Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Με λένε Μαρία και την ξαδέρφη μου που αγαπούσα πολύ Ελένη. Πρόσφυγες από την χαμένη πατρίδα. Και οι δυο μας ζήσαμε με ανθρώπους που δεν ήξεραν να αγαπάνε. Εμείς αγαπήσαμε όσους μας εγκατέλειψαν σαν ικεσία μιας παράκλησης ανατροπής της μοναξιάς μας. Εγώ γέννησα και αγάπησα τα παιδιά μου. Αλλά τα παιδιά φεύγουν για να ζήσουν την δική τους ζωή. Γιατί φαίνεται πως ζωή είναι να φεύγεις. Η Ελένη, δεν γέννησε και γνώρισε μόνο αυτόν που την βασάνισε. Οι ζωές μας πλάι πλάι μοιάζουνε σαν δυο σταγόνες νερού. Μείναμε μόνες. Εκείνη στο ψυχιατρείο και εγώ καθισμέ...

Της καληνύχτας τα φιλιά της Λουίζας και του Γιώργου, της Αντιγόνης και του Ιεροκλή, του Σωτήρη και της Ελένης είναι τα φιλιά του έρωτα. Αυτού του έρωτα που μεταμορφώνει τους ήρωες του βιβλίου σε ικέτες μιας ευτυχίας που κάποιες στιγμές την αγγίζουν, για να την προσπεράσουν πάλι. Όμως η κάθε στιγμή μπορεί να αποδειχθεί μοιραία... Μέσα στους παγωμένους διαδρόμους ενός παλιού κτηρίου ένα μεγάλο μυστικό κυκλοφορεί, που μόνο ένας το γνωρίζει. Όταν θα τελεστεί ένας φόνος ο ένοχος θα καταφέρει να παραμείνει ανώνυμος, μέχρι τη στιγμή της καταγγελίας και της αποκάλυψης. Και...

Οι μικρές αλήθειες είναι μικρές αληθινές ιστορίες, άλλοτε μασκαρεμένες και άλλοτε αμασκάρευτες. Είναι οι μικροί μας φόβοι, οι μικρές μας ενοχές, τα μικρά μας μυστικά και τα μικρά μας όνειρα, που συντροφεύουν τις άυπνες νύχτες μας. Είναι οι συζητήσεις με έναν ερωτευμένο άγνωστο και οι εξομολογήσεις σε μια σκιά που δεν πήρε ποτέ ανθρώπινη μορφή. Είναι οι ψίθυροι της στερημένης ζωής μας στα κατασκευασμένα φαντάσματα που συντροφεύουν τις πικρές ώρες μας. Είναι όλη μας η ζωή που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, όταν εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το ν...

Στην Μάνη του 1947, δύο ερωτευμένα παιδιά, τα χωρίζουν η φτώχεια και ο εμφύλιος. Εκείνη γίνεται υπηρέτρια στην Αθήνα, για να σπουδάσει. Εκείνος μένει στο χωριό να προστατεύσει την οικογένειά του. Δύο ξεχωριστές ζωές, αλλά μια δυνατή αγάπη. "Το τελευταίο αντίο λέγεται όταν κανείς από τους δύο δεν ξέρει πως είναι το τελευταίο, όταν δεν ακούγεται καν αυτή η λέξη. Είναι μόνο ένα πέρασμα, ένα κοίταγμα, ένα σκούντημα ανάμεσά μας, ένα "ίσως τα ξαναπούμε", και έτσι κανένας από τους δύο δεν έχει την παραμικρή υποψία πως αυτό το ίσως είναι το ποτέ..." Πόσα αντίο είπε η Χριστί...

Η Ελπίδα ξάπλωσε πλάι στο ποτάμι, για να ξεκουραστεί. Έκλεισε τα μάτια της και πίσω από τα κλειστά βλέφαρα, τρύπωσε το φως, του ήλιου, ένα πορτοκαλί αστραφτερό, χωρίς σκιές. Όταν τα άνοιγε ο ήλιος έμοιαζε με καυτή μπάλα, που δεν μπορούσες να κοιτάξεις κατάματα, γιατί έχανες για λίγο το φως σου. "Μετά το απόλυτο φως, το απόλυτο σκοτάδι η μάλλον το πορτοκαλί σκοτάδι", γέλασε η Σοφία, όταν η αδερφή της, της μίλησε γι΄αυτό. "Υπάρχει πορτοκαλί σκοτάδι;", την ρωτούσε η Ελπίδα. "Υπάρχει πορτοκαλί σκοτάδι, όταν δεν βλέπεις τίποτα άλλο", απαντούσε η Σοφία, που εκείνη τη στιγμή μάζευ...

