Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"... Είχε μια μορφή θεϊκή: μαύρα, μακριά μαλλιά και μαύρα, αμυγδαλωτά μάτια. Το πρόσωπό της έπαιρνε κάτι εκφράσεις, όπως μιλούσε, που δεν μοιάζανε σε τίποτα με τις εκφράσεις άλλων γυναικών. Επρόκειτο πράγματι για ένα παράξενα ερωτικό πλάσμα". Ένας δυνατός έρωτας, μία θύελλα αντιδράσεων. Μπορεί η αγάπη να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια; Μπορούν δυο άνθρωποι να είναι μαζί ενάντια σε κάθε πιθανότητα; Ο Ζάχος Χατζηφωτίου επιστρέφει μ' ένα καταιγιστικό ερωτικό μυθιστόρημα για τα αδιέξοδα της αγάπης, φωτίζοντας με το δικό του μοναδικό τρόπο την ερωτευμένη ανδρική ψυχή.

""Και η ζωή συνεχίζεται", θα μπορούσε να ονομάσει κανείς ένα έργο σαν κι αυτό, με τόσα συγκλονιστικά και αστεία επεισόδια, που ούτε η πένα θεατρικού συγγραφέα ούτε το πνεύμα σατιρικού θα μπορούσαν να γράψουν. Αυτά έγιναν μόνα τους. Παίχτηκαν στη ζωή -που λένε οι θεατρίνοι- και όχι στη σκηνή. Παίχτηκαν πρώτα και μετά γράφτηκαν. Ανάποδα απ' τη συνηθισμένη συγγραφική δουλειά. Η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι ένα έργο, χωρίς κείμενο. Ένας διαρκής αυτοσχεδιασμός. Άλλοτε πετυχαίνει κι άλλοτε -όπως λένε- πάει "άπατος". Η πολυτάραχη ζωή του Ζάχου Χατζηφωτίου, από το Τομπρούκ και το...

Ένα ακόμη αυτοβιογραφικό αφήγημα του Ζάχου Χατζηφωτίου για τις περιπέτειες της γενιάς του στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την "μπελ επόκ" της μεταπολεμικής Αθήνας. "Η πρώτη σκέψη που μου πέρασε από το νου, εντελώς αυθόρμητα, ήταν να βάλω ως τίτλο σε τούτο το βιβλίο: "1940: η τυχερή γενιά μας", διακινδυνεύοντας να γίνω δυσάρεστος σε ανθρώπους της ηλικίας μου, και δεν θα ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά. Λες και τους άκουγα: "Πού βρήκε ο χριστιανός την τύχη σ' αυτή τη γενιά που μόνο βάσανα είχε, πολέμους, στερήσεις, κατοχές, θύματα και κινήματα, πίκρες, φτώχεια, α...

Τι χρειάζεται να κάνει κανείς για να μπει στα μεγάλα σαλόνια της ανώτερης κοινωνίας; Ποιος σκοπός μπορεί άραγε να αγιάζει κάθε μέσο; Και το πιο βασανιστικό ερώτημα όλων: Τα λεφτά φέρνουν τελικά την ευτυχία; Ο Αριστείδης Πετροβουνάκης, ένα "καλό ανθρωπάκι του Θεού", καταφθάνει στην Αθήνα για να κάνει την τύχη του. Μέχρι που προσβάλεται από τον ιό της κοινωνικής ανέλιξης και διεκδικεί κι αυτός τη θέση του στο πάνθεον των νεόπλουτων. Με πλοκή αντάξια παλιάς ελληνικής ταινίας, ο Ζάχος Χατζηφωτίου αναβιώνει εύγλωττα μια όχι και τόσο μακρινή εποχή σε ένα καυστικό, σπαρταρι...

Η καταστροφή των Ψαρών, το 1824, οδηγεί τον καπετάν Νικόλα Χατζηνικολή και την οικογένειά του στη Σύρο, όπου με τη βοήθεια της οικογένειας Βαρούχα κάνει μια νέα αρχή, σαν ψαράς. Σύντομα οι δύο γιοι του, ο Αναστάσης και ο Μιχάλης, τον ακολουθούν στη δουλειά. Ο Αναστάσης όμως αποφασίζει να γυρέψει την τύχη του σε άλλα σημεία του κόσμου, ενώ ο Μιχάλης ερωτεύεται παράφορα μια ιταλίδα τραγουδίστρια της όπερας, που περνά από το νησί. Μια ακόμη καταστροφή θα δώσει νέα τροπή στα γεγονότα και οι ζωές των δύο αδερφών, αν και τόσο διαφορετικές, θα καταλήξουν στο ίδιο σημείο. Ο Ζά...

