Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η "Ευρωπαϊκή ζωγραφική του 16ου αιώνα" αποτελεί ουσιαστικά συνέχεια της "Ευρωπαϊκής ζωγραφικής στον 15ο αιώνα", που πρωτοκυκλοφόρησε δαπάναις του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 1975 και διανεμήθηκε στους φοιτητές. Τότε είχε κυκλοφορήσει και είχε επίσης διανεμηθεί στους φοιτητές και μια πολυγραφημένη έκδοση της "Ζωγραφικής στον 16ο αιώνα", ένα χρόνο αργότερα, δηλαδή το 1976. Η "Ευρωπαϊκή ζωγραφική στον 15ο αιώνα" είχε κυκλοφορήσει με 201 ασπρόμαυρες εικόνες για οικονομικούς άλλα και άλλους λόγους. Η "Ζωγραφική στον 16ο αιώνα" εκδίδεται με έγχρωμες εικόνες. Και στον τόμο αυτό...

Υπάρχουν σύγχρονοι καλλιτέχνες οι οποίοι σηματοδοτούν με το έργο τους όλες τις μορφοπλαστικές αναζητήσεις της εποχής, μιας εποχής ανήσυχης, πολυτάραχης και αντιφατικής. Ύστερα από απεγνωσμένες προσπάθειες απαλλαγής από τα πρότυπα του παρελθόντος και μετά από πειραματισμούς κάθε λογής προκειμένου να ανοιχτούν νέοι δρόμοι και να αποκαλυφθούν νέοι ορίζοντες, επήλθε ο συμβιβασμός στο πνεύμα μιας μεταμοντέρνας πια αντίληψης, σύμφωνα με την οποία μπορεί ο καλλιτέχνης να ακολουθεί τις δικές του παρορμήσεις, επιλέγοντας το στυλ που του πάει, αρκεί το αποτέλεσμα να έχει μια αισθητικ...

Παρά το γεγονός ότι η ζωγραφική απασχολεί τον Γιώργο Λάμπρου σε όλη την πορεία της καλλιτεχνικής του παρουσίας, τα σχέδια και η γλυπτική είναι οι δύο σταθερές που μπορούν να μας οδηγήσουν ασφαλέστερα στην κατανόηση του έργου του. Ικανοποιούν όμως διαφορετικές εσωτερικές ανάγκες: Από τις πρώτες, σχεδιαστικές του απόπειρες στη δεκαετία του 1950 στη Σκύρο, μέχρι τις ολοκληρωμένες σειρές σχεδίων, τμήμα των οποίων παρουσίασε στην έκθεση με τον τίτλο "Γραφή" (αίθουσα τέχνης του Κέντρου Τεχνολογικών Εφαρμογών, 1970), το σχέδιο για τον Γιώργο Λάμπρου αποτελεί το υποκατάστατο του λό...

[...] Η Συλλογή Έργων Τέχνης, ηλικίας μόλις 15 ετών, αριθμεί, πλέον, εκατοντάδες έργα της νεοελληνικής κυρίως τέχνης του 19ου και του 20ού, αλλά και του 21ου αιώνα. Φυσικά, μπορεί κανείς να εντοπίσει ανισότητες και κενά, ωστόσο, η αντιπροσωπευτικότητα σε δημιουργούς, στυλιστικές τάσεις και θεματικές κατηγορίες καλύπτεται σε ικανοποιητικό βαθμό. Η Συλλογή έχει σαφή στόχευση: την ελληνική εικαστική παράδοση, με την ευρύτερη δυνατή έννοια, καθώς περιλαμβάνει και έργα ξένων καλλιτεχνών με θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος (ιστορικά, φιλελληνικά, ελληνικά τοπία και μνημεία). Στη...

[...] Τα ελληνικά τοπία του Καρλ Ρόττμαν δεν είναι μόνο η πιο σημαντική προσπάθειά του, για την οποία εργάστηκε σχεδόν δεκαπέντε χρόνια, αλλά και ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σύνολα της γερμανικής και γενικότερα όλης της ευρωπαϊκής τοπιογραφίας. Ταυτόχρονα είναι η πιο σημαντική και ολοκληρωμένη ενότητα της ευρωπαϊκής ζωγραφικής, που ενδιαφέρεται και είναι αφιερωμένη στην ελληνική τοπιογραφία και μάλιστα σε τοπία και χώρους με ιστορικό χαρακτήρα, μυθολογική αφετηρία, ποιητική διάσταση και γενικά διαχρονική παράδοση. Το σύνολο αυτό των ελληνικών τοπίων του Ρόττμαν απασχολεί...