Διπλή μοναξιά είναι όταν είσαι ερωτευμένος με κάποιον που λείπει, κι όταν είναι ερωτευμένος κάποιος μ' εσένα που λείπεις. Διπλή μοναξιά είναι η συνάντηση του έρωτα με την απουσία του. Διπλή μοναξιά είναι όταν γυρίζεις πίσω και περπατάς μόνος σου εκεί όπου περπάτησες μαζί. Και όταν κουβαλάς μέσα την απουσία μιας στιγμής που ζήσανε δύο. Διπλή μοναξιά είναι όταν είσαι μόνος σου ένα βράδυ που βρέχει, και ακόμα περιμένεις να 'ρθει κάποιος που θα του λείπεις.

Ένα τροχαίο στην Εθνική Οδό. Κλάματα, στριγκλιές, αίμα... Ξαφνικά γίνεται αόρατη και βρίσκεται σε έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο περίεργο, σκοτεινό. Συναντά νεκρούς όπως αυτή, που περιδιαβαίνουν, πιο σοφοί, πιο αθόρυβοι, πιο ουσιαστικοί. Ανάμεσά τους όμως κυκλοφορούν και κάποια άλλα πλάσματα, αλλόκοτα, βασανισμένα. Είναι τα αληθινά πρόσωπα των ζωντανών. Άντρες και γυναίκες που στον πάνω κόσμο φορούν τη μάσκα του καθωσπρεπισμού, υιοθετούν ψεύτικες συμπεριφορές και συμβιβάζονται, ενώ οι ψυχές τους, τα πραγματικά τους πρόσωπα είναι σαν τέρατα που θέλουν να βγουν να κατασπαράξουν...

Κάθε βράδυ μιλάω με επτά γυναίκες, τις Μαρίες μου, που μου λένε ιστορίες για έρωτες και φόνους. Γιατί επιμένουν πως κάθε έρωτας συνοδεύεται και από ένα φόνο. Με έμαθαν πως κάθε φόνος πονάει και το φονιά και το θύμα. Και πως ο χρόνος είναι το δώρο του θύματος στο φονιά, για να του ανήκει. Και οι Μαρίες μου, που γίνανε σοφές, αγάπησαν τους έρωτές τους και ντύθηκαν με το αίμα των φόνων τους. Γιατί και οι επτά Μαρίες μου φοράνε κόκκινα και κάθε βράδυ έρχονται κοντά για να μου ψιθυρίσουν πως είναι επτά γυναίκες, όμοιες και διαφορετικές, και επτά μοναξιές, όμοιες και διαφορετικές...

'Ολγα, σε ψάχνω σε θύελλες, τρικυμίες και βυθούς και στο ιερό ράσο ενός γάμου, ραμμένου στη σιωπή της αλήθειας. Όλγα, δεν κουράστηκα να σε ψάχνω στον ιερό όρκο σου να μη χαριστείς σε κανέναν και στο βωμό μιας μνήμης, που θυσίασε το σπλάχνο της για να ξαγρυπνήσει πλάι του. Ακόμα ψάχνω, Όλγα, μέσα στα τυφλά σου μάτια τους δρόμους του μέλλοντος και τις αγκαλιές όσων μίσησες για να θυμάσαι και όσων αγάπησες για να θυσιάσεις, για να βρω το δόλωμα. Αλλά, Όλγα, κατάλαβα πως το δόλωμα το κατάπιε η θάλασσα μαζί με τη γοργόνα. Και εσύ, Όλγα, έπαψες να ακούς, για να το μάθ...

Αργά κατάλαβα πως η ζωή είναι μια ευκαιρία να υπάρξεις, όπως λέει ένας Ινδός φίλος. Εγώ όμως τη χρησιμοποίησα για να ξεχνάω αυτό ακριβώς. Και σαν δειλός, αυτό το χρέωνα στην κυρία Δάφνη και στους γκόμενούς της. Και όχι στη δική μου αδυναμία να ζήσω αληθινά. Γιατί αυτό φοβόμουνα πιο πολύ. Τη ζωή. Δηλαδή, την αλήθεια. Και την πάλεψα με νύχια και με δόντια, μπουκωμένος με τη γεύση του χόρτου και με ό,τι άλλο έπεφτε στα χέρια μου. Για να κοιμάμαι. Και τώρα, που ό,τι κυνηγούσα τόσο καιρό να σκοτώσω είναι εδώ κοντά μου, και καταλαβαίνω πως δεν ήταν αυτό που πραγματικά ήθελα, είν...

