Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σ' έναν πολιτισμό που αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς, ο ελεύθερος χρόνος -χωρίς να προσφέρονται καινούργιοι στόχοι προς επίτευξη- καταδικάζει τους ανθρώπους να πισωγυρίζουν στις φυσικές τους ανάγκες. Και το σώμα προσφέρει διεξόδους. Μέσα στο χάος της επίπλαστης απόλαυσης, το ουσιώδες επανευρίσκεται με τη χρήση ναρκωτικών, αλκοόλ, βίαιων εγκληματικών και σεξουαλικών παροξυσμών, είτε στο στενό κύκλο του οικογενειακού κυττάρου είτε στην κοινωνία της δυναστείας των ΜΜΕ και της αποδόμησης του πνεύματος και της πολιτικής. Η, χωρίς αποχρώντα λόγο, βίαιη και εγκληματική συμπεριφορ...

"Ο Καραγκιόζης παρά λίγο Βεζύρης... ’95" γράφτηκε μετά από: δυο αιώνες ελληνικού Καραγκιόζη, κάπου τρακόσιους καραγκιοζοπαίχτες (που ο καθένας ζωγράφιζε, έγραφε, μίλαγε και κουνούσε τις φιγούρες διαφορετικά απ' τον άλλον) κι άλλους τόσους θεωρητικούς, που είπαν ο καθένας τη δική του άποψη για το τι είναι ο Καραγκιόζης, τι εκφράζει, πώς πρέπει (...) να γράφεται και να παίζεται με ποιο τρόπο μπορεί να είναι κάθε φορά σύγχρονος. Επίσης, γράφτηκε με βάση το παλιό έργο του '73, αλλά και άλλα –καμιά δεκαριά– δικά μου έργα, άπαιχτα κι άγνωστα. Έτσι, Ο Καραγκιόζης παρά λίγο Βεζύ...

... Ο κ. Σκούρτης ακολούθησε στο θέατρο την τεχνική του Καραγκιόζη στη δομή. Σωστά σημειώνει πως είδε δυναμικά το στατικό πρότυπο. Οι απαιτήσεις του παλκοσένικου θέτουν διαφορετικά προβλήματα από κείνα που παράδωσε ο μπερντές. Δεν είναι μόνο οι τρεις διαστάσεις, δεν είναι μόνο ο αφηγηματικός τρόπος, η έκθεση των δρώμενων, που αλλάζει τη μέθοδο γραφής. Αλλάζουν και οι σχέσεις των προσώπων. Δραματικά. Εδώ οι σιωπές και οι παρουσίες έχουν άλλο νόημα. Τα κωμικά ευρήματα αλλάζουν ποιόν, γιατί ο χειρισμός των προσώπων αλλάζει επίσης. ... Ο κ. Κουν βρήκε τον καλύτερο και αυθεντ...

Σκόρπιες σκέψεις που γράφτηκαν στις μπάρες γνωστών μπαρ της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Ελλάδας.

Είναι η μοναδική φορά που έχω λυπηθεί βάζοντας "τέλος" σε κάτι που έγραφα καιρό. Πέρασα τόσο ωραία με τον μπαρμπα-Τζωρτζ και την παρέα του, τις ιστορίες τους, τις αγάπες τους, την απελπισία τους, την ποιητικότητά τους, τους απίθανους έρωτές τους, την υπέροχη ανθρωπιά τους, τις πλάκες τους και τα μεθυσμένα φευγάτα ξενύχτια τους. Αλλά και οι αναγνώστες του μέχρι σήμερα (έχουν μεγαλώσει τρεις γενιές με το "Μια φορά ήταν ένας μόνος του") λυπούνται το ίδιο όταν το τελειώνουν. Χρόνια τώρα μου λένε και μου ξαναλένε να γράψω ακόμα ένα βιβλίο με ήρωα τον μυθικό μπαρμπα-Τζωρτζ. Ποιος...

Είμαι συγγραφέας εντελώς ανθρωποκεντρικός και γράφω πάντα για ανθρώπους που ζουν στην πόλη. Καμία σχέση δεν είχα ποτέ με τη φύση, με την ύπαιθρο, δυστυχώς... Οι άνθρωποι της πόλης -άσχετα αν η πλειοψηφία έρχεται απ' την ύπαιθρο- νιώθουμε εντονότερα τα προσωπικά μας προβλήματα και, το κυριότερο, ωθούμαστε σε μια κλειστοφοβική εσωστρέφεια. Σπάνια συνομιλούμε, συνήθως παραμιλούμε... Μονολογούμε. Και ο μονόλογός μας είναι πάντα έντονα εξωστρεφής, ένα είδος δημόσιας αυτοψυχοθεραπείας. Αυτοαποκαλυπτόμαστε δια του μονολόγου, επιζητώντας την κάθαρσή μας, έστω και περιστασιακή, εφήμ...