[...] Με συνθηματική περίπου συντομία, αλλά και κάθε επιφύλαξη, προσπαθώ να σκιαγραφήσω το περίγραμμα ενός γενικού κανόνα, θεωρώντας ότι την ισχύ του επιβεβαιώνει, ως εξαίρεση, η περίπτωση του Βασίλη Θεοχαράκη. Κι αυτό επειδή πιστεύω πως αντιπροσωπεύει μια καθόλου συχνή, εντελώς ασυνήθη, θα έλεγα, σύμπτωση επιτυχημένου επιχειρηματία, ο οποίος τυχαίνει να είναι και καταξιωμένος καλλιτέχνης, ή σωστότερα, μάλλον, ενός καλλιτέχνη που τυχαίνει να είναι ταυτόχρονα και επιχειρηματίας. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με μια σπάνια διφυή υπόσταση, στη σύσταση της οποίας πρέπει να αναζητηθε...

[...] Tali riflessioni, che hanno la concisione di un epigramma e non vogliono essere in alcun caso assiomatiche, hanno il solo scopo di abbozzare i contorni di una regola generale nella convinzione che la validita di quest'ultima trovi una conferma nell'eccezione di Basil Theocharakis. Ritengo infatti che egli costituisca un esempio, tutt'altro che frequente, per non dire decisamente inconsueto, di imprenditore di successo che e nel contempo un artista affermato, o meglio, per essere piu precisi, Theocharakis e un esempio di artista che nel contempo e anche imprenditore. I...

Τη ζωγραφική τέχνη του Σωτήρη Σόρογκα την έχουν τιμήσει έγκυροι κριτικοί με αναλύσεις που άγγιξαν το στοχαστικό της βάθος. Ανατρέχοντας σ' αυτές τις κριτικές, αναρωτιέσαι ποια αθέατη πλευρά του έργου του μπορεί ακόμη να εξερευνήσει ένα άλλο βλέμμα. Σχεδόν αποθαρρύνεσαι. Δεν σου απομένει άλλη επιλογή από το να ξαναζήσεις αυτήν τη συνάντηση με το έργο, ριψοκινδυνεύοντας μια επανάληψη ή μια κοινοτοπία. Η ζωγραφική του Σωτήρη Σόρογκα ανθίζει μέσα στο κλίμα που δημιούργησαν στη δεκαετία του '70 δύο συγκλίνοντα ρεύματα: η αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για το σχέδιο και το μινι...

"... Η ζωγραφική είναι ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο", "ό, τι δεν είναι ορατό δεν ενδιαφέρει τον ζωγράφο", Ο Παναγιώτης Τέτσης θα προσυπέγραφε χωρίς δισταγμό τις αξιωματικές διακηρύξεις του Αλμπέρτι, που εγκαινιάζουν τη νεότερη παράδοση της δυτικής τέχνης από το 1435. Πράγματι ο Τέτσης παραμένει ένας από τους τελευταίους οπαδούς της ζωγραφικής του βλέμματος. Μόνο που το βλέμμα του δεν είναι ούτε αθώο ούτε ακαδημαϊκό. Είναι ένα βλέμμα θρεμμένο από μια μακρά ζωγραφική παράδοση, που ξεκινά από τους μεγάλους Βενετούς του 160υ αιώνα, τον Τιτσιάνο και τον Βερονέζε, περνάει από...

[...] Με συνθηματική περίπου συντομία, αλλά και κάθε επιφύλαξη, προσπαθώ να σκιαγραφήσω το περίγραμμα ενός γενικού κανόνα, θεωρώντας ότι την ισχύ του επιβεβαιώνει, ως εξαίρεση, η περίπτωση του Βασίλη Θεοχαράκη. Κι αυτό επειδή πιστεύω πως αντιπροσωπεύει μια καθόλου συχνή, εντελώς ασυνήθη, θα έλεγα, σύμπτωση επιτυχημένου επιχειρηματία, ο οποίος τυχαίνει να είναι και καταξιωμένος καλλιτέχνης, ή σωστότερα, μάλλον, ενός καλλιτέχνη που τυχαίνει να είναι ταυτόχρονα και επιχειρηματίας. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με μια σπάνια διφυή υπόσταση, στη σύσταση της οποίας πρέπει να αναζητηθε...

