του αδιεξόδου να ανοίγει ξαφνικά, το "ουδέν κακόν αμιγές καλού", όπως έλεγαν και οι αρχαίοι. Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου έχουν όλες καλό τέλος, αλλά είναι απρόβλεπτες. Γραμμένες σε δύσκολους καιρούς, δεν διεκδικούν απλώς το δικαίωμα στην ευτυχία, την ομορφιά, τη λύτρωση και το χαμόγελο· το κατακτούν διότι ο από...

Μια κλασική ρήση που εκφράζει το αίσιο τέλος μιας περιπέτειας, μιας ερωτικής ιστορίας, μιας ταραχής, ενός δύσκολου ταξιδιού, μιας θύελλας, ή ακόμα ενός δυσάρεστου περιστατικού. Μια διαπίστωση που κάνουμε ανακουφισμένοι, βλέποντας την ελπίδα να έρχεται, την πόρτα του αδιεξόδου να ανοίγει ξαφνικά, το "ουδέν κακόν αμιγές καλού", όπως έλεγαν και οι αρχαίοι. Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου έχουν όλες καλό τέλος, αλλά είναι απρόβλεπτες. Γραμμένες σε δύσκολους καιρούς, δεν διεκδικούν απλώς το δικαίωμα στην ευτυχία, την ομορφιά, τη λύτρωση και το χαμόγελο· το κατακτούν διότι ο από...

39 κείμενα και συνεντεύξεις, 82 Νεοέλληνες λογοτέχνες

"Πρόκειται για γεννημένο παραμυθά, που ξέρει να παίζει καλά με τις ευκολίες και τις δυσκολίες της αφήγησής του, όπως οι ήρωες του βιβλίου του παίζουν τη ρουλέτα. Κρατώντας σταθερά το σπάγκο της διήγησης στο χέρι, τον αμολά ή τον τον τραβά, κι όχι μονάχα εκεί που το περιμένεις". Δ. ΜΑΡΩΝΙΤΗΣ, εφημ. Το Βήμα "Ο Χορός των Ρόδων θυμίζει χολιγουντιανή περιπέτεια, από τις καλύτερες του είδους, δομημένη με σωστά μελετημένες δόσεις χιούμορ και σεξ, με προσεγμένες λεπτομέρειες και απροσδόκητα ευρήματα. Τελικώς, πρόκειται για ένα βιβλίο που διαβάζεται χωρίς ανάσα από την αρχή ως...

Οι χρόνοι εκείνοι φύγανε εδώ και καιρό. Οι άνθρωποι που έρχονταν κάποτε μέσα στη νύχτα σπίτι μου με το κρασί τους, το γέλιο τους και το δάκρυ τους χάθηκαν. Τα μεγάλα όνειρα παραμερίστηκαν επειδή ακριβώς ήταν μεγάλα. Οι παλιοί σύντροφοι χτίσανε σπίτια, φτιάξανε οικογένειες, αγόρασαν χρηματοκιβώτια. Μα εγώ, που δεν έκτισα κανένα σπίτι για να θάψω κάτω από τα θεμέλιά του τους ανθρώπους που αγάπησα, εγώ που απαρνήθηκα την οικογένεια για να μείνω πιστός στο ομαδικό όνειρο, νιώθω πως έχω ένα χρέος απέναντι στο προδομένο μας παρελθόν και στον εαυτό μου...