Το "Μανιφέστο" είναι ένα πρωτότυπο σε δομή αστυνομικό μυθιστόρημα που θα πρέπει να συγκαταλεχθεί στη σύγχρονη αστυνομική λογοτεχνία. Έχουμε έναν δολοφόνο, έχουμε πτώματα, έχουμε τον ερευνητή αστυνομικό αλλά και όλο το Τμήμα Ανθρωποκτονιών σε πλήρη δράση για τη σύλληψη του ειδεχθούς εγκληματία. Το γεγονός ότι ο αναγνώστης γνωρίζει από την αρχή τον δολοφόνο δεν μειώνει το ενδιαφέρον του, δεν χαλαρώνει το σασπένς -αντίθετα, τον κρατά σε αγωνία για το μέχρι πότε και πώς ο δολοφόνος θα διαφεύγει τη σύλληψη, ποιο θα είναι το τελικό σάλτο μορτάλε του. Όσοι δυνατοί αναγνώστες πρ...

Στις "Ιστορίες με πολλά στρας" γράφω καταγράφοντας τη φθορά, τη διάλυση και το υπαρξιακό αδιέξοδο στις ερωτικές και κοινωνικοπολιτικές σχέσεις μας. Στην καθεμιά απ' αυτές ένιωθα περισσότερο σαν ρακοσυλλέκτης κραυγών απελπισίας παρά λογοτέχνης. Άλλες είναι τρυφερές και με χιούμορ, οι περισσότερες σκληρές, πολύ σκληρές - ίσως και να σας σοκάρουν. Είναι, όμως, όλες τους αληθινές. Κι ίσως κάποια απ' αυτές να είναι και πολύ δικιά σας...

Ο Ιουγούρθας ήταν Αφρικανός, βασιλιάς της Νουμιδίας γύρω στα 100 π.Χ. Φιλόδοξος, δόλιος, διεφθαρμένος, αλλά και ριψοκίνδυνος πολέμαρχος, έκανε τα πάντα για να σφετεριστεί ολόκληρο το βασίλειο, το οποίο είχε από κοινού με τους δύο εξαδέλφους του. Τα κύρια "όπλα" του Ιουγούρθα ήταν οι δολοφονίες των αντιπάλων του και η πλουσιοπάροχη δωροδοκία των Ρωμαίων "διαμεσολαβητών" για την ειρήνη και την απονομή δικαίου. Προκλητικός ο Ιουγούρθας. Δε δίστασε να διαλαλεί ότι κάποτε θα "αγοράσει" τη ίδια τη Ρώμη - με λάδωμα, βεβαίως, των στρατηγών. Η Ρώμη τον ανεχόταν όσο ο Ιουγούρθας...

Μπορεί να γίνει "δίκη του Σωκράτη" χωρίς την παρουσία του ίδιου ως θεατρικού ήρωα-πρωταγωνιστή; Μετά από δέκα χρόνια που έγραφα και ξανάγραφα το έργο -με κυρίαρχο πρόσωπο τον Σωκράτη- και δεν μπορούσα να βρω το κλειδί του και να το ολοκληρώσω, τελικά εύρηκα: το ξανάγραψα απ' την αρχή χωρίς τον Σωκράτη. Άφησα όλους τους άλλους να μιλούν γι' αυτόν, για τις ιδέες του, τον τρόπο ζωής του, τα "δαιμόνιά" του και το πώς ο ίδιος αντιμετώπιζε την εδώ ζωή και το επέκεινα, το θάνατο. Η "Δίκη του Σωκράτη" είναι σαφώς ένα ιστορικό θεατρικό έργο, στο οποίο όμως θίγονται με σύγχρονο δραμα...

Σ' αυτό το έργο πρωταγωνιστής είναι ο άνθρωπος του 20ού αιώνα. Το θέμα του είναι η ζωή στον πλανήτη μας, στο τέλος του αιώνα, μια ζωή μολυσμένη κι εφιαλτική. Η μόλυνση δεν είναι μόνο αυτή του περιβάλλοντος, αλλά και η άλλη, η ψυχική, η διανοητική, γι' αυτό και ζούμε τη ζωή μας περισσότερο σαν ζωντανό εφιάλτη ενός "καταραμένου" όντος, περισσότερο σαν το άθροισμα πολλών - και παράλογων - θανάτων, που ο ίδιος ο άνθρωπος κάθε τόσο εφευρίσκει, παρά σαν μια "ζώσα" ζωή, σαν μια πηγή δημιουργικής ενέργειας, ατομικής και συλλογικής ευτυχίας, μέσα απ' την ισορροπία (ευκρασία) των φυσ...