Ο Γιάννης Σπυρόπουλος (1912-1990) υπήρξε ένας μοναχικός καλλιτέχνης. Με την έννοια ότι δια των επί μία πεντηκονταετία εικαστικών του αναζητήσεων διαμόρφωσε στην Ελλάδα ένα προσωπικό σύμπαν αφαιρετικής τέχνης που ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατον να δημιουργήσει άμεσους μιμητές στη χώρα. Αδύνατον, διότι ο ίδιος με το έργο του εγκαθίδρυσε εν Ελλάδι τα αγεωγράφητα όρια της αφαιρετικότητας ή, πιο σωστά: τα όρια της όποιας μετάβασης από το αληθοφανές στο αφαιρετικό. Ο Γιάννης Σπυρόπουλος σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1930-1936), με δασκάλους τους: Αργυρό Βικάτο και Θ...

Είναι αρκετά γνωστό, έστω και αν χρειάζεται να επαναλαμβάνεται, ότι τα περισσότερα προβλήματα παρουσιάζονται στη μελέτη του παρόντος, τόσο της γενικής ιστορίας -πολιτικών συγκρούσεων, κοινωνικών και οικονομικών ανακατατάξεων, ιδεολογικών αντιθέσεων, θρησκευτικών πεποιθήσεων- όσο φυσικά και της τέχνης -των μορφών και των κατευθύνσεων, των πειραματισμών και των προσανατολισμών της. Ειδικά στην ιστορία της τέχνης, παράλληλα με τα γενικά αντιμετωπίζουμε και μια σειρά ειδικά προβλήματα, διαφορετικά από αυτά που αναφέρονται στο παρελθόν της. Γιατί, για την τέχνη του παρόντος, παρ...

Ο Γιώργος Ιακωβίδης (1853-1932), ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της ακαδημαϊκής ζωγραφικής στην Ελλάδα και ένας από τους κορυφαίους του 20ου αιώνα, σπούδασε στο "Σχολείον των Τεχνών" του Πολυτεχνείου, γλυπτική και ζωγραφική. Δάσκαλός του στη δεύτερη ο Νικηφόρος Λύτρας. Το 1877 συνεχίζει τις σπουδές του στο Μόναχο, στην εκεί Ακαδημία Καλών Τεχνών, στο εργαστήριο του Πιλότυ, ο οποίος, κάμποσα χρόνια πριν (1860-1866) υπήρξε ο δάσκαλος του δικού του δασκάλου! Ο Ιακωβίδης είναι ο κατεξοχήν καλλιτέχνης που ενδιαφέρεται για τη σύλληψη και την ερμηνεία της απτής πραγματικότητας, ο κατεξοχ...

[...] Η ελιά (το δένδρο, ο καρπός, το σύμβολο), με τη βιολογική και κατ' επέκτασιν συμβολική θαλερότητα, έχει συνδεθεί με την τελείωση της ύπαρξης του ανθρώπου στο μεσογειακό χώρο. Η καλλιέργεια, η παραγωγή του ελαίου, του πολύτιμου αυτού αγαθού, με τους ιερούς όρους φύλαξης-προστασίας, και η χρήση του (που φέρει τη συνείδηση αυτής της ιερότητας) μετατρέπεται σε ενέργεια θρεπτική, κατευναστική αλλά και θεϊκή πάνω στο σώμα και στην ψυχή. [...] (Αικατερίνη Πολυμέρου - Καμηλάκη, απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου). Περιέχονται τα κείμενα: Η ελιά στην αρχαιότητα: -...

Η ζωοφόρος των Προπυλαίων του Πανεπιστημίου Αθηνών είναι αναμφίβολα ένα από τα σημαντικά και χαρακτηριστικά εικαστικά σύνολα που έχει η χώρα μας, τα οποία άλλωστε είναι πολύ λίγα, χωρίς να ξεπερνούν τα δάχτυλα του ενός χεριού. [...] Οι παραστάσεις της ζωοφόρου, πέρα από τον καλλιτεχνικό-αισθητικό χαρακτήρα, τα αλληγορικά, συμβολικά, μυθολογικά και ιστορικά στοιχεία και χάρη ακριβώς σ' αυτά αποκτούν και μια καθαρά διδακτική διάσταση. Γιατί, πέρα από τον ύμνο στον Όθωνα με τις προσωποποιήσεις των Τεχνών και των Επιστημών και τις μεγάλες φυσιογνωμίες του Μύθου και της Ιστορ...