"Το βιβλίο αυτό είναι πολύ κοντά σε μιαν αληθινή ιστορία. Μια ιστορία που εγώ ο ίδιος έζησα και αγάπησα τόσο, ώστε θα ήθελα να μπορούσα να την ξαναζήσω. Κι ο μόνος τρόπος να την ξαναζήσω ήταν να τη γράψω. Γράφοντας μια ιστορία, μοιραία την ξαναζείς και πολύ ωραιότερη μάλιστα, αφού μπορείς να φτιάξεις τα γεγονότα και τις καταστάσεις όπως εσύ θα τις ήθελες να συμβούν στην πραγματικότητα, έστω κι αν εξαπατάς ή κλέβεις τον ίδιο τον εαυτό σου". Πίσω από αυτό το αληθινό ερωτικό μυθιστόρημα του Ζάχου Χατζηφωτίου κρύβεται μια Μύκονος που λίγοι γνωρίζουν, σε μια εποχή που όσοι έζησ...

"Λένε: Ο Ίακχος άφησε εποχή. Και τι είναι η εποχή; Μια αφηρημένη έννοια; Τίποτα το ιδιαίτερο. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που δημιουργούν τις εποχές. Αν εξαιρέσουμε τις τέσσερις εποχές του χρόνου, όλες οι άλλες είναι δημιουργήματα ανθρώπων. Έτσι και την εποχή του Ίακχου τη δημιούργησαν όλοι οι εικονιζόμενοι σε αυτό το φωτογραφικό αρχείο της εποχής εκείνης". Έχουν περάσει σχεδόν τρεις δεκαετίες από τότε που ο Ζάχος Χατζηφωτίου ανέλαβε τις κοσμικές σελίδες του Ταχυδρόμου. Έτσι για αρκετά χρόνια βρέθηκε στη θέση του πλέον διάσημου χρονικογράφου της κοινωνικής και καλλιτεχνικής α...

Λένε πως μετά από κάποια ηλικία χάνεις τη μνήμη σου, και είναι και της μόδας ο Αλτσχάιμερ. Ανάθεμά τον κι αυτόν που μας βρέθηκε και τον μελετάμε κάθε μέρα. Ποιο είναι, σου λένε, το μικρό όνομα του Αλτσχάιμερ; Δεν ξέρεις εσύ. Δεν ξέρεις; Έτσι αρχίζει, σου λένε. Είδες τον Κώστα; σε ρωτάνε. Ναι, αλλά δεν με γνώρισε... Αλτσχάιμερ, σου απαντάνε. Τζαζ ο Βασίλης. Τι τζαζ; ρωτάς. Έτζασε, σου λένε... Αλτσχάιμερ. Άλλοτε λέγαμε "γεροντική άνοια". Πιο σικ αυτό, ε; Λέγαμε "αμνησία". Περνάει αυτό, σου λέγανε. Περνάει; Πότε κυρά μου; Άμα πιάσεις τα ενενήντα;

'Το βιβλίο αυτό δεν γράφτηκε σαν βιογραφία της Τζένης Καρέζης. Το έγραψα για να τιμήσω τη μνήμη της. Τη μνήμη της αξέχαστης Τζένης με το πληθωρικό ταλέντο, τη μοναδική ομορφιά και τον ακέραιο χαρακτήρα. Δεν μιλάω για τη ζωή της, δεν γράφω ύμνους για την καριέρα της. Περιορίζομαι στα τριάμισι χρόνια που ζήσαμε μαζί παντρεμένοι, νέοι τότε, ξέγνοιαστοι, χωρίς προβλήματα, ευτυχισμένοι, αλλά που πέρα από τη χαρά της ζωής τα χρόνια αυτά ήταν πολύ σημαντικά στην επιτυχημένη σταδιοδρομία της.'

Ο Ζάχος Χατζηφωτίου είναι ο συγγραφέας που από το πρώτο του βιβλίο γνώρισε τη χαρά της επιτυχίας. Έχει γράψει 14 βιβλία, ορισμένα δε από αυτά έχουν μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες. Όλα τα βιβλία του αριθμούν πολλές εκδόσεις. Στο δέκατο τέταρτο αυτό βιβλίο του ο Ζάχος Χατζηφωτίου γράφει για τα χρόνια του πολέμου όπως τα έζησε η γενιά του '40 και βεβαίως και ο ίδιος, μιας και ανήκει σ' αυτήν. Ξεκινάει από το 1941, όταν 17 χρονών έφυγε από την κατεχόμενη Ελλάδα και βρέθηκε στρατιώτης στην πολιορκία του Τομπρούκ, για οκτώ μήνες, και στη συνέχεια, για δέκα ακόμη μήνες, στην έρη...