Και χώθηκα βαθιά στο δέρμα του, για να μείνω εκεί που κανένα σαπούνι και καμιά σκέψη δε θα μπορούσε να με βγάλει και καμιά γυναίκα να με βρει, για να μου δανείσει τη δική της μορφή. Μυρωδάτο δέρμα γαλανό σαν τη θάλασσα, μυρωδάτο στόμα σαν το βυθό της, γαλανά μάτια σαν τα χόρτα της, που χορεύουν χαϊδεύοντας τα πόδια σου και ψίθυροι σαν τον αφρό της. Εκείνες τις στιγμές ένιωθα βαρκούλα που ταξιδεύει στην αγκαλιά μιας θάλασσας, που λατρεύει και λατρεύεται από το χρόνο και που οι ώρες της μετράνε έρωτες.

Λες ψέματα όταν χάνεις το δρόμο που σε οδηγεί σε κρεβάτια ξένων. Λες ψέματα όταν επιστρέφεις για ν' αγαπήσεις ένα χτες και να φωτίσεις ένα αύριο που μοιάζει πιο πολύ με ποτέ. Και λες ψέματα όταν υπόσχεσαι νύχτες λατρείας σε χέρια αγνώστων, που σε κοιτούν για να μη σε γνωρίσουν και σου μιλούν για να μην τους ακούσεις. Αλλά το φως σου, φεγγάρι μου, το ανάβει η λατρεία των δικών μας ονείρων, που εσύ τη γεύεσαι σαν βασιλιάς και την επιστρέφεις ψιθυρίζοντάς μας τα πιο όμορφα ψέματα.

Διπλή μοναξιά είναι όταν είσαι ερωτευμένος με κάποιον που λείπει, κι όταν είναι ερωτευμένος κάποιος μ' εσένα που λείπεις. Διπλή μοναξιά είναι η συνάντηση του έρωτα με την απουσία του. Διπλή μοναξιά είναι όταν γυρίζεις πίσω και περπατάς μόνος σου εκεί όπου περπάτησες μαζί. Και όταν κουβαλάς μέσα την απουσία μιας στιγμής που ζήσανε δύο. Διπλή μοναξιά είναι όταν είσαι μόνος σου ένα βράδυ που βρέχει, και ακόμα περιμένεις να 'ρθει κάποιος που θα του λείπεις.

Όταν οι κούκλες μιλούν ψιθυριστά, ή έχουν κάνει φόνο, ή έχουν ερωτευθεί, ή και τα δύο... Για να το μάθουμε, πρέπει να πάμε πολύ κοντά τους, τόσο κοντά τους που να μην ξεχωρίζουμε από τις κούκλες, γιατί όσο εμείς θα πλησιάζουμε, εκείνες θα μιλούν ακόμη πιο ψιθυριστά που μόνο κούκλες μπορούν να μιλούν. Για θα φοβούνται μην τιμωρηθούν και για το φόνο τους και για τον έρωτά τους. Και δε θα ξέρουν ποιόν να δικάσουν οι δικαστές· τις κούκλες ή εμάς, που θα έχουμε γίνει κούκλες, για να μάθουμε το μυστικό τους;

Η "μάνα του νερού" είναι η λιμνούλα που βρέθηκε πεταμένος ο Μανέρος ένα καλοκαιρινό πρωινό. Μετά αρχίζει η περιπέτεια της ζωής του. Ταξιδεύει σε άγνωστα λιμάνια και σε χώρες μυθικές προσπαθώντας, μέσα από τις εμπειρίες του, να ανακαλύψει τον εαυτόν του και το μυστικό της ύπαρξής του. Ένα αφήγημα γεμάτο λυρισμό και ευαισθησία.

Οδοιπορικό αναζήτησης της άγνωστης εικόνας πίσω από τα κατασκευασμένα προσωπεία των συναλλαγών και των σχέσεων. Συναντήσεις με αληθινούς και κατασκευασμένους ανθρώπους με αληθινές και κατασκευασμένες σκέψεις. Ένας περίπατος στον κόσμο με τις μάσκες των ζωντανών. Ένας περίπατος στον κόσμο πίσω από τις μάσκες. Ένας περίπατος στον κόσμο της απουσίας της Μνήμης, τον κόσμο που έφυγε από τον κόσμο και περιφέρεται έξω από τον χρόνο μέσα στις μνήμες των ζωντανών. Ένα οδοιπορικό που θυμίζει μασκαρεμένο παιχνίδι ευγενών ανθρωποφάγων.